Μια αληθινή ιστορία για τα παιδιά που πήραν στα χέρια τους τους βαθμούς των Πανελλαδικών…
Στις 26 Ιουνίου του 1994 η ποδοσφαιρική ομάδα της Ελλάδας έπαιζε με την Εθνική ομάδα της Βουλγαρίας για το Μουντιάλ του 1994, στις ΗΠΑ. Μεσημέρι Κυριακής και η θεία Λούλα που τα Σαββατοκύριακα ερχόταν και έμενε μαζί μας στο σπίτι μας στον Πλαταμώνα είχε φύγει για Λάρισα γιατί τη Δευτέρα δούλευε. Συνήθως ήταν εκείνη που τον χειμώνα με πήγαινε και με έφερνε στα Αγγλικά, γιατί ο πατέρας μου, μετρώντας ήδη 6 χρόνια από τη διάγνωση της νόσου του Parkinson είχε αρχίσει να δυσκολεύεται στην οδήγηση. Τηλέφωνο δεν είχαμε τότε στο σπίτι μας στον Πλαταμώνα. Ενώ έχει ξεκινήσει ο αγώνας και αρχίζουμε να μαζεύουμε γκολ από τους Βούλγαρους που στο τέλος μας κέρδισαν με 4-0, από το μπαλκόνι του μοναδικού γειτονικού μας σπιτιού, με φωνάζει η κα Ελισάβετ και μου λέει πως στο τηλέφωνο είναι η θεία Λούλα που καλεί από τη Λάρισα και ζητάει εμένα… Πηγαίνω στο τηλέφωνο και μου ανακοινώνει πως γυρνώντας στη Λάρισα βρήκε έναν φάκελο από το Πανεπιστήμιο του Michigan. Ήταν τα αποτελέσματα του Proficiency. Κατέβηκα τα σκαλιά της γειτόνισσας 10-10 και ανέβηκα τα σκαλιά της δικής μας βεράντας 5-5.
Την ώρα που ο Βούλγαρος ποδοσφαιριστής Λέτσκοφ μας βάζει το 3ο γκολ, εγώ πέφτω στην αγκαλιά του πατέρα μου πανηγυρίζοντας την επιτυχία, ανακοινώνοντάς του τα καθέκαστα! Οι Βούλγαροι γίνονται ένα κουβάρι χαράς και καλοκαιρινού ιδρώτα στο γήπεδο του Σικάγου, το ίδιο και εμείς, μαζί με τη μητέρα μου, στη βεράντα του Πλαταμώνα. Ο πατέρας μου πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί γιατί -εκτός των άλλων- ήταν δικό του σχέδιο να μην κάνω την τάξη του Lower, ούτε θερινά και να πάω κατευθείαν από την Εclass (που την ολοκλήρωσα στη Γ´ Γυμνασίου) στην τάξη του Proficiency (στην Α΄ Λυκείου), έτσι ώστε ξεκινώντας τη Β΄ Λυκείου να είμαι απερίσπαστος από τα Αγγλικά στην προετοιμασία των Πανελληνίων. Ο σχεδιασμός, όμως, αυτός, εμπεριείχε τον κίνδυνο -καθώς δεν είχα δώσει Lower- αν δεν έπαιρνα το Proficency, να ξεκινούσα τη Β´ Λυκείου χωρίς κανένα πτυχίο Αγγλικών. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και κατεβαίνουμε στο σπίτι της άλλης αδερφής της μητέρας μου, της Θεοπίστης, για τα επινίκια.
Ο πατέρας μου κορνάρει δαιμονιωδώς, με το 25/τίας, ιαπωνικό αυτοκίνητό του, πανηγυρίζοντας την ανέλπιστη επιτυχία μου και την επιβεβαίωση του δικού του ριψοκίνδυνου σχεδίου την ίδια ώρα που ο θείος Τάκης, ο μπατζανάκης του, βλέπει στην τηλεόραση τον Μποριμίροφ να μας βάζει το 4ο γκολ και τον Αλκέτα Παναγούλια (προπονητή της Ελλάδος) να πιάνει το κεφάλι του, με απελπισία για τα προπονητικά σχέδιά του που ναυάγησαν. Η θεία Θεοπίστη αγκαλιάζεται με τον πατέρα μου που της ανακοινώνει τα ευχάριστα. «Εγώ νόμιζα πως κορνάρεις για το ποδόσφαιρο, Μάκη», του λέει. Στα παράθυρα έχουν βγει οι γείτονες καθώς και ορισμένοι ένοικοι από το νεότευκτο -τότε- ξενοδοχείο, στην άλλη άκρη των σιδηροδρομικών γραμμών, για να δουν ποιος είναι ο αναιδής -μάλλον- Βούλγαρος παραθεριστής που τολμά να πανηγυρίζει προκλητικά για τη νίκη της ομάδας του, παρότι βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος!
Δύο χρόνια ακριβώς μετά, 26 Ιουνίου 1996, ήταν η ημέρα που διαγωνιζόμουν στη Βιολογία για να πετύχω στην Ιατρική. Απέτυχα να γράψω καλά, χάνοντας όλο το μισό του 4ου Ζητήματος, όπου έλυσα λάθος μια άσκηση γενετικής για τη Drosophila… Το Mazda του πατέρα μου δεν κόρναρε εκείνο το καλοκαίρι του '96… Η κόρνα του Deluxe Sedan 1500, θα ξαναακουγόταν θριαμβικά έξω από το σπίτι της θείας Θεοπίστης, στο ίδιο σπίτι που πριν από λίγες ημέρες έφερα τη μητέρα μου η οποία δεν θυμάται -πια- τίποτα από αυτά (ούτε τον πατέρα μου, ούτε τις αδελφές της που πέθαναν), ένα πρωινό στα τέλη του Ιουλίου του 1997, όταν πλέον είχαμε βάλει τηλέφωνο στον Πλαταμώνα και τους κάλεσε η νονά μου από Αθήνα γιατί είχε δει νωρίτερα την ανάρτηση των αποτελεσμάτων στο υπουργείο (τότε δεν υπήρχε internet και οι βαθμοί βγαίνανε πρώτα στο υπουργείο Παιδείας και μετά στα κατά τόπους λύκεια. Δεν υπήρχε ούτε νόμος για τα προσωπικά δεδομένα, οπότε οι βαθμοί αναρτούντο δίπλα από τα πλήρη ονόματα των υποψηφίων για τις Ανώτατες και τις Ανώτερες -όπως λεγόταν τότε- Σχολές). Εγώ είχα κοιμηθεί στο σπίτι της θείας μου, γιατί δεν είχα αυτοκίνητο ούτε μηχανάκι και ήταν μακριά και επικίνδυνα να περπατάω ξημερώματα που τέλειωνα από τη «Λάμπα» και το «Tango» (έτσι λεγόταν τότε τα μπαράκια του Πλαταμώνα) μέχρι το δικό μας σπίτι…
Εύχομαι δύναμη, επιτυχία και καλή συνέχεια στα παιδιά που στις 26 Ιουνίου 2025, 31 χρόνια μετά την ημέρα που οι Βούλγαροι μας κέρδισαν 4-0 κρατήσανε στα χέρια τους, τους βαθμούς των Πανελληνίων!
Συγχαρητήρια σε όλες και σε όλους για την προσπάθεια!
