Μετά τον Γιώργο Φλωρίδη που έκανε λόγο για την «απόλυτη αποκτήνωση μιας εξαχρειωμένης αριστέρας» αναφορικά με τα δημοσιεύματα που αφορούσαν την οικογένεια του Κυριάκου Πιερρακάκη και την φονική πυρκαγιά στο Μάτι, η παρέμβαση της Άννας Διαμαντοπούλου έρχεται να αναδείξει τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται σε μια σαφή προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρα.
Τα όσα γράφτηκαν αναφορικά με τη χρήση Predator για τη διάσωση μόνο της οικογένειας Πιερρακάκη, της συζύγου και των παιδιών του, μπορεί να αντιμετωπίστηκαν με τη σοβαρότητα που αρμόζει ως προς τη φαιδρότητα του περιεχομένου, εν τούτοις αναδεικνύουν την τοξικότητα, υπερβαίνοντας κάθε όριο κομματικής αντιπαράθεσης.
Για αυτό και η Αννα Διαμαντοπούλου σημειώνει σε ανάρτησή της ότι «η ακραία κομματική αντιπαράθεση γίνεται φωτιά που καταπίνει ιδέες, ανθρώπους και απειλεί τη χώρα». Και δεν σταματά εκεί αφού τονίζει πως όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αποτελούν μια κομματική επίθεση «χωρίς όρια, χωρίς ήθος, χωρίς ανθρώπινα χαρακτηριστικά»
Συγκεκριμένα η κ. Διαμαντοπούλου τονίζει στην ανάρτησή της τα εξής:
«Όταν οι Πολιτικοί συλλήβδην απαξιώνονται, λοιδορούνται, καταδικάζονται και το χειρότερο πληγώνεται η οικογενειακή τους ζωή δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε γιατί οι νέοι αλλά και οι σοβαροί άνθρωποι αποστρέφουν το πρόσωπο τους σταδιακά από την Πολιτική. Η ακραία κομματική αντιπαράθεση γίνεται φωτιά που καταπίνει ιδέες, ανθρώπους και απειλεί τη χώρα. Εμείς όλοι πρέπει να είμαστε η «πολιτική προστασία».
Μικρή ιστορία:
Μια τεράστια πυρκαγιά τυλίγει στις φλόγες μια ολόκληρη περιοχή, καίει δένδρα, σπίτια, αυτοκίνητα, εγκλωβίζει ανθρώπους, κλείνουν οι οδοί σωτηρίας ακόμα και προς την θάλασσα. Μια νεαρή κοπέλα με τη μητέρα της με τρία μωρά, τα δίδυμα κάτω του ενός έτους και το μεγάλο τριών ετών φτάνει απελπισμένες στη θάλασσα όπου ο καπνός δεν τους επιτρέπει να αναπνεύσουν. Μπαίνουν στη θάλασσα και βάζουν τα μωρά πάνω σε ένα βράχο, οι ώρες περνούν και η σωτηρία έρχεται από μια βάρκα του λιμενικού. Ο νεαρός πατέρας βρίσκεται για επαγγελματικό λόγο σε άλλη χώρα – βλέπει στις ειδήσεις την καταστροφή – ακούει για νεκρούς και δεν μπορεί να επικοινωνήσει με κανέναν. Θυμάμαι τη φωνή του με λυγμό, και ακόμα και στη θύμηση του γεγονότος. Τα χρόνια περνάνε. Η οικογένεια προσπαθεί να καλύψει τα τραύματα και της μάνας και του τρίχρονου αγοριού, ο νεαρός γίνεται υπουργός με μεγάλη αποδοχή όχι για τον λόγο ή τη ρητορική του δεινότητα, αλλά μόνο για το έργο του. Φυσικά, γι΄αυτό πρέπει να «τιμωρηθεί». Έτσι μέσα από τις πύρινες φλόγες μιας κομματικής επίθεσης χωρίς όρια, χωρίς ήθος, χωρίς ανθρώπινα χαρακτηριστικά η τραγική ιστορία του νεαρού ζευγαριού χρησιμοποιείται ως ένα «αποδεικτικό στοιχείο» για την ύπαρξη κακόβουλου λογισμικού για το θέμα των υποκλοπών.
Η εφημερίδα ΕΦΣΥΝ οφείλει να αποκαταστήσει την αλήθεια, να ζητήσει συγνώμη, αν θέλει να διατηρήσει την αξιοπιστία που ήταν το χαρακτηριστικό για χρόνια ορισμένων δημοσιογράφων και αρθρογράφων της. Αλλιώς αποδεικνύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ότι γίνεται εργαλείο – πετρέλαιο στην πυρκαγιά της κομματικής αντιπαράθεσης».
