Με πλήθος κόσμου, παρουσία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου, υπουργών, βουλευτών και υποψηφίων βουλευτών πραγματοποιήθηκε η κεντρική προεκλογική εκδήλωση του Κυριάκου Πιερρακάκη, στο «ΠΑΛΛΑΣ», το βράδυ της Δευτέρας.
Με τις φράσεις «Είδα πιο μακριά γιατί μπόρεσα να σταθώ στους ώμους γιγάντων, λέει ένα ρητό. Σας ευχαριστώ που στάθηκα στους ώμους σας» άρχισε την ομιλία του, ευχαριστώντας τους δασκάλους του, τους καθηγητές του, τους συνεργάτες του και τον κόσμο που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση.
Ο υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης και υποψήφιος βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στην Α΄ Αθηνών αναφέρθηκε στο έργο που συντελέστηκε στο Υπουργείο και από την κυβέρνηση, συνολικά. Ειδικότερα, και αναφέροντας τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, τόνισε: «Αρκεί κανείς να δει πόσα συνέβησαν σε αυτήν την τετραετία που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει: πανδημία, που είχε να συμβεί από το 1917-18, ενεργειακή κρίση από το 1970, πληθωρισμός, υβριδική κρίση. Ο επικεφαλής της κυβέρνησης, Κυριάκος Μητσοτάκης, τα αντιμετώπισε με πλήρη αξιοπιστία, ταχύτητα, γνώση αλλά κυρίως με μια πολύ ουσιαστική αλλαγή: η κυβέρνηση βρισκόταν ενώπιον εξωγενών κρίσεων, σε αντίθεση με το παρελθόν. Στην περασμένη δεκαετία βιώσαμε το φαινόμενο άλλες χώρες που είχαν οικονομική κρίση να χρειαστούν ένα μνημόνιο. Η δική μας χρειάστηκε τρία, διότι το πολιτικό σύστημα "αξιοποιούσε" την οικονομική κρίση με πολιτικαντισμό και καιροσκοπισμό, όπως είδαμε στην "περήφανη διαπραγμάτευση" το 2015.
Καταφέραμε να φύγουμε από αυτό το φάσμα, και από το 2019, παρόλο που ήμασταν μια χώρα εκκρεμοτήτων, στις κρίσεις ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε λύσεις, κι αυτό κόμισε μια νέα κουλτούρα. Αυτό θεμελιώνει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο, και μεταβολισμό των όποιων αστοχιών σε πράξη, γνώση, πρόοδο, προκοπή. Η χώρα στο τέλος της ημέρας τα πηγαίνει καλύτερα, η βελόνα κινείται στη σωστή κατεύθυνση και ταχύτερα από ποτέ. Ωστόσο, επικρατεί τοξικότητα, και βλέπουμε κόμμα να ζητά εντολή από το λαό για να επαναλάβει το ίδιο λάθος με το 2015. Είναι σαν το ρητό που είχε ειπωθεί για την παλινόρθωση των Βουρβόνων στη Γαλλία: δεν έμαθαν τίποτα, δεν ξέχασαν τίποτα. Κι αυτό είναι που βιώνουμε με ένα πρόγραμμα παροχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν είναι απλώς έξω από τους κανόνες της οικονομίας, είναι έξω από τους κανόνες της φυσικής. Για να μπορέσει να λειτουργήσει χρειαζόμαστε άλλα συστήματα. Ο κόσμος, όμως, έχει εμπειρία, έχει βιώσει τι σημαίνει κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και τι σημαίνει κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και αυτές τις δύο θα μπορέσει να συγκρίνει στην κάλπη στις 21 Μαΐου. Παρόλα αυτά είναι δεδομένο ότι η αντιπολίτευση θα επιμείνει σε όσα πιστεύει και είναι δεδομένο ότι ο κόσμος έχει γνώση και κρίση».
Ο κ. Πιερρακάκης αναφέρθηκε στην πτωτική πορεία του χρέους, στην αντιμετώπιση της ακρίβειας και τα μέτρα της Κυβέρνησης, στην άνοδο του κατώτατου μισθού και τον στόχο για αύξηση του μέσου μισθού, τα προγράμματα στον τομέα της υγείας, την εξωτερική πολιτική, την επιτάχυνση της απονομής συντάξεων. Αναλυτική μνεία έγινε στο έργο του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης και τη συμβολή των στελεχών του δημόσιου τομέα, στη δημιουργία του gov.gr και την επιχείρηση «Ελευθερία» για τον εμβολιασμό. «Είμαστε ομάδα», τόνισε ο Κυριάκος Πιερρακάκης, διαβάζοντας όλα τα ονόματα του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ Αθήνας. Καταλήγοντας, σημείωσε ότι «η απάντηση είναι στα χέρια μας, είναι το στοίχημα της γενιάς μας, το οφείλουμε σε όσους προηγήθηκαν, το χρωστάμε σε όσους ακολουθούν. Πάμε μαζί για την νίκη».
Αναλυτικά όλη η ομιλία του Κυριάκου Πιερρακάκη:
Κύριε Αντιπρόεδρε, Κυρίες και κύριοι Υπουργοί, Βουλευτές, Γενικοί Γραμματείς, διοικητές οργανισμών αλλά πρωτίστως φίλες και φίλοι,
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη συγκλονιστική αποψινή σας παρουσία. Και επιτρέψτε μου να πω ότι ανεβαίνω με συγκίνηση σε αυτό το βήμα. Συγκίνηση γιατί βλέπω πολλά γνώριμα πρόσωπα από όλη την πορεία μου. Την οικογένειά μου, τους δασκάλους μου, τους καθηγητές μου, τους συνεργάτες μου, τους φίλους μου. Και, ξέρετε, υπάρχει ένα ρητό το οποίο λέει ότι «είδα πιο μακριά γιατί στάθηκα στους ώμους γιγάντων». Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να σταθώ στους ώμους σας. Ευχαριστώ πάρα πολύ τους συνεργάτες μου στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, ειδικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σας ευχαριστώ που ήμουν μέλος της ομάδας σας. Από ποιόν να ξεκινήσω από τον Γιώργο τον Γεωργαντά ή από τον Θοδωρή τον Λιβάνιο, για τον οποίο Θοδωρή Λιβάνιο, επιτρέψτε μου να μου πω, με δεδομένη και τη φυσιογνωμική ομοιότητα, η οποία δυσκολεύει και τα παιδιά μου όπως αντιλαμβάνεστε, ότι βιολογικά δεν έχω αδέρφια αλλά έχω αδέρφια της καρδιάς και αυτός είναι αδερφός μου.
