ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ Γ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο οδηγός εκείνου του φορτηγού Scania, που σταμάτησε και πήρε μαζί του στο ταξίδι του προς Αθήνα τον ψηλό νεαρό που του έκανε autostop, ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι έχει συνεπιβάτη έναν άνθρωπο που θα έγραφε χρυσές σελίδες στη μουσική ιστορία της Ελλάδας. Δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί ότι ο νεαρός που προσπαθούσε να βολέψει τα πόδια του στην καμπίνα του φορτηγού του θα ξεκινούσε λίγο αργότερα την πορεία του με το δικό του «φορτηγό»…
Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν άργησε να καταστεί κορυφαίο σημείο αναφοράς στα μουσικά και εν συνόλω στα πολιτισμικά δρώμενα της χώρας. Ο «άγγελος εξάγγελος» ήταν «κίνημα» που παντρεύτηκε με τη «Συννεφούλα» και σηκώθηκε «Σημαία από νάιλον», που άρχισε το «Τσάμικο» για να «Κρατήσουν οι χοροί»…
«Σαββόραμα»
Ο Νιόνιος των Ελλήνων θα είναι πάλι στο Μέγαρο Μουσικής. Στις 10 και 11 Δεκεμβρίου, είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση εκεί και το «Σαββόραμα». Και αν τότε είχε εμφανιστεί με τα τραγούδια σε συμφωνική μορφή από την Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, τώρα θα εμφανιστεί με τα τραγούδια του ανασυνθεμένα από δύο νέους συνθέτες και ενορχηστρωτές (Λάζαρος Τσαβδαρίδης και Αντώνης Σουσάμογλου), που θα μεταγράψουν σε συμφωνική μορφή τις μουσικές από γνωστά τραγούδια του. Με τη συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ (αν δεν κηρύξει ξαφνικά… στάση εργασίας ή… απεργία) και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων. Κορυφαίες στιγμές στο σχετικά φτωχό πνευματικώς 2022 που φεύγει.
Και ομολογώ ότι θα είμαι εκεί για να ξαναδώ και ακούσω τον Νιόνιο και να του ψιθυρίσω το μικρό και ταπεινό μου «ευχαριστώ», επειδή κάποτε με την «Νταρντάνα τη Φωφώ» μ’ έβαλε σ’ ατέλειωτους και πάσης φύσεως πειρασμούς. Κυρίως μουσικούς πειρασμούς, από εκείνους που δεν ήταν κίβδηλοι…
Ο Νιόνιος είναι ο μελωδός. Ο ποιητής, ο ατακαδόρος, ο λαϊκός φιλόσοφος. Ο τραγουδοποιός των βαθιών εννοιών, των χρωμάτων και των εικόνων. Πάντοτε, με συγκινητική ευαισθησία, σαρκασμό, αυτοσαρκασμό, σπουδαία σπαράγματα και αγώνες χωρίς παραίτηση.
Ο Νιόνιος με το διερευνητικό βλέμμα, που σχολιάζει, παροτρύνει, γυμνώνεται, εκτίθεται, στέκεται στον αφρό της δημόσιας συζήτησης και του λογικού νεοσυντηρητικού φιλελεύθερου λόγου. Δεν είναι τέλειος, αλλά είναι τέλεια τα περισσότερα τραγούδια του.
Ο Τσιτσάνης και οι ποιητές
Ο Νιόνιος που ερωτεύθηκε τον Τσιτσάνη χωρίς… μπουζούκι, αλλά μ’ ένα βιολί. Που έμαθε μουσική από το μικρό ραδιοφωνάκι πολύ προτού πάει στο ωδείο. Που εντρύφησε στους ποιητές της πόλης του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το αριστούργημα που έγραψε, τη «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη», που αναφέρεται στον Θεσσαλονικιό ποιητή Νίκο – Αλέξη Ασλάνογλου (1931-1996).
Ο Νιόνιος που, με το λογοτεχνικό περιοδικό «Η Διαγώνιος» (ιδρύθηκε από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο το 1958), γνώρισε παντοιοτρόπως τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του πνεύματος στην πόλη του: τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Γιώργο Θέμελη, τη Ζωή Καρέλλη.
Ο Νιόνιος που, όταν έφυγε για την Αθήνα, έκανε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο να βουρκώσει και να τον συμβουλέψει: «Διονύση, πρόσεχε, η Αθήνα είναι γάτα και θα σε κατουρήσει». Κι ύστερα έγραψε σε μια χαρτοπετσέτα και του έδωσε έναν στίχο:
«Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας / ποτέ δε λένε την αλήθεια / ο κόσμος υποφέρει και πεινά / κι εσείς τα ίδια παραμύθια»…
Ο Νιόνιος όλων, μα και κανενός. Ο «αδελφός» του Μάνου!
Οπως τον Χατζιδάκι διέσυρε το λουμπεναριό του ΠΑΣΟΚ της «Αυριανής», που δημιούργησε την αρχή της παρακμής μας, έτσι και τον Σαββόπουλο τον «έφτυσαν» κατά περιόδους όλοι. Οι αριστεροί επειδή έγινε… δεξιός και καπνίζει πούρα. Οι δεξιοί επειδή ήταν… αριστερός και λέει τους Ελληνες… κωλοέλληνες. Αλλοι από φθόνο, άλλοι από μικροπρέπεια και ανοησία επειδή πιστεύουν ότι δεν ανήκει στο κόμμα τους. Στο μικρό χωριό που ζούμε, με τα χιλιάδες χοιροστάσια ολούθε, δεν χωράνε οι σημαντικοί.
Κι ο Νιόνιος είναι σημαντικός. Κορυφαίος των σημαντικών. Ο άνθρωπος που, τόσο απλά και γήινα, μας έκανε να εμπεδώσουμε ότι «η παράδοση είναι η ίδια η δημιουργία και λειτουργεί μέσα από ένα συνεχές μακελειό, μια συνεχή επανάσταση. Αλλά και η επανάσταση δεν λειτουργεί καλά παρά μόνο μέσα απ’ τους άξονες της παράδοσης».
Ναι, ρε Νιόνιο…
Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν’ ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε, βρε,
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς.
Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας…
