Με την απόφαση που εξέδωσε πρόσφατα το Τριμελές Εφετείο Λάρισας κλείνει, μετά από 15 χρόνια, ο κύκλος της περιπέτειας για τον Νέστορα Αντωνίου που εξελίχθηκε τόσο μέσα στις δικαστικές αίθουσες, όσο και έξω από αυτές.
Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός και νυν αντιπρόεδρος της Βουλής, Νικήτας Κακλαμάνης έχασε τη μάχη, καθώς απορρίφθηκε η έφεση που είχε υποβάλλει κατά της πρωτόδικης απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λάρισας του 2014. Τότε είχε γίνει δεκτή η αγωγή του Νέστορα Αντωνίου κατά του Νικήτα Κακλαμάνη. Το δικαστήριο, σύμφωνα με εκείνη την απόφαση, υποχρέωνε τον βουλευτή της ΝΔ στην καταβολή χρηματικής αποζημίωσης για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που είχε υποστεί ο κ. Αντωνίου από την προσβολή της προσωπικότητάς του.
Η larissanet συνομίλησε με τον Νέστορα Αντωνίου, ο οποίος σκιαγραφεί τους «σταθμούς» αυτής της πολύχρονης πορείας, τις συμπληγάδες μέσα από τις οποίες πέρασε, ενώ περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο όσα αυτή η περιπέτεια άφησε στον ίδιο και την οικογένειά του που ταλαιπωρήθηκαν επί μακρόν.
Πλέον κυρίαρχο είναι το αίσθημα της δικαίωσης…
«Για εμένα κλείνει ένας κύκλος, ο οποίος κράτησε περίπου 15 χρόνια» δηλώνει ο Νέστορας Αντωνίου και χωρίζει αυτήν την περίοδο σε δύο φάσεις: Την πρώτη που ξεκίνησε το 2005 και ολοκληρώθηκε με την αθώωσή του σε δεύτερο βαθμό το 2009 από τις κατηγορίες της υπεξαίρεσης στην υπηρεσία κατ’ εξακολούθηση αντικειμένου ιδιαίτερα μεγάλης συνολικής αξίας κατά συναυτουργία, της υπεξαγωγής εγγράφων από υπάλληλο και της παραβίασης φύλαξης της αρχής. Η δεύτερη φάση ξεκίνησε το 2010 όταν ο Νέστορας Αντωνίου κατέθεσε αγωγή κατά του Νικήτα Κακλαμάνη για προσβολή της προσωπικότητάς του, η οποία πλέον – μετά και από την απόφαση του Εφετείου- κλείνει θετικά για τον ίδιο το 2020.
Πώς ξεκίνησαν όλα…
Σ’ αυτό το σημείο ο κ. Αντωνίου αναλύει το ιστορικό που ξεκινά από την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας και του Κώστα Καραμανλή τον Μάρτιο του 2004: «Τον Αύγουστο του ίδιου έτους διορίζονται οι διοικητές στα ΠεΣΥΠ (Περιφερειακά Συστήματα Υγείας Πρόνοιας) και πλέον ισχύει το τρίπτυχο: Διαφάνεια – Διαχείριση – Εξυπηρέτηση του πολίτη. Αυτά αποτελούν τα τρία βασικά σημεία πάνω στα οποία συμπυκνώνεται το πολιτικό πρόταγμα που έχει η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στον τομέα της Υγείας. Με βάση αυτό ξεκίνησαν οι κόντρες με την τότε αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Στρέφονται, λοιπόν, προς την διερεύνηση σκανδάλων. Προφανώς τα νοσοκομεία δεν ήταν έξω από αυτήν την ιστορία…. Επικεφαλής του ΠεΣΥΠ Θεσσαλίας που αναλαμβάνει υπηρεσία από τον Αύγουστο του 2004 είναι ο Ηλίας Θεοδώρου, ο οποίος στέλνει έγγραφο τον Φεβρουάριο του 2005 στον τότε υπουργό Υγείας Νικήτα Κακλαμάνη. Στη Βουλή ο Νικήτας Κακλαμάνης, μετά από επερώτηση του τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Έκτορα Νασιώκα, διαβάζει το έγγραφο του Ηλία Θεοδώρου σχετικά με ένα μεγάλο σκάνδαλο στη Λάρισα. Εκεί, στη Βουλή, αναφέρεται το δικό μου όνομα. Τί ήταν αυτό το σκάνδαλο… Μιλούσε για κατάχρηση 1,2 εκατ. ευρώ. Τότε