Λέει ένα ρητό ότι «υπάρχουν εβδομάδες που δεν συμβαίνει τίποτα, υπάρχουν δεκαετίες που δεν συμβαίνει τίποτα αλλά υπάρχουν εβδομάδες μέσα στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες». Και λίγο – πολύ έχουμε κουραστεί αυτό να το βιώνουμε. Το βιώσαμε με διαφορετικό τρόπο τα δέκα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Το βιώσαμε με διαφορετικό τρόπο την τελευταία τετραετία – γιατί αρκεί κανείς να δει πόσα πράγματα συνέβησαν μετά την καθαρή εντολή που έλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2019 να κλείσουμε τις εσωτερικές εκκρεμότητες της χώρας. Πόσα συνέβησαν που
δεν θα μπορούσε κανείς να έχει προβλέψει: πανδημία είχε να συμβεί από την ισπανική γρίπη το 1917-18, αρχές 20ου αιώνα, η ενεργειακή κρίση είχε να συμβεί από τις δίδυμες κρίσεις της δεκαετίας του 1970, ο πληθωρισμός, το «παγκόσμιο χωριό» το αφορούσε επίσης στη δεκαετία του ’70, εδώ διήρκησε λίγο παραπάνω, πόλεμος στα ευρωπαϊκά σύνορα, υβριδική κρίση στον Έβρο και στα νησιά με την Τουρκία.
Πόσα πράγματα συνέβησαν την τελευταία τετραετία συν τις κρίσεις πολιτικής προστασίας και τα πράγματα τα οποία μια κυβέρνηση γενικά πρέπει να αντιμετωπίζει στο φάσμα του απρόβλεπτου και πως τα διαχειρίστηκε ο επικεφαλής της Κυβέρνησης ο Κυριάκος Μητσοτάκης με πλήρη αξιοπιστία, ταχύτητα, γνώση αλλά κυρίως με μια πάρα πολύ ουσιαστική αλλαγή: η Κυβέρνηση διαχειριζόταν εξωγενείς κρίσεις. Την προηγούμενη δεκαετία βιώσαμε το φαινόμενο άλλες χώρες που είχαν αντίστοιχα οικονομικά προβλήματα με εμάς να έχουν χρειαστεί ένα μνημόνιο και η δικιά μας χώρα να έχει χρειαστεί τρία γιατί και το πολιτικό σύστημα, ειδικά με τα γεγονότα του 2015, χρειάστηκε, αν θέλετε, και αξιοποιούσε το οικονομικό πρόβλημα το ίδιο το πολιτικό σύστημα με πολιτικαντισμό και καιροσκοπισμό. Αυτό πρακτικά που συνέβη στην περίφημη διαπραγμάτευση.
Καταφέραμε να φύγουμε από αυτό το φάσμα και το 2019. Παρότι ήμασταν μια χώρα εκκρεμοτήτων, στις κρίσεις ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε λύσεις και αυτό κόμισε μια νέα κουλτούρα. Υπήρξαν προφανώς δυσκολίες, υπήρξαν αστοχίες, υπήρξε αποδοχή στο ανώτατο επίπεδο, ένα πράγμα που θεμελιώνει και μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο, και μεταβολισμός των όποιων αστοχιών σε πράξη, γνώση, πρόοδο, προκοπή. Γιατί η χώρα στο τέλος της ημέρας αν αξιολογήσει κανείς τα πράγματα, είτε σε ποσοτικούς δείκτες, είτε στην ποιοτική καθημερινότητα, τα πάει καλύτερα. Η βελόνα κινείται και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και εγώ θα σας έλεγα και γρηγορότερα από ποτέ.
Τοξικότητα ΣΥΡΙΖΑ
Παρόλα αυτά είμαστε σε μια προεκλογική περίοδο στην οποία προφανώς από την αντιπολίτευση επικρατεί τοξικότητα. Αν δει κανείς μάλιστα τι συμβαίνει με την αξιωματική αντιπολίτευση, πρώτη φορά κόμμα ζητάει εντολή από τον ελληνικό λαό για να επαναλάβει το ίδιο λάθος του 2015. Είναι σαν το ρητό που είχε ειπωθεί για την παλινόρθωση των Βουρβόνων στη Γαλλία: «Δεν έμαθαν τίποτα, δεν ξέχασαν τίποτα». Και αυτό ακριβώς είναι που βιώνουμε με ένα πρόγραμμα παροχών που προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση το οποίο δεν είναι έξω από τους κανόνες της οικονομίας είναι έξω από τους κανόνες της φυσικής. Για να μπορέσει να λειτουργήσει χρειαζόμαστε άλλα συστήματα.
Ο κόσμος όμως έχει εμπειρία και ο κόσμος έχει βιώσει ήδη το τι σημαίνει η κυβέρνηση Τσίπρα, Τσίπρα – Καμμένου και τι σημαίνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και αυτές τις δύο θα μπορέσει να συγκρίνει στην κάλπη στις 21 Μαΐου. Παρόλα αυτά είναι δεδομένο ότι η αντιπολίτευση θα επιμείνει σε αυτά που λέει. Όπως και εμείς είναι δεδομένο ότι πιστεύουμε ότι ο κόσμος πλέον έχει γνώση και κρίση. Με δεδομένο όλο αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία γυρνώντας στο ποια είναι η μεγάλη εικόνα να αξιολογεί κανείς τα γεγονότα.
Εγώ θα σας έλεγα θυμάμαι, μιας και ανέφερα τους καθηγητές μου, το ρητό ενός από αυτούς. Έλεγε να θέτετε πάντα στους εαυτούς σας το εξής ερώτημα: από που ερχόμαστε, τι είμαστε και που πάμε. Αν δούμε, λοιπόν από που ερχόμαστε το 2019, η Ελλάδα δεν ήταν παρά μια χώρα εκκρεμοτήτων. Έχω μπροστά μου ανθρώπους οι οποίοι ανέλαβαν τη διοίκηση του ΕΦΚΑ. Δείτε λίγο τη σύνοψη του τι σήμαινε γι’ αυτούς η λέξη ΕΦΚΑ. Σήμαινε ένας οργανισμός ό οποίος είχε συγχωνεύσει τα παλιά ταμεία μόνο κατ’ όνομα. Είχαν ενιαίο ΑΦΜ και μια ταμπέλα. Τελεία. Από εκεί και πέρα τα ταμεία δεν είχαν συγχωνευτεί ποτέ μεταξύ τους και έτσι υπήρχε ο απόλυτος παραλογισμός. Να πρέπει, αν θέλετε, να μπορεί η χώρα να πληρώσει όλες τις συντάξεις αύριο, να έχει τα χρήματα στο λογαριασμό αλλά να μην έχουμε τη γνώση του ποια πρέπει να είναι η σύνταξη η δική σας.
Αυτή είναι η εικόνα ενός κράτους που δεν λειτουργεί ή ενός κράτους που δεν λειτουργεί για όλους. Αυτή είναι μια σύνοψη, υπάρχουν χιλιάδες προβλήματα μικρής ή μεγάλης κλίμακας τέτοια. Αυτό είναι που πήραμε ως εντολή από τον πρωθυπουργό να λύσουμε οριζόντια στο κράτος όλα τα υπουργεία, όλοι οι οργανισμοί, με ένα συντονιστικό ρόλο για τα ψηφιακά στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης, για να μπορέσουμε να πάψουμε να είμαστε μια χώρα εκκρεμοτήτων. Από εκεί και πέρα, αν δει κανείς στο μεσοδιάστημα τι συνέβη πριν γυρίσω στα ψηφιακά, οι οικονομικές επιδόσεις της χώρας μιλάν από μόνες τους παρά τις κρίσεις.
