Υπάρχουν καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν με το χέρι. Υπάρχουν κι εκείνοι που ζωγραφίζουν με το βλέμμα, με τη μνήμη, με την ψυχή. Και ύστερα, υπάρχουν οι Στέλλα και Μαρία Παπά: δύο σώματα, μία ανάσα, δύο χέρια, ένα όραμα.
Δίδυμες, αδιαίρετες, σχεδόν μυθικές – σαν να δραπέτευσαν από κάποια αλληγορική τοιχογραφία του 21ου αιώνα για να θυμίσουν στην τέχνη τι σημαίνει ενότητα, συγκίνηση και εσωτερικότητα.
Γεννημένες μέσα στην ποίηση του χρώματος, δεν ζωγραφίζουν η μία δίπλα στην άλλη· ζωγραφίζουν η μία μέσα από την άλλη. Το έργο τους είναι μια διαρκής πράξη συντονισμένης αναπνοής – εκεί που σταματά η γραμμή της μίας, ξεκινά η σιωπή της άλλης. Κανένα πινέλο, όσο ευφυές κι αν είναι, δεν μπορεί να αποδώσει τη βαθιά αυτή συμμετρία αν δεν προϋπάρχει η αγάπη, η αφοσίωση και η απόλυτη εγγύτητα που μόνο δύο δίδυμες μπορούν να μοιραστούν.
Οι πίνακές τους μοιάζουν με θραύσματα ονείρων· ένα παζλ συναισθημάτων, αναμνήσεων, παρατήρησης. Δεν σε κοιτούν, σε παρατηρούν πίσω από τα σχήματα. Και δεν σε απορρίπτουν – σε περιμένουν.
Στο εικαστικό τους σύμπαν, η γεωμετρία μεταμορφώνεται σε ποίηση και το χρώμα αποκτά φωνή. Η αφήγηση δεν είναι ευθύγραμμη· είναι κυκλική, σχεδόν ιερή. Ένα κάλεσμα στην ενδοχώρα του βλέμματος, εκεί όπου ο θεατής δεν παρατηρεί απλώς, αλλά συγκινείται, μετακινείται.
Κι αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο.
Οι δίδυμες δημιουργοί προσκλήθηκαν ως επίσημες συμμετέχουσες στην παρουσίαση του καταλόγου «The New Protagonists of Contemporary Art 2025» – ενός από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς – στο φημισμένο Auditorium of Saint Paul de Vence της Γαλλίας, στις 11 Σεπτεμβρίου.
Ανάμεσα σε εκλεκτούς εκπροσώπους της σύγχρονης τέχνης από όλο τον κόσμο, οι Στέλλα και Μαρία Παπά ξεχώρισαν όχι μόνο για την τεχνική τους αρτιότητα αλλά και για τη μοναδική, δίδυμη καλλιτεχνική τους ταυτότητα – σπάνιο φαινόμενο στον διεθνή χώρο.
Οι Ιταλοί επιμελητές Francesco Saverio Russo και Salvatore Russo, καθώς και ο πρόεδρος του οργανισμού Effetto Arte, Sandro Serradifalco, τους απηύθυναν προσωπική πρόσκληση για να παραστούν στην τελετή απονομής, επιβεβαιώνοντας πως η ελληνική δημιουργία όχι μόνο δεν υπολείπεται, αλλά οδηγεί – όταν συνοδεύεται από τέτοιο ταλέντο και ήθος.
Στην Saint Paul de Vence – στην πόλη που αγάπησε ο Μαρσέλ Ντυσάν και περπάτησε ο Ματίς – οι δίδυμες Ελληνίδες δεν πήγαν απλώς να παραλάβουν μια τιμητική διάκριση. Πήγαν να εκπροσωπήσουν μια ιδέα: πως η τέχνη δεν είναι εγωιστική· είναι βαθιά, ολόψυχα συλλογική. Όπως εκείνες.
Κι αν η τέχνη είναι γλώσσα, τότε η Στέλλα και η Μαρία Παπά μιλούν τη γλώσσα της σιωπής – εκείνης που δεν χρειάζεται εξηγήσεις. Μόνο χρώμα, μορφή και αδελφική συγκίνηση.
