Σε πλήρη αναβρασμό βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ μην μπορώντας έναν χρόνο σχεδόν μετά τις εκλογές να βρουν βηματισμό στη νέα πραγματικότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αποχώρηση χθες από την Βουλή και τα μετέωρα βήματα του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος προσπαθεί να ισορροπήσει σε δύο βάρκες, είναι ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί.
Στα άπειρα στρατόπεδα που διαδέχθηκαν τις τάσεις, προστέθηκαν άλλα δύο στα οποία έχουν μοιραστεί άπαντες. Εκείνο των θεσμικών και εκείνο των κινημάτων. Μεταξύ αυτών βρίσκονται και εκείνοι που θεωρούν εαυτούς αυτόφωτους και ότι κανείς δεν τους αγγίζει.
Υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα τα οποία αναδεικνύουν το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει και την κρίση ταυτότητας. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πλειοψηφία του φτιάχτηκε από στελέχη των κινημάτων που υπέστησαν ήττα κατά την περίοδο της διακυβέρνησης λόγω της βίαιης προσαρμογής τους στην πραγματικότητα.
Αυτοί λοιπόν παλεύουν με τις ιδέες τους οι οποίες αποδείχθηκαν ουτοπικές και κυρίως με τις ενοχές που για τους δικούς τους λόγους βιώνουν.
Παράδειγμα 1ο: Την Κυριακή στην Κουμουνδούρου επικράτησε έντονη αναστάτωση όταν διαπίστωσαν ότι το… άλλο κόμμα ήταν έτοιμο να πάρει τους δρόμους. Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε μπροστά και κάποιοι βρήκαν το άλλοθι που αναζητούσαν για να ξεχυθούν στις πλατείες. Οι πιο εγκρατείς επεσήμαναν τους κινδύνους: στο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε κατάφεραν να περιφρουρήσουν συγκεντρώσεις και πορείες και δεν έχουν τον αυτοέλεγχο που υπάρχει στο ΚΚΕ. Ήταν πολύ νωπές οι μνήμες από την διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ με μέτρο και στρατιωτική πειθαρχία την Πρωτομαγιά και η σύγκριση θα ήταν καταστροφική. Παρόλα αυτά, δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν το… οργισμένο πλήθος που θεωρεί πως μέσω των πλατειών θα ξαναβρεί έρεισμα στην κοινωνία. Οι εικόνες 1000 λέξεις. Παραβίαση όλων των μέτρων προστασίας, οι μάσκες έμπαιναν μόνο για τις φωτογραφίες, ο ένας αγκαλιά με τον άλλο. Όσον αφορά το εσωτερικό του κόμματος, οι τόνοι έπεσαν όταν έγινε αντιληπτό πως στην πλατεία βρισκόταν και ο ευρωβουλευτής Πέτρος Κόκκαλης…
Παράδειγμα 2ο: Εκτός από τα συλλογικά αδιέξοδα υπάρχουν και τα ατομικά. Ειδικά όταν πρόκειται για εκείνα τα στελέχη που πάντα κάτι ήθελαν να γίνουν αλλά ποτέ δεν έγιναν. Υπάρχει μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση παλαιού στελέχους το οποίο το 2015 θεώρησε ότι βρήκε την ευκαιρία της ζωής του. Εντάχθηκε στο περιβάλλον κορυφαίου υπουργού της κυβέρνησης Τσίπρα, εξασφάλισε θέση στο διοικητικό συμβούλιο δημόσιας επιχείρησης η οποία και με την υπογραφή του κατέληξε στο υπερταμείο ενώ λέγεται πως είχε συμμετοχή και στην σύμβαση με την Cosco στο λιμάνι του Πειραιά! Και όμως είναι ακριβώς το ίδιο στέλεχος που πλέον επέλεξε να την δει επαναστατικά, μηχανορραφεί κατά των θεσμικών οι οποίοι προσπαθούν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους και συστρατεύεται με τους δήθεν κινηματίες του κόμματος κατά εκείνων που έχουν σηκώσει όλο το βάρος της υπόθεσης αυτής. Μάλιστα φροντίζουν το όνομά τους να φιγουράρει παντού ώστε να μάθουν οι πάντες πως εκείνοι είναι που παλεύουν για το λιμάνι…
Ως τρίτο παράδειγμα θα μπορούσε να παρουσιαστεί η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να πάρει το κόμμα από την Βουλή αν δεν ήταν η απάντησή του σε εκείνους που ζητούν σκληρό ροκ. Όμως αυτό είναι και θεσμική ασέβεια. Σε κάθε περίπτωση δεν αποκλείεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να επαναλάβει τις αμίμητες δηλώσεις του 2015 όταν καλούσε τους κοινωνικούς φορείς να διαδηλώσουν εναντίον της κυβέρνησής του γιατί τους έκανε καλό! Μέχρι τότε η αμηχανία με την οποία διαχειρίζεται την πολιτική πραγματικότητα το μόνο που επιβεβαιώνει είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μακρά διαμονή στα έδρανα της αντιπολίτευσης, και όχι απαραίτητα της αξιωματικής…