Αυξήσεις στις συντάξεις
Η Ελλάδα την προηγούμενη τετραετία, το 2015-2019, είχε ανάπτυξη το 1/4 του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Πέρυσι διπλάσια ανάπτυξη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ή Ελλάδα. Η ανεργία μειώθηκε κατά 300.00 θέσεις εργασίας αυτή την τετραετία. Ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε στα 780 ευρώ. Και οι προβλέψεις είναι ότι το χρέος πέφτει. Είχε σκαρφαλώσει λόγω της πανδημίας στο 200%. Είμαστε το 170% με πτωτική πορεία. Θα προσεγγίσει πολύ σύντομα το 150%. Η ακρίβεια είναι δεδομένο ότι υπάρχει αλλά επίσης είναι δεδομένο ότι η Κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά έτσι ώστε το μέρισμα της ανάπτυξης να γυρίσει πίσω σε εκείνους που το έχουν περισσότερο ανάγκη.
Και ειδικά σε ότι αφορά τις συντάξεις ξεκίνησαν αυξήσεις, θα έρθουν και άλλες. Το ίδιο θα συμβεί και στον κατώτατο μισθό την επόμενη τετραετία και στο μέσο μισθό που θέλουμε να φτάσει τα 1.500 ευρώ και όλο αυτό έχει ως προϋπόθεση την ανάπτυξη γιατί για εμάς η οικονομική ανάπτυξη και η κοινωνική συνοχή πάνε μαζί. Όπως πάει μαζί η αμυντική θωράκιση της χώρας η οποία είχε καθυστερήσει πάρα πολλά χρόνια, Rafale, Belharra, αναβαθμίσεις στα F16, F35, μια εξωτερική πολιτική η οποία να είναι ηγετική, διεκδικητική.
Μια σειρά από ενέργειες σε όλες τις πτυχές της κυβερνητικής δραστηριότητας:
- υπερδιπλασιασμός των ΜΕΘ στην υγεία, προσλήψεις, άυλη συνταγογράφηση,
- εφαρμογή MyHealth, πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά», προληπτική ιατρική για τον καρκίνο του μαστού – θα γενικευτεί για όλα.
Υπάρχουν ενέργειες που έχουν γίνει σε κάθε πτυχή της κυβερνητικής δραστηριότητας που αθροίζουν ένα μεταρρυθμιστικό οικοδόμημα.
- Εθνική Πύλη Αναπηρίας.
- Επιτάχυνση της απονομής συντάξεων: αυτή τη στιγμή οι συντάξεις βγαίνουν οι κύριες στο δίμηνο, πολύ σύντομα θα ακολουθήσει το ίδιο και για τις υπόλοιπες συντάξεις. Έχουμε γενικά δρομολογήσει τόσες αλλαγές στην κυβερνητική δραστηριότητα που τα πράγματα έχουν κινηθεί προς τα εμπρός.
Τέλος στις «ουρές»
Και βέβαια θα μου επιτρέψετε να σταχυολογήσω και να αναφέρω λίγο αναλυτικότερα τον τομέα της ψηφιακής πολιτικής, όπου εκεί με την ομάδα μου την οποία ανέφερα πριν, με τις εντολές του Πρωθυπουργού τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το 2018, ένα χρόνο πριν. Και αυτόν τον ένα χρόνο δεν τον αφήσαμε να πάει χαμένος. Μελετήσαμε τον ορίζοντα τι έκαναν οι άλλοι καλά, μελετήσαμε το πεδίο τι είχε γίνει εδώ καλά ή λιγότερο καλά, δομήθηκε μια ομάδα, αξιοποιήθηκαν δημόσιοι λειτουργοί. Υπάρχουν ταλέντα στο δημόσιο, υπάρχουν πολύ αξιόλογοι άνθρωποι στο δημόσιο τομέα και είμαστε πολύ περήφανοι για αυτούς, εγώ κυριολεκτώ: αστέρια. Αξιολογήσαμε λοιπόν όλο αυτό το δυναμικό και είμασταν έτσι έτοιμοι το 2019 για να μπορέσουμε να μπορέσουμε αυτή την αλλαγή να την πάμε αν θέλετε στην όλη δυναμική του να μπορέσει να επιτευχθεί.
Ωστόσο, λέει ένας ειδικός της στρατηγικής ο Κλαούζεβιτς ότι αν έχεις ένα σχέδιο πρέπει να ξέρεις ότι το σχέδιο θα ανατραπεί το δευτερόλεπτο που έχεις μπει στη μάχη. Το σχέδιο, όπως αντιλαμβάνεσθε, ανετράπη σε πολλά σημεία. Εμείς το βάζαμε ξανά σε εφαρμογή και ξανά και ξανά παρά το γεγονός ότι αυτό που είχαμε προβλέψει δεν ήταν ακριβώς η πραγματικότητα όπως την φανταζόμασταν. Η πανδημία χτύπησε το Μάρτιο του 2020 και εμείς πήραμε ένα υφιστάμενο σχέδιο και το μετατρέψαμε σε ένα εργαλείο καταπολέμησης του κορωνοϊού γιατί όσο εξαλείφαμε αθροιστικά τις ουρές τόσο ξέραμε ότι βελτιστοποιούμε την αλληλεπίδραση του πολίτη με το κράτος.
Και έτσι το gov.gr ήρθε στη ζωή μας πάρα πολύ γρήγορα, τον Μάρτιο του 2020. Οι πιο δύσκολες ερωτήσεις είναι οι πιο απλά διατυπωμένες. Πόσες ψηφιακές υπηρεσίες έχουμε; Δεν ήξερε κανείς να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, όπως αντιλαμβάνεσθε, τον Ιούνιο του 2019. Είναι πάρα πολλές οι ιστορίες που θα μπορούσε κανείς να πει για το τι παραλάβαμε. Εγώ θα μπορούσα να σταχυολογήσω δύο – τρεις από αυτές η πρώτη είναι αυτή: ότι κανείς δεν ήξερε να απαντήσει σε αυτό το στοιχειώδες ερώτημα. Μια άλλη είναι ότι όταν είχαμε μια πολύ σημαντική κυβερνοεπίθεση στις αρχές του 2020, ψάχναμε να βρούμε τα site των υπουργείων και ένα το βρήκαμε στο laptop ενός μηχανικού. Και πάρα πολλά άλλα τέτοια ανεκδοτολογικού τύπου, τα οποία όμως αθροιζόμενα και θεραπευόμενα, ώθησαν το κράτος να μπορέσει να αλλάξει και να αλλάξει πάρα πολύ γρήγορα. Και έτσι, τον Μάρτιο του 2020 είχαμε 503 ψηφιακές υπηρεσίες στο gov.gr και τώρα έχουμε 1.550.