εγώ ήμουν προϊστάμενος του Τμήματος Γραμματείας Εξωτερικών Ιατρείων του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας, η Γραμματεία των Εξωτερικών Ιατρείων εκείνον τον καιρό εξυπηρετούσε αγρότες, προνοιακούς, δημόσιους υπάλληλους κλπ. Το λέω για τον εξής απλό λόγο, εκείνο τον καιρό το 80% των ανθρώπων ήταν από την Πρόνοια και τον ΟΓΑ. Το σπουδαίο σε αυτήν την περίπτωση, που δεν μ’ άκουγε κανείς, ήταν ότι αυτός ο κόσμος δεν πλήρωνε. Δεν είχαμε έσοδα από το 80% των προσερχόμενων. Σ’ αυτό το γραφείο, λοιπόν, χρεώθηκε ο διοικητικός υπεύθυνος που ήμουν εγώ ότι καταχράστηκε 1,2 εκατ. ευρώ… Αυτό δεν έμεινε μόνο στη Βουλή, ήρθε σαν κατηγορία και έψαχναν από το Νοσοκομείο, από το ΠεΣΥΠ, έγινε ΕΔΕ κλπ. Αυτό ευθύς εξαρχής αναμεταδόθηκε σε όλη την Ελλάδα. Δηλαδή τα πρωινάδικα εκείνου του καιρού έγραφαν στην λεζάντα από κάτω “Μεγάλη κατάχρηση 1,2 εκατ. ευρώ από τον Προϊστάμενο των Εξωτερικών Ιατρείων του Νοσοκομείου Λάρισας” με το δικό μου όνομα κλπ.
Πώς έβγαινε το 1,2 εκατ. ευρώ… Στο έγγραφο που είχε στείλει ο επικεφαλής του ΠεΣΥΠ Ηλίας Θεοδώρου έλεγε ότι με έψαχνε – ανέλαβε τον Αύγουστο – πέντε μήνες. Υπολόγισε ότι η κατάχρηση ήταν περίπου 300.000 ευρώ τον χρόνο επί μία πενταετία. Έφτασε ο Φεβρουάριος του 2005 για να στείλει εκείνο το έγγραφο στην τότε ηγεσία του Υπουργείου Υγείας ώστε να κατηγορηθώ για αυτό το μεγάλο σκάνδαλο».
Η στήριξη του κόσμου
Σ’ αυτό το σημείο ο Νέστορας Αντωνίου θυμάται με συγκίνηση το κύμα υποστήριξης από τους συναδέλφους του στο Νοσοκομείο, όπως και από την τοπική κοινωνία: «Μετά από όσα ειπώθηκαν στη Βουλή, θυμάμαι ήταν Δευτέρα ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, την Τρίτη το πρωί έγιναν ευρύτερα γνωστά και την Τετάρτη – αυτό ήταν το πιο συγκινητικό εκείνη την περίοδο – οι δύο Σύλλογοι των γιατρών και των εργαζομένων κάνουν στάση εργασίας. Θεωρώ ότι ήταν ένα από τα γεγονότα που ποτέ δεν πίστευα ότι μπορούσε να λειτουργήσει έτσι. Ήταν αυτό που ανέδειξε και την δικιά μου στάση όλα τα χρόνια σαν συνδικαλιστής, σαν εργαζόμενος στο Νοσοκομείο, σαν συνάδελφος. Οι άνθρωποι εκτίμησαν τον τρόπο που εγώ κινούμουν μέσα στο νοσοκομείο. Αυτό πιστεύω ότι ήταν που τους έβαλε να ψάξουν, να δουν τι γίνεται και ήταν το σημείο καμπής γι’ αυτούς όπως και για εμένα. Είχε βγει κάτι στη Βουλή, έπρεπε να δουν τι ήταν αυτό το πράγμα. Η κινητοποίηση, λοιπόν, των εργαζομένων και των γιατρών – των δύο Συλλόγων δηλαδή – πέρα από τα Κέντρα Υγεία κλπ. τους μάζεψε. Αυτό όμως για εμένα ήταν μεγάλο πλεονέκτημα… Θεωρώ ότι αυτό με έσωσε. Παράλληλα, οι κινητοποιήσεις του κόσμου, με τις επιτροπές συμπαράστασης, όταν μαζεύτηκαν χιλιάδες υπογραφές».
«Υπήρξε πολιτική εκμετάλλευση…»
Από την συζήτηση με τον κ. Αντωνίου προκύπτει ότι ο ίδιος θεωρεί ότι υπήρξε σαφής προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης της συγκεκριμένης υπόθεσης από την πλευρά της τότε Κυβέρνησης: «Είχα όλα τα εχέγγυα: Ήμουν συνδικαλιστής για χρόνια, με παρουσία στην ΠΟΕΔΗΝ και ως σύμβουλος στην ΑΔΕΔΥ και το σημαντικότερο ήμουν μέλος μιας μικρής πολιτικής οργάνωσης, της ΚΟΕ. Το επίσης σημαντικό ήταν ότι ήμουν υπεύθυνος του Γραφείου Κίνησης, ένας Προϊστάμενος».
