Η Αριστερά, αυτό το παγκόσμιο κίνημα υπεράσπισης των καταπιεσμένων, της ειρήνης και της… μονόπλευρης αγανάκτησης, ανακάλυψε ξανά τον απόλυτο κακό: το Ισραήλ. Κάθε ρουκέτα που εκτοξεύεται από τη Γάζα είναι «αντίσταση», κάθε ισραηλινή απάντηση είναι «γενοκτονία». Το μοτίβο είναι γνωστό. Όπως και η σιωπή.
Σιωπή για το ποιος κυβερνά την Παλαιστίνη. Σιωπή για το ότι η Χαμάς κατέλαβε τη Γάζα με τα όπλα το 2007, εκτελώντας μέλη της Φατάχ και απαγορεύοντας κάθε πολιτική ελευθερία. Σιωπή για το γεγονός ότι εκλογές έχουν να γίνουν από το 2006, τότε που είχαμε ΝΟΚΙΑ με φιδάκι. Από τότε, η δημοκρατία πήγε διακοπές. Χωρίς επιστροφή.
Αλλά αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί την προοδευτική διανόηση. Η έλλειψη εκλογών στη Γάζα είναι «κατανοητή λόγω κατοχής». Όπως και στο Ιράν. Όπως και στη Βόρεια Κορέα. Όπως και στην Κίνα, στην Ερυθραία. Όλοι έχουν τα ίδια προβλήματα με την «κατοχή», άσχετα αν δεν έχει Ισραηλινό να φαίνεται πουθενά.
Η Χαμάς, για την αριστερά, δεν είναι ένα θεοκρατικό καθεστώς. Είναι «αντίσταση». Δεν έχει σημασία ότι εκτελεί ομοφυλόφιλους, δέρνει γυναίκες και απαγορεύει τις εκλογές - γιατί το σημαντικό είναι ότι δεν είναι Ισραήλ. Αυτό αρκεί για να εξαγνιστεί.
Και ενώ η αριστερά στην Ευρώπη ξεσηκώνεται για το παραμικρό - για μια κάμερα σε σταθμό Μετρό ή για μια υπογραφή ιδιωτικού πανεπιστημίου - δεν έχει πρόβλημα να βλέπει μια τρομοκρατική οργάνωση σαν τη Χαμάς να κυβερνά με τον νόμο του Θεού και του Καλάσνικοφ.
Αντιθέτως, συγκινείται. Τόσο πολύ, που θα ορκιζόσουν πως η Γάζα είναι το όνειρο κάθε σοσιαλιστή χωρίς κοινοβούλιο:
- Δεν έχει πολυκομματισμό.
- Δεν έχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη.
- Δεν έχει ελεύθερο Τύπο.
- Δεν έχει καν εκλογές.
Έχει όμως αντίσταση. Και φαντασία. Κυρίως φαντασία.
Η ισραηλινή δημοκρατία με τους αριστερούς, δεξιούς, Άραβες βουλευτές και ανεξάρτητη δικαιοσύνη, τους φαίνεται «καθεστώς». Αντίθετα, η Γάζα της Χαμάς είναι «ελευθερία». Αρκεί να μην ανοίξεις το στόμα σου. Αρκεί να μην είσαι γυναίκα. Αρκεί να μην έχεις άλλη άποψη.
Και μέσα σε όλα αυτά, πεθαίνουν άνθρωποι. Παιδιά, άμαχοι, οικογένειες. Και στις δύο πλευρές. Ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει. Όχι για να δικαιωθεί η μία προπαγάνδα έναντι της άλλης, αλλά γιατί όσο συνεχίζεται, το μόνο που νικά είναι ο φανατισμός και η ανθρωπιστική καταστροφή.
Η Αριστερά μιλά για δικαιοσύνη για όλους.
Αλλά στην πράξη εφαρμόζει το εξής απλό δόγμα:
Δικαιοσύνη για όλους, εκτός από τους Εβραίους.
