Κάποιοι το λένε «στάση εργασίας», άλλοι «δικαίωμα στην απεργία». Όμως ας το πούμε με το όνομά του: είναι το μόνιμο χούι μιας συντεχνίας που εδώ και δεκαετίες ψάχνει ευκαιρία να σηκώσει πανό.
Αυτή τη φορά, τα θύματα είναι παιδιά της ΣΤ’ Δημοτικού και της Γ’ Γυμνασίου – παιδιά που τόλμησαν να καθίσουν σε μια αίθουσα και να γράψουν δύο τετράστιχα θέματα στη Γλώσσα και λίγες πράξεις στα Μαθηματικά. Προφανώς, αυτό ήταν το ανυπέρβλητο πρόβλημα που ώθησε συνδικαλιστές να ζητήσουν «διευκολυντική» στάση εργασίας.
Όχι για να βελτιώσουν τις εξετάσεις. Όχι για να καταγγείλουν κάτι χειροπιαστά άδικο. Αλλά γιατί απλώς… δεν τους άρεσε που αξιολογούνται. Ξανά. Με την ίδια κασέτα. Λες και το δημόσιο σχολείο σώζεται μόνο όταν δεν κάνει τίποτα που θυμίζει μέτρηση, ευθύνη, αποτελεσματικότητα. Γιατί όλα αυτά είναι λέξεις του νεοφιλελευθερισμού. Μακριά από εμάς!
Και ποιος μπήκε ανάμεσα στην αγανάκτηση και τη γραφειοκρατία; Ένα δικαστήριο. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, που – ω, θαύμα! – θυμήθηκε πως οι απεργίες πρέπει να σέβονται και τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτής της χώρας, όχι μόνο τα συνδικαλιστικά δικαιώματα μιας ομάδας. Έτσι, έκρινε τη στάση εργασίας της ΑΔΕΔΥ παράνομη. Και καλά έκανε. Επιτέλους, κάποιος φώναξε «αρκετά!» στο σαμποτάζ με τον μανδύα της ιδεολογικής διαφωνίας.
Ας ελπίσουμε ότι θα θυμηθούν κι άλλοι – γονείς, μαθητές, και, γιατί όχι, εκπαιδευτικοί που σέβονται το λειτούργημά τους – ότι η παιδεία δεν είναι χώρος για επαναστατική γυμναστική. Όχι την ώρα που τα παιδιά γράφουν διαγώνισμα. Τουλάχιστον, αφήστε τα να τελειώσουν την έκθεση.
