Η έκθεση Lost Memorabilities αναιρεί τη λογική της ανάπαυλας, αναστατώνει την οργανωμένη οικονομία της ξενάγησης, ανατρέπει τη βύθιση στο ιστορικό συνεχές της μουσειακής αφήγησης. Όχι για να διεκδικήσει κάποια εξουσία πάνω στα εκθέματα, ούτε για να υπονοήσει κάποια συνέχεια ανάμεσα σε ένα παρελθόν και σε ένα παρόν, ούτε για να επινοήσει παραδόσεις, αλλά για να μιλήσει για την τελετή, τη διαδικασία, την υλικότητα, την τεχνική στο μεταψηφιακό παρόν. Το καφέ γίνεται κάψουλα, τόπος διάζευξης, χημείο μιας δράκας δημιουργών που τα έργα
τους ταλαντεύονται ανάμεσα στη διαχρονική ωμότητα της πέτρας, του μετάλλου και στον αδυσώπητο διαμοιρασμό του «ορατού» από τις σύγχρονες υπολογιστικές μεγαδομές. Για τους καλλιτέχνες της έκθεσης η μνήμη είναι ανέφικτη, ανέκαθεν χαμένη. Μπορεί να υπάρξει μονάχα ως αναμυθοποίηση, ως υπόθεση γύρω από αφηγηματικές ασυνέχειες, ως περιδίνηση γύρω από ερμηνευτικά κενά.
Η ξενάγηση του σπουδαίου αρχαιολόγου και χαρισματικού αφηγητή, Κώστα Πασχαλίδη, ήταν η αφορμή πέντε νέοι γλύπτες πολλά υποσχόμενοι να εμπνευστούν από τα γλυπτά του Μεγάλου Μουσείου και να μας προτείνουν την παρουσίαση της δικής τους σύγχρονης οπτικής, ως εξέλιξης που ορίζεται από το παρελθόν χωρίς να προσκολλάται – αντίθετα, εφευρίσκουν νέες φόρμες, ιδέες και νοηματοδότηση, κατευθύνουν το βλέμμα του θεατή στο ανθρώπινο σώμα, στις ουλές, στα σημάδια που συμβολίζουν και αποτυπώνουν βιωμένες εμπειρίες, την ευπάθεια και ανθεκτικότητα της ύπαρξης. Ο Δημήτρης Ταμπάκης, βλέποντας τα αρχαιοελληνικά γλυπτά με τις χαράξεις πάνω στα σώματα που έγιναν είτε για λόγους ακύρωσης, είτε για τη χριστιανοποίησή τους, είτε κατά τη μεταφορά τους, παρατηρεί τη συγγένεια στη μορφολογία με τα σώματα των Αβορίγινων. Τραυματίζει και χαράσσει τα δικά του χυτευτά σώματα ως υπενθύμιση της ίδιας ανθρώπινης συμπεριφοράς μέχρι σήμερα και στο διηνεκές.
Ο Λάζαρος-Φίλιππος Παπαδόπουλος εμπνέεται από τους κοινωνικούς και θρησκευτικούς θεσμούς της αρχαίας Ελλάδας, τους μάντεις, τους μύθους και αποδίδει μέσω των έργων του μια νέα ανάγνωση επικοινωνίας μεταξύ θεών, θεοτήτων και ανθρώπων, με ανά τους αιώνες κοινό ζητούμενο τη διερεύνηση της αιτίας του προβλήματος που οδηγεί τον άνθρωπο στον μάντη Κάλχα (πρώιμη ιστορική καταγραφή της διαδικασίας προσωπικής ή συλλογικής εσωτερικής ανασκόπησης) ή στον ψυχοθεραπευτή σήμερα. Η γλυπτική ενότητα που παρουσιάζουν οι εικαστικοί είναι η απόπειρα απεικόνισης της διαχρονικής ανάγκης του ανθρώπου για τη δημιουργία εσωτερικού διαλόγου με ζητούμενο τη θεραπεία. Τα έργα των Λάζαρου-Φίλιππου Παπαδόπουλου, Ορέστη Κάραλη, Δημήτρη Ταμπάκη, Γιώργου Τριανταφυλλόπουλου και Πάνου Προφήτη (απόφοιτοι της ΑΣΚΤ όλοι με εξαιρετικές περγαμηνές) θα εκτίθενται στο καφέ του Μουσείου από τις 8 Ιουνίου έως τις 4 Ιουλίου 2023.