Και σας μίλησα πριν για όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους και λειτουργούς του Δημοσίου και θέλω να το τονίσω πάλι, όπως λένε «bold, italic, underline», διότι αυτοί οι άνθρωποι παρήγαγαν πάρα πολλές από αυτές τις υπηρεσίες μαζί με τις συνεργαζόμενες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα. Από τις 503 στις 1.550 σημαίνει μία την ημέρα, συμπεριλαμβανομένου Σαββάτου και Κυριακής.
Αυτό γίνεται μόνο με μια δουλειά συντονισμού μεγάλης κλίμακας και μόνο με μια υπερπροσπάθεια. Και ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο τα συγχαρητήρια αξίζουν σε εκείνους.
Αν δει κανείς τη διάσταση του ποια ήταν η φιλοσοφία, η φιλοσοφία είχε εν πολλοίς να κάνει με αυτό που λέμε «γρήγορες νίκες» γιατί καταλαβαίνουμε ότι κάποια πράγματα που είναι μεγάλα έργα όπως είναι τα κλασικά δημόσια έργα στα οποία και σε αυτά είχαμε πάρα πολύ πρόοδο την τελευταία τετραετία, παίρνουν χρόνο για να γίνουν. Από τη στιγμή που το σκέφτεσαι, το δημοπρατείς, το περιμένεις κλπ. μπορεί να φτάσει πέντε χρόνια. Εμείς δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο και καταλάβαμε ωστόσο ότι κάποιες από αυτές τις υπηρεσίες, τις ανέφερε και ο Θοδωρής, τις είδαμε και στο video πριν, μπορούσαν να γίνουν γρήγορα και φτηνά.
Η εξουσιοδότηση και η υπεύθυνη δήλωση δεν κόστισαν τίποτα στο ελληνικό κράτος, μηδέν. Έγιναν από δημόσιους λειτουργούς, όπως σας είπα. Η άυλη συνταγογράφηση ήταν ιδέα των στελεχών της ΗΔΙΚΑ – υλοποιήθηκε από εταιρεία, από το σχήμα το οποίο υλοποιεί τη συνταγογράφηση. Αλλά σκεφτείτε λίγο ποσά πράγματα ήταν εύκολο να γίνουν και δεν είχαν γίνει τόσα χρόνια: να υπάρχει το σύστημα της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης και να μην έχει σκεφτεί κανείς να προσθέσει το να λαμβάνεις τις συνταγές στο κινητό σου αντί να σου εκτυπώνει ο γιατρός το χαρτί. Αυτό κόστισε ελάχιστα και απελευθέρωσε βέβαια τεράστιες δυνατότητες.
Νέα κουλτούρα
Πολλά άλλα πράγματα έγιναν στο μεσοδιάστημα. Το 112, το οποίο αν το είχαμε νωρίτερα θα είχαν σωθεί ζωές, το οποίο ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2019 αλλά στο μεσοδιάστημα επειδή είχαμε μήνες, η εντολή του Πρωθυπουργού ήταν «φτιάξτε και μια ενδιάμεση λύση για το καλοκαίρι». Το 13033 επίσης, το οποίο σήμερα το έχουμε ξεχάσει – δόξα τω Θεώ – ήταν κάτι το οποίο υλοποιήθηκε μέσα σε λίγες ώρες και δείχνει και την κουλτούρα του Πρωθυπουργού. Μας ανακοίνωσε ότι θα κάνει lockdown, ότι θα προχωρήσουμε όπως και η Γαλλία είχε προχωρήσει λίγες ώρες ουσιαστικά πριν, μία – δύο ημέρες, σε lockdown. Και εκεί προσπαθήσαμε να βρούμε τι άλλο μπορούσαμε αξιοποιήσουμε, γιατί είχαμε δει ότι οι Γάλλοι χρησιμοποιούσαν ένα φύλλο χαρτί που το έδειχναν σε όσους τους έκαναν ελέγχους. Προέκυψε μια ιδέα μας το έδωσε ο πρωθυπουργός ως εντολή το πρωί, κάναμε νια σύσκεψη το μεσημέρι και ήταν ιδέα ενός συνεργάτη μου: «γιατί να μην κάνουμε αυτό το εξής απλό;» Γυρίσαμε πίσω, πήραμε έγκριση και υλοποιήθηκε από τους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους σε 15 ώρες. Και έτρεχε εθνικά. Αυτό δείχνει πώς μπορεί το κράτος ενίοτε να δουλέψει με ταχύτητες και με μια κουλτούρα που θυμίζει πιο πολύ αυτό που λέμε νεοφυείς επιχειρήσεις. Αλλά κυρίως δείχνει και κάτι άλλο: τη μεγάλη ανταποκρισιμότητα που μπορούμε να έχουμε ειδικά στις κρίσεις – αυτό το καταγράφουν όλοι οι ιστορικοί και για τα 200 χρόνια της ελληνικής ιστορίας – αλλά νομίζω και το ανθρώπινο δυναμικό μας.
Ξέρετε, πιστεύω πάρα πολύ ότι η χώρα, αν πρέπει να κάνω μια αναλογία από το δικό μας το χώρο της πληροφορικής, είχε πάντα το hardware που είναι οι άνθρωποί της, δεν είχε το software, δεν είχε το λογισμικό δηλαδή δεν είχε τη στρατηγική, τους κανόνες, τους νόμους, όλα τα πράγματα που χρειαζόντουσαν. Αλλά φυσικά όταν μας λένε ότι όλα αυτά τα έφερε ο COVID, αυτό το οποίο τους απαντάμε είναι «δείτε τις προγραμματικές δηλώσεις του 2019 και το προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας του 2019. Είναι όλα εκεί». Αυτό που όμως έφερε ο COVID ήταν το Ταμείο Ανάκαμψης, διότι εδώ θα είχαμε το εξής πρόβλημα: χωρίς το Ταμείο Ανάκαμψης όλα όσα θα δείτε την επόμενη τετραετία δεν θα μπορούσαμε να τα δούμε να υλοποιούνται διότι δε θα είχαμε τη χρηματοδότηση. Ψάχναμε να βρούμε τα χρήματα για να υλοποιήσουμε το όλον: από τον ψηφιακό φάκελο του ασθενούς μέχρι τα νέα συστήματα φορολογίας, μέχρι τα ψηφιακά συστήματα που θέλουμε στα δικαστήρια για να επιταχυνθεί η Δικαιοσύνη, σε όλους τους κλάδους. Τα χρήματα που αρχικά είχαμε ήταν υποπολλαπλάσια.
Στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη ήρθε ένα «Σχέδιο Μάρσαλ», όπως το Σχέδιο Μάρσαλ είχε έρθει στα χέρια του Κωνσταντίνου Καραμανλή αμέσως μετά τον Πόλεμο. Αυτό έχει συμβεί αυτή τη στιγμή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Κυβέρνησή του έχουμε ένα στρατηγικό εργαλείο στα χέρια μας και δεν θα το αφήσουμε να πάει χαμένο. Όπως δεν θα το αφήσει και ο ελληνικός λαός στις 21 Μαΐου.
