Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Όταν σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον 23ο χρόνο του 21ου αιώνα αποτελεί μήλον της Έριδος η τηλεδιοίκηση, ενώ ένας πρώην πρωθυπουργός και νυν αρχηγός κόμματος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε ταινία μικρού μήκους μεν, μεγάλου θράσους δε, ώστε να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη, τότε είναι προφανές ότι η εξαπάτηση έχει αλλάξει πίστα.
Κι αν αυτό είναι το προφανές λόγω των αντιστοίχων μεθόδων και πρακτικών που χρησιμοποιήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν από τον ΣΥΡΙΖΑ, το εμφανές στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι επί του τραγικού δυστυχήματος επιχειρείται να φανεί το αληθινό ως ψεύτικο και το ψεύτικο ως αληθινό: η δύναμη της εικόνας που ωθεί κάποιους να πιστέψουν αυτό που δεν είναι αληθινό και κάποιους άλλους να αρνούνται να πιστέψουν αυτό που είναι αληθινό.
Αυτή την απλή μέθοδο εξαπάτησης την περιέγραψε πριν από δύο αιώνες ένας Δανός φιλόσοφος ονόματι Κίρκεγκορ, την τελειοποίησαν ο Γκέμπελς και ο Στάλιν, αργότερα βρήκε μιμητές σε δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα που ήθελαν να ξεπεράσουν σε ευρηματικότητα τους πρώτους διδάξαντες: εσχάτως φαίνεται ότι με αυτές τις τεχνικές θα δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη μάχη μέχρις εσχάτων για την επιβίωσή του.
Αντελήφθησαν ότι δεν φθάνει ο Παύλος Πολάκης για να αλλάξει η γνώμη που έχει γι’ αυτούς η πλειονότητα του κόσμου και έστειλαν τον Αλέξη Τσίπρα να ενισχύσει τα τρολς: με… «Ηχο και φως», όπως σε κάποιες άλλες εποχές. Τυχαίο;
