Ένα ερώτημα προκύπτει για όσα συμβαίνουν αυτή την χρονική περίοδο στην Ελλάδα: Είμαστε σοβαροί; Είμαστε σοβαροί να ασχολούμαστε με τα «δικαιώματα» ενός κατά συρροή και κατά συνείδηση δολοφόνου; Είμαστε σοβαροί να πιστεύουμε πραγματικά ότι ένας άνθρωπος που έχει τελεσίδικα καταδικαστεί σε 11 φορές ισόβια μπορεί να εκβιάζει τη συντεταγμένη πολιτεία απειλώντας με τη ζωή του;
Γράφει ο Επιδειξίας Συνείδησης
Είμαστε σοβαροί να κατεβάζουμε το κεφάλι και να αισθανόμαστε ενοχές και τύψεις γιατί ένας αμετανόητος εκτελεστής 13 ανθρώπων θέλει να προσθέσει στο… πλούσιο «βιογραφικό» του την αυτοκτονία του;
Είμαστε σοβαροί όταν ζητάμε από την κυβέρνηση να επιδείξει ανθρωπισμό ώστε να μη χάσει τη ζωή του εκείνος που όταν πάταγε τη σκανδάλη και αφαιρούσε ζωές το έκανε έχοντας απόλυτη επίγνωση των συνεπειών που θα είχαν οι πράξεις του;
Είμαστε σοβαροί να θέτουμε στη δημοκρατία διλήμματα των οποίων οι αναλογίες υπερβαίνουν τα όρια του υπέρτατου αγαθού της ανθρώπινης ζωής, με την οποία εκβιάζει αυτός που την χρησιμοποίησε ως μέσο για να πετύχει το σκοπό του;
Είμαστε σοβαροί να ξεχνάμε τις ζωές που χάθηκαν και να ενδιαφερόμαστε με τόση ζέση για τη ζωή εκείνου που τις αφήρεσε, όταν μάλιστα ο ίδιος έχει επιλέξει τη ζωή ως μέσον εκβιασμού για να πετύχει το σκοπό του;
Δεν είμαστε σοβαροί! Ούτε καν σοβαροφανείς! Είμαστε ένα μεγάλο λάθος! Κι αυτό είναι πιο βαρύ από το έγκλημα. Και αυτό είναι ασυγχώρητο, όπως ασυγχώρητοι είναι αυτοί που συγχωρούν με τη στάση τους και τις δηλώσεις τους το έγκλημα. Γιατί αυτός που συγχωρεί το έγκλημα, κατά Βολταίρο τον οποίον συχνά επικαλούνται οι «προοδευτικοί», γίνεται συνένοχος.
Αυτό θα πρέπει να αναλογισθούν όσοι εμμέσως στέκονται στο πλευρό ενός κατά συρροή δολοφόνου, είτε με ατυχείς δηλώσεις τους είτε πάλι επικαλούμενοι τον νομικό πολιτισμό. Με τη στάση τους όμως ενισχύουν το επιχείρημα της… ιδεολογικοποίησης του εγκλήματος, χωρίς να αναλογίζονται ότι αυτού του είδους το επιχείρημα συκοφαντεί τις ιδέες τους.
Αυτό όφειλε να σκεφθεί ο κ. Τσίπρας πριν ζητήσει από την κυβέρνηση να εμποδίσει την αυτοχειρία ενός… «καταδικασμένου για τρομοκρατικές πράξεις». Προσέξτε τις λέξεις που χρησιμοποίησε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και θα καταλάβετε γιατί δεν είμαστε σοβαροί. Όχι μόνο γιατί ζητάει από την κυβέρνηση να δώσει πολιτική διάσταση στην τρομοκρατία, αλλά γιατί αρνείται να αποδεχθεί ότι ο Κουφοντίνας είναι ένας στυγνός δολοφόνος.
Προφανώς ο κ. Τσίπρας δεν είναι σοβαρός! Είχε πολλές ευκαιρίες να αποδείξει το αντίθετο, αλλά επέλεξε να είναι επικεφαλής εκείνων που για να ενισχύσουν το αφήγημα τους επιδιώκουν να παρουσιάσουν ή ακόμα και να επινοήσουν ένα θύμα. Και εμφανώς δεν είναι σοβαροί όσοι αποδίδουν πολιτικά κίνητρα στο έγκλημα, γιατί έτσι αύριο θα πρέπει να ακολουθηθεί και η ίδια τακτική στην περίπτωση που πράξει το ίδιο με τον Κουφοντίνα ο Ρουπακιάς.
Σε τελευταία ανάλυση η ανθρώπινη ζωή δεν προσφέρεται για εργαλειοποίηση και σε κάθε περίπτωση ο σεβασμός δεν πρέπει να απονέμεται με ιδεολογικά και πολιτικά κριτήρια. Και εκεί ακριβώς κρίνεται η σοβαρότητα όσων έχουν το προνόμιο να έχουν δημόσιο λόγο και εξ αυτού τη δυνατότητα να χειραγωγούν την κοινή γνώμη. Ο νομικός πολιτισμός δεν είναι το καταφύγιο στο οποίο θα καταφεύγουν όσοι συνειδητά υπονομεύουν τον πολιτικό πολιτισμό, αφού προηγουμένως υποθάλπουν το έγκλημα παρέχοντας στους εγκληματίες πολιτικά ελαφρυντικά.
Και στην προκειμένη περίπτωση τα πολιτικά κόμματα όφειλαν στο όνομα της δημοκρατίας να έχουν κοινή γραμμή απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα, όχι μόνο στα λόγια αλλά και εμπράκτως όταν ο εκβιασμός γίνεται το μέσον για την απαξίωση των θεσμών που διέπουν μια συντεταγμένη πολιτεία.