Η γενική σύλληψη είναι εκεί σε ό,τι αφορά αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Πολλοί είχαν συνηθίσει άλλες προσλαμβάνουσες για τα ψηφιακά, παλαιότερα. Θέματα τα οποία αφορούσαν περισσότερο τη γη και λιγότερο το διάστημα. Αλλά το διάστημα, παρεμπιπτόντως, είναι κάτι πάρα πολύ ουσιαστικό για να μπορέσει κανείς να το αξιοποιήσει σωστά. Ωστόσο αυτό το οποίο θέλαμε να πετύχουμε ήταν να αλλάξουμε την εξυπηρέτηση του πολίτη από το κράτος. Την εξυπηρέτηση της επιχείρησης από το κράτος. Και πήραμε ένα – ένα τα γεγονότα της ζωής των πολιτών που αλληλοεπιδρούν με το Δημόσιο, από τη γέννηση μέχρι την απώλεια της ζωής, και ξεκινήσαμε να τα απλουστεύουμε και να τα ψηφιοποιούμε.
Ξέρουμε τι πρέπει να γίνει
Μένουν πολλά να γίνουν, αυτό θα σας το πω πρώτος εγώ, αλλά ξέρουμε πλέον πόσα είναι και τι χρειάζεται να γίνει για το καθένα. 1.550 υπηρεσίες, από πόσες; Ερώτηση που ετέθη από εμάς πριν από δύο χρόνια με ένα πρόγραμμα που λέγεται «Μίτος» – εάν προσέξετε το έχουμε ονοματίσει σωστά γιατί αναγνωρίζουμε τον λαβύρινθο – έχουμε βρει ότι είναι 5.500 οι υπηρεσίες αυτές. Το κράτος, σε όλα του τα επίπεδα, παρέχει 5.500 υπηρεσίες σε πολίτες και επιχειρήσεις. Μας μένουν 4.000. Μπορούν όλες να έχουν ψηφιοποιηθεί μέχρι το 2027 με κάποιες εξαιρέσεις: να παντρεύεσαι, να ψηφίζεις – τέτοιου τύπου πράγματα. Τα ελάχιστα που συμβαίνουν σε χώρες όπως η Εσθονία. Αλλά για να πιάσουμε τις 4.000 σε τέσσερα χρόνια σημαίνει ότι πρέπει να τριπλασιάσουμε την προσπάθεια.
Σημαίνει, δηλαδή, αντί για μία υπηρεσία την ημέρα, να υλοποιούμε τρεις υπηρεσίες την ημέρα. Σημαίνει, όμως, στο τέλος ότι ενώ εμείς πέρυσι γλιτώσαμε 133 ουρές ο καθένας και η καθεμία, αυτό θα οδηγήσει στο να τις γλιτώσουμε όλες – ή πρακτικά όλες. Κι εγώ σας ρωτώ: ποια κυβέρνηση αυτό μπορεί να το πετύχει; Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ή η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; Όπως, επίσης, σας ρωτώ και κάτι άλλο. Αναφέραμε πιο πριν ότι, πρακτικά, εάν το καλοσκεφτεί κανείς, τα τελευταία χρόνια κάναμε δύο πράγματα: λύναμε εκκρεμότητες – ανέφερα τον ΕΦΚΑ, ανέφερα όλα τα υπόλοιπα πράγματα – και διαχειριζόμασταν κρίσεις και αναδυόμενες προκλήσεις.
Παρεμπιπτόντως, για τις εκκρεμότητες υπάρχει μία ενδιαφέρουσα ιστορία που την έχω διηγηθεί πολλές φορές τις τελευταίες ημέρες αλλά επιτρέψτε μου να την αναφέρω γιατί νομίζω ότι είναι υποδηλωτική της φιλοσοφίας του πρωθυπουργού και της φιλοσοφίας της δικής μας. Περνάμε πριν από δύο χρόνια μία διάταξη στη Βουλή αναφορικά με την ψηφιοποίηση των αποζημιώσεων από τον ΕΟΠΥΥ για γονείς των οποίων τα παιδιά κάνουν λογοθεραπείες, εργοθεραπείες και ψυχοθεραπείες. Χοντρικά, οι γονείς έπρεπε -για όσους δεν ξέρουν τη διαδικασία- να παίρνουν τα ίδια χαρτιά, συμπεριλαμβανομένου το πτυχίο του λογοθεραπευτή, και να τα πηγαίνουν στις ίδιες και στις ίδιες ουρές, κάθε μήνα, για να πάρουν την αποζημίωση με την όποια καθυστέρηση.
Εμείς τι κάνουμε; Πώς αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κινηθούμε: σε πάρα πολλά πράγματα υπάρχει ο κανόνας, αυτό που λέμε ότι βλέπουμε τη συχνότητα στα ΚΕΠ και υπάρχει και ο κανόνας της συχνότητας κάποιων υπηρεσιών. Ξέραμε ότι η εξουσιοδότηση και η υπεύθυνη δήλωση είναι οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες υπηρεσίες του κράτους ή τα δημοτολογικά, ληξιαρχικά και τα λοιπά. Σε κάποια άλλα, θα μου το επιτρέψετε να το πω μιας είναι εδώ ο διευθυντής του γραφείου μου στο Υπουργείο ο Κώστας Χαμπίδης, υπάρχει ο λεγόμενος «κανόνας του Χαμπίδη», ο οποίος κανόνας είναι ότι έρχεται ο Χαμπίδης λέγοντας ότι έχουμε λάβει δέκα email γι’ αυτό το θέμα.
Εδώ, λοιπόν, είχαμε λάβει πάρα πολλά τέτοιου τύπου email από γονείς – γιατί μπορεί να μην είναι πολλοί, αλλά για εκείνους τους γονείς αυτή η διαδικασία είναι η διαδικασία που πυρηνικά συμβολίζει το τι αντιλαμβάνεται το κράτος για εκείνους. Και επιτρέψτε μου να το πω εγώ, το κράτος σε εκείνη την περίπτωση είναι αλγεινό. Αυτό, λοιπόν, που θέλαμε να κάνουμε ήταν να λύσουμε αυτή τη διαδικασία.
Ψηφιοποιούμε τη διαδικασία, περνάμε τη διάταξη – γιατί όλα αυτά θέλουν διάταξη στη Βουλή, δεν είναι μόνο η οθόνη του κώδικα είναι και το γράμμα του νόμου – και γίνεται ένας διάλογος με ένα στέλεχος της ελάσσονος αντιπολίτευσης όπου λέει «καλά, θέλετε να σας πούμε και μπράβο; Αυτά έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες». Απάντησα εκεί τρία πράγματα: πρώτον έχει δίκιο – όλα αυτά έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Δεύτερον κανένα μπράβο δεν χωράει εδώ, χωράει μόνο η συγγνώμη της εκκρεμότητας. Τρίτον στο τέλος της ημέρας η ιστορία θα γράψει ότι κάποιοι το έκαναν και κάποιοι όχι. Ισχύουν και τα τρία.
