Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Το λεγόμενο κεντρώο άνοιγμα που κατασκεύασαν οι επικοινωνιολόγοι της Κουμουνδούρου κατέληξε σε φιάσκο. Η… αποκέντρωση ξεκίνησε με την υποψηφιότητα του Ευάγγελου Αντώναρου και ολοκληρώθηκε με την αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από τη Βουλή.
Εάν σε αυτή τη στρατηγική στόχευση συμπεριληφθεί το σκεπτικό που ανέπτυξε ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να δικαιολογήσει τη στάση του, τότε το πιθανότερο που μπορεί να συμβεί είναι να αναζητήσει παρηγοριά σε «γενόσημα» κεντρώων που κυκλοφορούν σε τιμή ευκαιρίας ελέω απλής αναλογικής.
Εάν πάλι είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στη δεξαμενή της «γκρίζας ζώνης» των ψηφοφόρων, είναι προφανές ότι με τόσο «μαύρο» που έριξε γύρω του μάλλον δύσκολα θα τον διακρίνουν.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Τσίπρας δεν εξέπληξε με τη στάση του: αντίθετα, φάνηκε άλλη μια φορά συνεπής με τις αρχές που πρεσβεύει και εν γένει με τον τρόπο που πολιτεύεται και τα χαρακτηριστικά που τον ανέδειξαν πανευρωπαϊκά ως γνήσιο εκφραστή του αριστερόστροφου λαϊκισμού. Συνεπώς θα ήταν οξύμωρο να συνταχθεί με τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου: αντ’ αυτών προτίμησε τους… τοξοβόλους.
Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να αλλάξει και φρόντιζε να το δείχνει στέλνοντας μηνύματα είτε με τον Παύλο Πολάκη είτε με τον Νίκο Παππά είτε με τον Γιάννη Ραγκούση είτε με τις ακραίες τοποθετήσεις της Πόπης Τσαπανίδου.
Με τον Κασιδιάρη, όμως, το τερμάτισε: όχι γιατί συντάχθηκε με τις ιδέες του, αλλά γιατί εμμέσως αναγνώρισε την παρουσία του στα πολιτικά πράγματα.
