Ο Μελανσόν ηγείται μιας αντιευρωπαϊκής, αντι-ατλαντικής, φιλο-μπολιβαριανής Σοσιαλιστικής Συμμαχίας «καταβροχθίζοντας» στην κυριολεξία το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) του Μιτεράν. Το πρωί της Παρασκευής, το Εθνικό Συμβούλιο του PS ενέκρινε την απόφαση της ηγεσίας του κόμματος να ενταχθεί στη Νέα Λαϊκή Οικολόγογική και Κοινωνική Ένωση (NUPES). Με την ένταξή του σε αυτό το σχήμα, το PS χάνει τον ιστορικό χαρακτήρα του και υπό την ηγεσία του Μελανσόν καθίσταται μέρος ενός νέου λαϊκιστικού ακροαριστερού κόμματος.
Του Χάρη Παυλίδη
Αυτό είναι το τίμημα της ταπείνωσης και της κατάρρευσης του γαλλικού σοσιαλισμού, στο όνομα της ένωσης της αριστεράς. Η πρώτη πολιτική ένωση της γαλλικής αριστεράς ήταν το Λαϊκό Μέτωπο (FP) , το οποίο κυβερνούσε μεταξύ Μαΐου 1936 και Απριλίου 1938, αποτελούμενο από το Ριζοσπαστικό Κόμμα (PR, μετριοπαθή αριστερά), το γαλλικό τμήμα της Εργατικής Διεθνούς (SFIO, προπομπός του Σοσιαλιστικού Κόμματος PS) και το PCF. Το Λαϊκό Μέτωπο πήρε πολλές ιστορικές αποφάσεις: αμειβόμενες διακοπές και 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα , αλλά άφησε ένα αποτύπωμα που οι ιστορικοί θεωρούν «αμφιλεγόμενο».
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το βαθιά σταλινικό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε ηγεμονική παρουσία στην πολιτική οικογένεια της αριστεράς, μεταξύ 1945 και 1978. Το γαλλικό τμήμα της Εργατικής Διεθνούς (SFIO), σημείωσε την πρώτη ιστορική κατάρρευση του γαλλικού σοσιαλισμού, και ο Φρανσουά Μιτεράν , ο οποίος δεν ήταν σοσιαλιστής, ίδρυσε το σημερινό PS στο Συνέδριο του Επινέ (Epinay) το 1971. Το νέο PS και το παλιό PCF διαπραγματεύτηκαν τη δεύτερη Ένωση της Γαλλικής Αριστεράς , το 1974, κατακτώντας την εξουσία το 1981, με ένα πρόγραμμα που υποσχόταν τη «ρήξη με τον καπιταλισμό και την οικοδόμηση του γαλλικού σοσιαλισμού».
Αυτή η αλά γαλλικά «πρώτη φορά αριστερά»εμπειρία κράτησε λίγα χρόνια αποφέροντας 3 υποτιμήσεις του εθνικού νομίσματος, που έφεραν τη Γαλλία στα πρόθυρα της ρήξης με το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ). Τότε Μιτεράν αποφάσισε να εγκαταλείψει τη ρήξη με τον καπιταλισμό για να υπερασπιστεί τη θέση της Γαλλίας στην εμπορική, οικονομική και τραπεζική ένωση της Ευρώπης. Οι κομμουνιστές εγκατέλειψαν την κυβέρνηση. Και η Ένωση της Αριστεράς έμεινε στην ιστορία.
Μεταξύ 1974 και 1997, οι σοσιαλιστές εδραιώθηκαν ως ηγεμονική δύναμη στο χώρο της αριστεράς. Εκλεγμένος πρωθυπουργός το 1997 από έναν συντηρητικό πρόεδρο, τον Ζακ Σιράκ , ο Λιονέλ Ζοσπέν ήταν ο εμπνευστής της έννοιας της πλειοψηφικής αριστεράς» που αποτέλεσε την τρίτη εκδοχή του ίδιου σχεδίου ένωσης των αριστερών. Αυτή η ψευδαίσθηση διήρκεσε πέντε χρόνια, μεταξύ 1997 και 2002, και κατέληξε σε πολιτική τραγωδία: Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν , πατριάρχης της ακροδεξιάς, απέκλεισε τον Ζοσπέν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2002. Ιστορικό διπλό χτύπημα: η ακροδεξιά πέτυχε έναν ιστορικό θρίαμβο. Ο γαλλικός σοσιαλισμός υπέστη μια ταπεινωτική ήττα, ανοίγοντας το δρόμο της απαξίωσης του κόμματος που είχε ιδρύσει ο Μιτεράν.
Μετά τις κεντροδεξιές προεδρικές θητείες του Ζακ Σιράκ (1995-2007) και του Νικολά Σαρκοζί (2007-2012), το Σοσιαλιστικό Κόμμα βγήκε στην επιφάνεια με την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ το 2012 στην προεδρία. Οι προσπάθειες «ανοίγματος» του Ολάντ είχαν πολύ περιορισμένη απήχηση. Στο εσωτερικό του κόμματος εμφανίστηκαν μεγάλες διαφορές απόψεων. Ο Μανουέλ Βαλς , ο πρωθυπουργός του Ολάντ, έφτασε στο σημείο να γράψει ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι κοντά στο θάνατο λόγω της εμμονής του σε ένα αφήγημα για την ανθρωπότητα που δεν έχει θέση στο σύγχρονο κόσμο. Ο Βαλς επιβεβαιώθηκε όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα επέλεξε τον Μπενουά Αμόν ως υποψήφιο πρόεδρο, ο οποίος πέτυχε το χειρότερο αποτέλεσμα στην ιστορία του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Για να έρθει 5 χρόνια μετά η δήμαρχος του Παρισιού, η Ανί Ινταλγκό, να καταρρίψει το ρεκόρ πετυχαίνοντας το αξιολύπητο 1,75% στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών του περασμένου Απριλίου.
Τα απομεινάρια του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Μιτεράν συμμαχούν τώρα με τον Μελανσόν προτείνοντας στις εκλογές του Ιουνίου την αντίσταση στους νόμους και τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης «εφόσον δεν σέβονται τα σχέδια της γαλλικής κυβέρνησης», την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, την επαναφορά της 40ωρης εβδομάδας εργασίας, τον κατώτατο μισθό στα 1.400 ευρώ, και προνομιακές σχέσεις με τη Μπολιβαριανή Συμμαχία (ALBA), με μια διπλωματία ίσων αποστάσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας.
Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς εάν αυτή τη φορά η ιστορία θα επαναληφθεί ως φάρσα, ή εάν η φάρσα θα λάβει ιστορικές διαστάσεις δημιουργώντας προηγούμενο στην Ευρώπη. Εκείνο, όμως, που πρέπει να σημειωθεί είναι σε ότι αφορά στα δικά μας πολιτικά πράγματα, ότι δεν πρέπει ο χώρος του πολιτικού κέντρου με τις φιλελεύθερες ιδέες να αφεθεί στα χέρια των σοσιαλιστών. Προς γνώση και συμμόρφωση.