Αυτή, λοιπόν, είναι όλη η κουλτούρα και όλη η φιλοσοφία του Κυριάκου Μητσοτάκη ως προς το πώς θα κινηθούμε μπροστά σε σχέση με τις δυσλειτουργίες της κρατικής μηχανής. Γιατί ναι, υπάρχει βαθύ κράτος, το ξέρουμε, υπάρχει σε πολλές πτυχές. Υπάρχουν θέματα που λύθηκαν και θεραπεύτηκαν και υπάρχουν θέματα τα οποία ακόμη συνιστούν βαριές εκκρεμότητες τους κράτους. Και ξέρουμε ποιες είναι. Και μπορούμε να τις πιάσουμε μία – μία. Να τις διορθώσουμε και να τις θεραπεύσουμε. Θέλουμε τέσσερα χρόνια για να τελειώσουμε τη δουλειά.
Έχοντας, όμως, αναφέρει αυτά τα δύο: εκκρεμότητες και κρίσεις είναι και συν ένα. Υπάρχει ένα ακόμη θέμα που είναι με ποιον και πώς συνομιλείς. Τι εννοώ: πρέπει να εμπνέεσαι από το παρελθόν αλλά να μην είσαι εγκλωβισμένος σε αυτό. Δηλαδή, άλλη μία ιστορία – εάν μου επιτρέπεται εδώ. Θυμάμαι τον εαυτό μου φοιτητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο – που είπε πριν η Χριστίνα Ταχιάου, που διάβασε από πού πέρασα αναλυτικά – και να ακούω το 2001 στο αμφιθέατρο Α της ΑΣΣΟΕ το θέμα για το οποίο τσακωνόντουσαν οι πολιτικές παρατάξεις: άρθρο 16 και άσυλο. Από την όποια γνώση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό, βασικά, δεν είναι το θέμα της δικής μου γενιάς είναι της προηγούμενης. Δηλαδή, είναι τα θέματα τα οποία συζητιόντουσαν τη δεκαετία του 1970 και του 1980.
Η τεχνολογία τρέχει
Υπάρχει το γνωστό ρητό – του Μαρξ, μάλιστα – ότι «η ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα». Εμείς ήμασταν η φάρσα, η ιστορία επαναλαμβανόταν από εμάς, ήμασταν οι μη original. Είμαι στη Βουλή πριν από περίπου έναν χρόνο και έχουμε συζήτηση για ένα νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας και ακούω πάλι την αξιωματική αντιπολίτευση, μάλιστα, να συζητάει για το άρθρο 16 και για το άσυλο.
Αφήστε ποια είναι η γνώμη του καθενός, η δική μας είναι γνωστή και η δική μου είναι γνωστή. Το ίδιο ρεπερτόριο 50 χρόνια είναι παρανοϊκό ακόμη και στις τέχνες, στην πολιτική όταν γίνεται συνιστά σύγχρονη τέχνη. Είμαστε, κατά κάποιον τρόπο -ένα κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος- εκτός εποχής. Όλος ο πλανήτης μιλάει για άλλα πράγματα. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι το προφανές. Το chat GPT -όσοι το έχετε ακούσει- έχει μπει στη ζωή μας πλέον, δώσαμε και μία συνέντευξη με τον αλγόριθμο τεχνητής νοημοσύνης, ταυτόχρονα, στα ΝΕΑ. Ο διευθυντής των ΝΕΩΝ ήταν πολύ ευγενής και έγραψε ότι απαντάω καλύτερα, εγώ όταν είδα τις απαντήσεις του αλγόριθμου αγχώθηκα.
Αλλά, έχοντας πει αυτό, τρέχουν όλα. Τρέχουν δύο πράγματα βασικά. Το ένα είναι η τεχνολογία. Μία κλασική τεχνολογική αλλαγή της δικής μου γενιάς ήταν η μετάβαση από το video club στη πλατφόρμα στο Netflix ή στο Amazon Prime. Αυτό πήρε 25 με 30 χρόνια, από όταν η Αθήνα ήταν γεμάτη με video club για να φτάσουμε στην πλήρη υποκατάσταση. Εδώ, τώρα, χαρακτηριστικά πλέον η αλλαγή έχει συντελεστεί τόσο, που περπατώντας στις γειτονιές της Αθήνας βρήκαμε ένα video club στον Κολωνό και μπήκαμε μέσα για να βγάλαμε φωτογραφίες. Αλλά αυτού του τύπου οι αλλαγές πλέον παίρνουν πάρα πολύ λίγο για να γίνουν.
Αυτός ο αλγόριθμός της τεχνητής νοημοσύνης που σας ανέφερα είναι λίγων μηνών, πρακτικά εβδομάδων. Είναι οι εβδομάδες που συμβαίνουν δεκαετίες. Και ήμασταν πρόσφατα σε ένα, δύο Πανεπιστήμια του εξωτερικού όπως στη Χαϊδελβέργη και μας έλεγε ο πρύτανης ότι «δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτό το πράγμα». Και του λέμε «γιατί;». Και απαντάει «γιατί παράγει πλήρεις μεταπτυχιακές εργασίες και δεν έχουμε ιδέα εάν τις έχει γράψει ο φοιτητής». Γιατί; γιατί τα κλασικά εργαλεία λογοκλοπής δεν μπορούν να το πιάσουν, είναι αυθεντικό, απλώς ο εγκέφαλος που το σκέφτηκε δεν είναι ανθρώπινος. Αυτά όλα θα γίνουν ή με εμάς, ή χωρίς εμάς.
Τις προηγούμενες Βιομηχανικές Επαναστάσεις η χώρα μας, για να κάνω την αναλογία κινηματογράφου όπως έκανα και πριν, δεν τις είδε στην πρώτη προβολή -τις είδε στα θερινά, με απόσταση. Αυτή τη στιγμή έχουμε μία τεράστια ευκαιρία και λόγω του Ταμείου Ανάκαμψης και λόγω πολλών πραγμάτων να μπορέσουμε να είμαστε στο τραπέζι που θα ληφθούν οι αποφάσεις. Και ειδικά τεχνολογικά η χώρα έχει φανταστικό ανθρώπινο δυναμικό. Το βλέπει κανείς στις ελληνικές επιχειρήσεις πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών, το βλέπει στην ελληνική διασπορά της τεχνολογίας, εγώ θα έλεγα το βλέπει παντού.
Το είδαμε στον Εθνικό Εμβολιασμό επιτρέψτε μου να πω. Όπου στον Εθνικό Εμβολιασμό έγιναν Ολυμπιακοί Αγώνες: σε επτά εβδομάδες φτιάξαμε το καλύτερο σύστημα εμβολιασμού στην Ευρώπη και ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Η δυσκολότερη άσκηση εφοδιαστικής αλυσίδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλήρως ψηφιακή από το Α μέχρι το Ω. Πράγμα το οποίο ουσιαστικά ενδυνάμωσε τον Πρωθυπουργό να προτείνει στην πρόεδρο της Κομισιόν την εφαρμογή του ψηφιακού πιστοποιητικού, που είχαμε εμείς, να γίνει πανευρωπαϊκά για να μπορούν να ξεκινήσουν ξανά τα ταξίδια.
