Η προστασία ενός μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος είναι μια σοβαρή υπόθεση για την οργανωμένη πολιτεία και τη δημοκρατία. Τόσο σοβαρή όσο και η αποκάλυψη ενός ψευδομάρτυρα που κυκλοφορεί με κουκούλα και καρφώνει αθώους για το δικό του συμφέρον. Ως κοινωνία δεν μπορούμε να δεχτούμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Μπάμπης Κούτρας
Είναι ανάγκη να υπερασπιστούμε την ανωνυμία και την ασφάλεια αυτού που κινδυνεύει για να αποκαλύψει μια παράνομη πράξη, αλλά ταυτόχρονα και τον αθώο, ο οποίος απειλείται από τον χαφιέ που κρύβεται κάτω από την κουκούλα.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τους προστατευόμενους μάρτυρες της υπόθεσης Novartis δίνουν την εντύπωση ότι έχουμε μπροστά μας μια δύσκολη πολιτικο-δικαστικο-αστυνομική εξίσωση. Μεγάλο λάθος. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκεί όπου εφευρέθηκε ο θεσμός του προστατευόμενου μάρτυρα και εφαρμόζεται με μεγάλη επιτυχία, τα πράγματα λειτουργούν απλά και λογικά. Ο προστατευόμενος μάρτυρας πρέπει να παραδώσει αποδείξεις για την ενοχή κάποιου ή με τις πληροφορίες του να οδηγήσει τις Αρχές σε αυτές τις αποδείξεις. Εάν το πράξει, του δίνονται αμοιβή, νέα ταυτότητα, αλλαγή χαρακτηριστικών προσώπου (εάν το επιθυμεί) και, προστατευόμενος, εγκαθίσταται υπό συνθήκες πλήρους μυστικότητας στην άλλη άκρη των ΗΠΑ για να συνεχίσει τη ζωή του. Εάν οι καταγγελίες του δεν αποδειχθούν, τότε αίρεται ο χαρακτήρας του προστατευόμενου μάρτυρα και φυσικά τιμωρείται αυστηρά.
Υποθέτω ότι κάτι ανάλογο πρέπει να πράξουμε και στην Ελλάδα. Δύο χρόνια από τότε που ο «Σαράφης» και η «Κελέση» έβαλαν την κουκούλα και «έδωσαν» δέκα πολιτικά στελέχη είναι η ώρα να αξιολογήσουμε την προσφορά τους. Και από όσα γνωρίζουμε, δεν συνεισέφεραν κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Απόδειξη ότι σε επτά από τις δέκα υποθέσεις (Σαμαράς, Πικραμμένος, Βενιζέλος, Στουρνάρας, Κουτρουμάνης, Σαλμάς, Λυκουρέντζος) οι καταγγελίες τους κατέρρευσαν και οι φάκελοι πήγαν στο αρχείο με απόφαση εκείνων που τους έχρισαν «προστατευόμενους μάρτυρες». Απομένουν άλλες τρεις που εκκρεμούν (Αδωνις, Λοβέρδος, Αβραμόπουλος), αλλά από τις καταθέσεις των «Σαράφη» και «Κελέση» που ήρθαν στη δημοσιότητα δεν φαίνεται να παρουσιάζουν κάποιο, ελάχιστο, στοιχείο ενοχής. Η πιθανότητα να υπάρχει, αλλά να μην το γνωρίζουμε είναι θεωρητικά υπαρκτή, αλλά στην πράξη απίθανη. Αν υπήρχε, είμαι βέβαιος ότι θα είχε ήδη παρουσιαστεί πριν από πολύ καιρό.
Αντίθετα, ο τρόπος με τον οποίο στήθηκε η υπόθεση από την προηγούμενη κυβέρνηση και οι αποκαλύψεις από τέσσερις εισαγγελείς που κατέθεσαν στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής για τον κ. Παπαγγελόπουλο δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με κανονικούς ψευδομάρτυρες για να στηριχθεί μια πολιτική σκευωρία σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Μια συνωμοσία απολύτως συμβατή με την ιδεολογική προσέγγιση, αρχικά της κυρίας Μπαζιάνα και στη συνέχεια του Αλέξη Τσίπρα, περί ελέγχου των «αρμών της εξουσίας». Δηλαδή ελέγχου των σημείων και των προσώπων εκείνων που ενώνουν την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία με τη δικαστική και τις ανεξάρτητες αρχές. Και από τη στιγμή που αυτό δεν μπορούσε να το φέρει μόνος του σε πέρας ο «Ρασπούτιν» με τις παρεμβάσεις του, επιστρατεύτηκαν οι «Σαράφης» – «Κελέση» για να βοηθήσουν στην υλοποίηση της σκευωρίας. Ο τρίτος προστατευόμενος, ο κ. Μανιαδάκης, πέταξε μόνος του την κουκούλα, αποκάλυψε την αλήθεια και έδωσε τα πραγματικά ονόματα στη δημοσιότητα. Ολοι γνωρίζουν, όλοι καταλαβαίνουν τι συνέβη, αλλά όλοι προσποιούνται ότι δεν ξέρουν τίποτε. Αυτή η αποκριάτικη φαρσοκωμωδία με τις κουκούλες πρέπει να σταματήσει εδώ.
Είναι ευθύνη της Δικαιοσύνης και της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Ή ο «Σαράφης» και η «Κελέση» είναι ψευδομάρτυρες με κουκούλα, ελεγχόμενοι «αρμοί της εξουσίας» του ΣΥΡΙΖΑ και επιβάλλεται να δούμε το πρόσωπό τους, ή έχουν στοιχεία, οπότε ορθώς προστατεύονται, αλλά τότε κάποιος ή κάποιοι από τους τρεις εμπλεκόμενους πολιτικούς είναι ένοχος. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
πηγή:protothema.gr
