Εσχάτως αντιλαμβάνομαι ότι έχει έρθει εκείνο το άβολο διάστημα, που χάνονται στιγμές που σε σημάδεψαν, και δυστυχώς οι στιγμές είναι και οι άνθρωποι. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς ήταν μία από τις πιο πληθωρικές φυσιογνωμίες που γνώρισα τόσο τα χρόνια που έκανα ρεπορτάζ μπάσκετ όσο και αργότερα που εκ θεσμικών ρόλων, έτυχε να του μιλήσω και να του ζητήσω τη συνδρομή του σε κάποια ζητήματα.
Ο Ντούντα δεν ήταν απλά και μόνο ένας μπασκετάνθρωπος, είχε έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνει να νομίζεις πως όσα λες είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Δεν ξέρω αν ήταν η πραγματικά απαράμιλλη ευγένειά του, αλλά ήταν εκείνο το χάρισμα να σε πλησιάζει και να επικοινωνεί σύμφωνα με όσα εκείνος διέκρινε και ήθελε να τονίσει.
Γοήτευε το κοφτερό του μυαλό, το φλεγματικό του χιούμορ, οι πολλές ιστορίες του, οι συμβουλές του, η αγάπη του για τη ζωή, το πάθος του για δημιουργία.
Ηταν ένας μπον βιβερ και ταυτόχρονα άριστος επαγγελματίας. Ηταν τρυφερά αυστηρός, όσο κι αν αυτό ακούγεται οξύμωρο, όμως ήταν εκείνος που θα σε πλησίαζε όταν ένιωθε πως σε είχε αδικήσει.
Οι βιτριολικές ατάκες του όταν ήθελε να στηλιτεύσει κάτι παροιμιώδεις, οι χειμαρρώδεις αντιδράσεις του είναι καταγεγραμμένες από τις κάμερες τα πολλά χρόνια της τεράστιας καριέρας του. Μια βόλτα στο You Tube είναι αρκετή να σας πείσει, ακόμα και εσάς που ουδόλως έχετε εικόνες από αυτόν.
Ο τρόπος που κατηύθυνε τους παίκτες του ήταν μοναδικός. Για τον Ντούντα όλοι είχαν «κουμπιά», από την αρχή που γνώριζε κάποιον τα έψαχνε και τα «πάταγε» για να διαχειριστεί την ψυχολογία του.
Θα έλεγε κανείς διάβαζε την σκέψη σου. Σου έδινε σημασία, τον ένοιαζε τί θα πεις, ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Εκνευριζόταν όταν ένιωθε πως οι δημοσιογράφοι τον αδικούν, αλλά σεβόταν την άποψή τους, και ήταν έτοιμος πάντα να το συζητήσει. Ναι ήταν παρορμητικός, αλλά εστίαζε σε ό,τι του έλεγες. Άκουγε ακόμα και όταν ήταν πολύ εκνευρισμένος. Ποτέ δεν κατάλαβε πως το έκανε αυτό.
Διέθετε άπλετο χρόνο να μιλάει, να καθοδηγεί, να αναδεικνύει δυνατότητες και να αμβλύνει αδυναμίες. «Δάσκαλο» τον έλεγαν οι περισσότεροι, όχι «σοφό»
Όχι, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς δεν συμπεριφέρθηκε ως αυθεντία. Για μένα ούτε ως «σοφός» όπως ειρωνικά τον βάφτισε ο Παναγιώτης Φασούλας ύστερα από ένα παιχνίδι με την Ορτέζ το 1996 που η «αράχνη» είχε τρομερά παράπονα με τον τρόπο που τον χρησιμοποίησε. «Γιατί δεν σε έβαλε περισσότερο» ρώτησε ο Νίκος Παπαδογιάννης, για να πάρει την απάντηση: «δεν ξέρω, ρωτήστε τον… σοφό».
Ο Ίβκοβιτς ήταν εκεί «παρών», να δώσει άπειρες συμβουλές. Οι κόντρες του είχαν να κάνουν με το ότι ένιωθε πως δεν σεβάστηκες τον δικό του τρόπο, όχι γιατί αμφισβήτησες την αυθεντία του.
Όχι δεν ήταν «σοφός» με αυτήν την έννοια ο Ιβκοβιτς, ήταν όμως θυμόσοφος, και σίγουρα ήταν «δάσκαλος», Ο τρόπος του προσέγγιζε περισσότερο με τον καθηγητή Κίτινγκ «Στον Κύκλο των Χαμένων ποιητών». Ναι, τώρα που το σκέφτομαι ήταν ένας «κάπτεν». Από αυτούς που βλέπουν στην ψυχή σου, διακρίνουν τα τραύματά σου και καταφέρνουν να βγάλουν τον καλύτερό σου εαυτό. Και τα κατάφερνε να βγάζει το καλύτερο από τους παίκτες του. Τους χειριζόταν ανάλογα με τα «κουσούρια» τους, και τις δικές τους ιδιαίτερες απαιτήσεις.
Αυτό είναι που έμεινε εμένα από τον Ιβκοβιτς όσον καιρό είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά. Σημασία όμως δεν έχει τι λέω εγώ, ή άλλοι συνάδελφοί μου αλλά τι λένε από την ώρα που εγινε γνωστός ο θάνατός του, οι ίδιοι οι παίκτες που ανδρώθηκαν στα χέρια του.
Εμάς τους Έλληνες μας αγάπησε, και την Ελλάδα, και τις ομορφιές της και την νύχτα της. Ο Ντούντα ήξερε να ζει, να ρουφάει τις στιγμές, να γελάει δυνατά, να κάνει το κάθε λίγο πολύ. Η πληθωρικότητά του τα σκέπαζε όλα.
Αυτόν τον Ντούντα θα θυμόμαστε όσοι είχαμε την τύχη να τον δούμε και λίγο πιο κοντά. Το μπάσκετ όμως θα θυμάται μία τεράστια μορφή που ανέβασε το άθλημα σε ακόμα μεγαλύτερα επίπεδα αφήνοντας ανεξίτηλα την υπογραφή του.
Αντίο, κάπτεν.