Εάν κάναμε την ερώτηση πριν από μερικά χρόνια «πού θα δουλέψει καλά ο εμβολιασμός σε περίπτωση παγκόσμιας πανδημίας: στην Ελλάδα, στη Βαυαρία ή στη Μασαχουσέτη;» Θα σήκωνε ένας εδώ το χέρι του ότι αυτό θα γίνει στην
Ελλάδα; Αυτό έγινε όμως, στις άλλες δύο δεν λειτούργησε καλά στην αρχή. Και αυτό είναι απότοκο του σπουδαίου ανθρώπινου δυναμικού που έχουμε, είτε σε ό,τι αφορά τους πληροφορικούς, είτε σε ό,τι αφορά το σύστημα Υγείας είτε σε ό,τι αφορά τον στρατό που χειρίστηκε την εφοδιαστική αλυσίδα. Όλα αυτά λειτούργησαν ρολόι γιατί οι άνθρωποι αυτοί έκαναν φοβερά καλά τη δουλειά τους.
Άρα, όταν βλέπουμε αυτό και βλέπουμε πόσο γρήγορα κλείσανε οι ιστορικές εκκρεμότητες τα τελευταία τέσσερα χρόνια, καταλαβαίνει κανείς το τι μπορεί να κάνει αυτή η χώρα. Είναι σαν να είναι συμπιεσμένα ελατήρια.
Να μη θέσω, πάλι, το ρητορικό ερώτημα του ποιος μπορεί να συνομιλήσει με το μέλλον ή ποιος μπορεί να μιλήσει με το παρελθόν, καλύτερα. Ωστόσο να πω, για να μην παρεξηγηθεί αυτό που είπα, ότι είναι πάρα πολύ σπουδαίο να μπορείς να εμπνέεσαι από το παρελθόν. Να παίρνεις το άρωμά του. Και εδώ η ιστορία που θα ήθελα να πω έχει να κάνει με κάτι που η ομάδα μου στο Υπουργείο το ξέρουν όλοι: είχαμε υποχρεωτικά αναγνώσματα, για να μπορέσουμε στην αρχή να λειτουργήσουμε ως ομάδα και να μπορέσουμε να παράξουμε αυτά που θέλαμε.
Το gov.gr το είχαμε εμπνευστεί από τους Βρετανούς. Άλλα πράγματα από τους Εσθονούς. Υπήρχε και ένα μη τεχνοκρατικό ανάγνωσμα: ήταν το αρχείο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Από το αρχείο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και δη από την θητεία του στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων μπορούσε κανείς να διαπιστώσει τι μπορούσε καταφέρει μία πάρα πολύ σπουδαία προσωπικότητα με τους συνεργάτες του να σε ένα πάρα πολύ συμπαγές χρονικό πλαίσιο, αξιοποιώντας μετά το Σχέδιο Μάρσαλ. Εκεί που η χώρα δεν είχε λιμάνια, λιμάνια απέκτησε. Εκεί που η χώρα δεν είχε δρόμους, δρόμους απέκτησε. Πόσο μάλλον, λοιπόν, στον κώδικα – εάν αυτό μπορούσε να γίνει στις φυσικές υποδομές της χώρας.
Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα. Και αυτή την έμπνευση εμείς τη βρήκαμε εκεί, όπως και σε πολλά άλλα κομμάτια της ελληνικής ιστορίας. Γιατί εάν δει κανείς την ελληνική ιστορία, μπορεί να διαπιστώσει ότι είναι μία ιστορία λέει ο Καλύβας «Καταστροφές και θρίαμβοι». Θα προσθέσω όπως λέει και ο Καλύβας «οι θρίαμβοι είναι πολύ περισσότεροι από τις καταστροφές». Και αυτό φαίνεται πιο αξιόπιστα από οπουδήποτε αλλού στις οικογενειακές σας φωτογραφίες, όπου αρκεί να δείτε την πρόοδο από τους προπαππούδες στους παππούδες και τις γιαγιάδες, στους γονείς και σε εσάς. Και αυτή η πρόοδος δείχνει, πραγματικά, ποιο ήταν το ελληνικό μεταπολεμικό όνειρο.
Το ελληνικό μεταπολεμικό όνειρο δεν ήταν άλλο από το να μπορέσουν όλοι να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να βρουν τα παιδιά τους προκοπή και να μπορέσουν να πετύχουν κάτι καλύτερο. Και μέσα από όλες αυτές τις ιστορικές αντιξοότητες της χώρας αυτό το όνειρο επετεύχθη και η χώρα είχε μία μεγάλη πορεία ανόδου, μία μεγάλη πορεία προόδου με καταστροφές, με λάθη που κάναμε – πολύ συχνά και οι ίδιοι ως λαός – αλλά, εν τέλει, πηγαίναμε μπροστά και πηγαίναμε γρήγορα. Το διακύβευμα τώρα είναι πάρα, πάρα πολύ απλό. Είναι να μην μπορέσουμε να χάσουμε αυτό το νήμα. Είναι να μην μπορέσουμε να σταματήσουμε όλα όσα έχουμε ξεκινήσει να πετυχαίνουμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι στο χέρι μας να το πετύχουμε και οφείλουμε στις 21 Μαΐου να κάνουμε ένα βήμα μπροστά αντί για πάρα πολλά βήματα πίσω.
Μια ομάδα
Όπως γνωρίζετε είμαι για πρώτη φορά υποψήφιος στην Α΄ περιφέρεια της Αθήνας. Θα μου επιτρέψετε, όμως, να πω ότι για όλους μας που δίνουμε αυτή την μάχη στο πλαίσιο αυτού του μεγάλου καμβά που ανέφερα, πριν γιατί αυτό ενδιαφέρει, εν τέλει, η υποψηφιότητα του καθενός μας είναι κομμάτι ενός μωσαϊκού. Στο τέλος της ημέρας αυτό το οποίο κάνει την μεγάλη ιστορική διαφορά είναι η απάντηση στις μεγάλες εσωτερικές προκλήσεις και στο μεγάλο δίλημμα που θα έχουν οι πολίτες μπροστά. Αισθάνομαι, λοιπόν, ότι είμαι μέλος μίας ομάδας κατεβαίνοντας στο ψηφοδέλτιο της Α΄ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας. Και θα μου επιτρέψετε να αναφέρω όλη αυτή την ομάδα διότι καθότι και πάρα πολλοί είναι εδώ.