Ειδική μνεία κάνει στις επιπτώσεις που είχε, ακόμη από τις πρώτες ημέρες, η συγκεκριμένη υπόθεση στον ίδιο και στην οικογενειακή του ζωή: «Αυτό το κλίμα μας σημάδεψε σε όλη την πορεία. Μας άλλαξε και εμένα και την οικογένειά μου, γιατί σκεφτείτε ότι τα κανάλια ήταν έξω από την πόρτα. Εκείνη την ημέρα, την Τρίτη – την Δευτέρα είχε γίνει ο Κοινοβουλευτικός Έλεγχος – όταν γνωστοποιήθηκε ευρύτερα και πριν ακόμη το μάθω και εγώ, τα κανάλια ήταν έξω από το σπίτι μου και το βράδυ στις ειδήσεις έπαιζε το δικό μου όνομα από το κουδούνι».
Η δικαστική εξέλιξη
Στη συνέχεια ο Νέστορας Αντωνίου φέρνει στη μνήμη του τον δικαστικό αγώνα που ακολούθησε την εκκίνηση της υπόθεσης το 2005, ενώ κάνει ειδική μνεία στη συνεισφορά του αείμνηστου δικηγόρου Χρήστου Φίκα κατά την αρχική φάση αυτής της πορείας: «Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά δεν στέκονταν με τα στοιχεία που είχαν δώσει, αλλά και με τον τρόπο που κινήθηκαν οι εργαζόμενοι, με το όλο κλίμα που είχε διαμορφωθεί δεν άφηνε περιθώρια στο δίλημμα… Βέβαια το πιο σπουδαίο ήταν το γεγονός ότι εκείνα τα χρόνια το 80 % των ανθρώπων περνούσε δωρεάν από τα Εξωτερικά Ιατρεία. Δεν μπορούσε να στοιχειοθετηθεί δηλαδή τέτοιου είδους οικονομικό σκάνδαλο. Ούτε το 1,2 εκατ. ευρώ, ούτε τα 300.000 ευρώ τον χρόνο, ήταν φουσκωμένα ποσά.
Πάμε στην πρώτη δίκη, η οποία γίνεται το 2008. Εμένα ομόφωνα με αθώωσαν, αλλά δυστυχώς γίνεται έφεση. Προφανώς για να πάει πιο μακριά η υπόθεση και για να μην τελειώσει το φιάσκο εκείνη την εποχή. Ο Εισαγγελέας που έκανε την έφεση δεν πατάει στην μειοψηφία, γιατί δεν υπήρχε μειοψηφία, αλλά λέει ότι πρέπει να επανεξεταστούν τα στοιχεία. Γίνεται η έφεση και πάμε στον δεύτερο βαθμό – το 2009 – και εκεί αθωώνομαι πανηγυρικά. Στη συνέχεια, μεσολαβεί η διαδικασία που εγώ ξεκινώ να διεκδικώ ηθική αποζημίωση και φτάνουμε μέχρι σήμερα που έχουμε αυτήν την απόφαση που τελεσιδίκησε. Δεν με ενδιαφέρει το ποσό που θα λάβουμε. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι ότι κλείνει ένας μεγάλος κύκλος, ένας κύκλος που δεν σημάδεψε μόνο εμένα, καθώς με έκανε διαφορετικό – έγινα πιο σκληρός, άλλοτε πιο ευαίσθητος – αλλά πιο πολύ ότι επηρέασε την οικογένειά μου. Δεν την άφησε αλώβητη και το σημαντικό είναι ότι βλέπουμε τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο…».
Κλείνοντας, αναφέρεται στα συναισθήματα που του δημιουργήθηκαν με την ανακοίνωση της απόρριψης της έφεσης που άσκησε ο Νικήτας Κακλαμάνης: «Όταν μου τηλεφώνησε ο δικηγόρος Παύλος Μαουσίδης και έμαθα την απόφαση ένιωσα ότι ήταν ένα βάρος το οποίο ήθελα να φύγει. Ήθελα πλέον να ξαποστάσω. Αυτή η υπόθεση έκλεισε σε δύο επίπεδα… Το πρώτο αφορούσε την κατηγορία σε βάρος μου. Το δεύτερο επίπεδο με την αγωγή που έκανα, έχω την ικανοποίηση ότι και σε αυτό κέρδισα».
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