Εβίτα Βαρελά
Χρήστος Δαγρές
Πώλα Δαμιανού
Νικήτας Κακλαμάνης
Όλγα Κεφαλογιάννη
Βασίλης Κικίλιας
Θέκλα Παρασκευούδη
Φωτεινή Πιπιλή
Θάνος Πλεύρης
Άννα Ροκοφύλλου
Μαρία Σακίμπ
Άγγελος Συρίγος
Φαίδρα Τσαλαχούρη
Όμηρος Τσάπαλος
Γωγώ Φυρίγου
Γιάννης Φωτόπουλος
Είμαστε όλοι κομμάτι μίας ομάδας όπου ο κάθε ένας κομίζει παραστάσεις, εμπειρίες, κάποιοι έχουν μεγάλη ιστορική πορεία, άλλοι κομίζουν τη νεότητα και τη φρεσκάδα τους. Η σύνθεση είναι, εν τέλει, αυτό το οποίο διεκδικεί ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς και πρώτος ο Πρωθυπουργός.
Εγώ αυτό το οποίο θα πω σε ό,τι αφορά το προσωπικό κομμάτι είναι ότι εάν κρίνετε ότι όσα συνέβησαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην ψηφιακή πολιτική: πρώτον έκαναν θετική διαφορά στη ζωή σας και δεύτερον αξίζει να τα δείτε να συνεχίζονται και να ολοκληρώνονται, τότε ζητάω έναν από τους τέσσερις σταυρούς σας ανάμεσα σε αυτό το σπουδαίο ψηφοδέλτιο.
Όπως κάποιοι γνωρίζετε, είμαι Λάκωνας στην καταγωγή, Μανιάτης από τον πατέρα μου. Το προσδιορίζουμε, ξέρετε, στη Λακωνία. Είναι οι Μανιάτες και οι μη Λάκωνες. Και είμαι εξαιρετικά υπερήφανος γι’ αυτή μου την καταγωγή, ωστόσο η πόλη μου, και ο τόπος μου είναι η Αθήνα και συγκεκριμένα τα Κάτω Πατήσια. Μεγάλωσα στην οδό Σαββίδου, στον αριθμό 7-9, στα Κάτω Πατήσια, μετά πήγα σχολείο στη Λεόντειο λίγο πιο πάνω, μετά Πανεπιστήμιο στην ΑΣΣΟΕ επί της Πατησίων, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Και περπατώντας στην πόλη τώρα, όλα της τα σημεία καταλαβαίνει κανείς ότι οι γειτονιές μας είναι οι πατρίδες μέσα στην πατρίδα μας, οι τόποι μέσα στον τόπο μας.
Και συναντά κανείς σε όλες τις πτυχές της πόλης προφανώς αυτή την τεράστια ιστορία, αλλά πέρα από την τεράστια ιστορία νιώθεις ότι η πραγματική πρώτη ύλη της πόλης, αυτό που κάνει τη διαφορά σε αυτήν είναι οι κάτοικοί της, είναι οι άνθρωποί της, είμαστε εμείς. Η γλυκύτητα, η αλληλοβοήθεια, μικρές ενέργειες τις οποίες συναντά κανείς σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου, οι μεγάλες αλλαγές που έχουν ήδη ξεκινήσει να γίνονται και από την Δημοτική Αρχή και από την Περιφέρεια για να μπορέσουμε να απελευθερώσουμε πολλές από αυτές τις δυνατότητες είναι ήδη πραγματικότητα, με τεράστια συνεισφορά πάρα πολλών ανθρώπων. Αλλά αυτό για το οποίο εγώ σας δεσμεύομαι είναι ότι, εάν κρίνετε ότι μπορείτε να μου δώσετε έναν από τους τέσσερις σταυρούς σας και επιλεγώ βουλευτής της Α΄ Περιφέρειας της Αθήνας, με την ίδια λογική που κινηθήκαμε στο Υπουργείο που από πολλά «δεν» γίνεται σβήσαμε τα «δεν», το ίδιο θα κάνουμε για την Αθήνα, το ίδιο θα κάνω και για την Αθήνα.
Αλλά κλείνοντας θα μου επιτρέψετε να επιστρέψω στον μεγάλο καμβά των γεγονότων και επειδή ανέφερα πριν ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με την ιστορία να πω ότι οι φάσεις της μεγάλης ιστορικής αναλαμπής του τόπου μας συνέβαιναν όταν πετυχαίναμε δύο πράγματα. Το ένα ήταν να διαβάζουν οι ηγεσίες της χώρας πολύ καλά τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Αυτό που λέει ο Καβάφης «τη βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» και να τις αξιοποιούν προς όφελος της χώρας. Η άλλη, η πρόσθετη, ήταν όταν κάναμε μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στον τόπο τέτοιες που δεν είχαν έρθει από έξω. Τις διαλέγαμε οι ίδιοι και τις εφαρμόζαμε οι ίδιοι δυναμικά και με ταχύτητα. Υπάρχουν δύο μεγάλες ιστορικές φυσιογνωμίες που σφράγισαν τον ελληνικό 20ο αιώνα με αυτή την λογική: ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Από την εδαφική ολοκλήρωση της χώρας στις αρχές του 20 ου αιώνα και μετά, από τις πρώτες, τις μεγάλες, τις αστικές μεταρρυθμίσεις, τις νίκες, τους πολέμους, μέχρι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή της μεγάλης μεταπολεμικής ανοικοδόμησης, της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, της ΕΟΚ, η χώρα έχει αποδείξει ότι μπορεί να πετυχαίνει όταν, εν τέλει, συντελείται αυτό το οποίο περιγράφει ο Ελευθέριος Βενιζέλος πέρα από την ψήφο των πολλών, πέρα από την ικανότητα των ομάδων που οι ηγέτες έχουν γύρω τους ως την πνοή του ενός. Και εδώ η πνοή του ενός έχει να κάνει με τον Πρωθυπουργό, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Όταν μου ζητάνε να συνοψίσω για ποιο λόγο ζητάμε την αυτοδυναμία στις εκλογές, πέρα από οποιαδήποτε άλλη συνθήκη απαντώ με μία εικόνα: ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Έβρο. Δεύτερη εικόνα: ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πανδημία. Αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν σε λεπτά ή σε λίγες ώρες και άρα καθόλου μα καθόλου χρόνος για χάσιμο, καμία πολυτέλεια να χάνεις χρόνο.
Σε αυτό το πλαίσιο και σε αυτή τη συνθήκη όλα όσα έχουμε μπροστά μας να αποφασίσουμε πλέον νομίζω ότι είναι σαφή. Οι συντεταγμένες έχουν αλλάξει, τα δεδομένα είναι εκεί. Το δίλημμα είναι μέλλον ή παρελθόν. Το δίλημμα είναι εάν η χώρα θα απελευθερώσει το δυναμικό της ή θα εγκλωβιστεί στο παρελθόν της. Το δίλημμα είναι εάν θα τα καταφέρουμε να συνεχίσουμε να προχωράμε γρήγορα και δυναμικά ή εάν θα εγκλωβιστούμε. Η απάντηση, κυρίες και κύριοι, είναι στα χέρια μας, είναι το στοίχημα της γενιάς μας, το οφείλουμε σε όσους προηγήθηκαν, το χρωστάμε σε όσους ακολουθούν.
Πάμε μαζί για την νίκη.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
