Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Η τραγωδία στα Τέμπη και οι παθογένειες του ελληνικού σιδηρόδρομου είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Η σύνδεση της τραγωδίας με τις ελλείψεις και τις παραλείψεις του σιδηροδρομικού δικτύου ασφαλώς δεν οφείλεται σε παρεξήγηση. Αναμφισβήτητα προκύπτει από τη σχέση αιτίου και αιτιατού, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν επέφερε η συνάφεια την τραγωδία.
Εάν επιβεβαιωθεί η πληροφορία ότι υπήρχε σύστημα τηλεδιοίκησης αλλά ο σταθμάρχης δεν ήξερε να το χειριστεί, είναι ολοφάνερη η πρόθεση να αποδοθεί η τραγωδία στην κυβέρνηση αντί στο ανθρώπινο λάθος.
Βαρύ αυτό που συνέβη και ο πόνος δυσβάσταχτος για τις οικογένειες των θυμάτων. Αλλά με ποιο δικαίωμα, και πριν ακόμη αποφανθούν οι έχοντες αναλάβει τη δικαστική έρευνα των αιτιών και των συνθηκών της τραγωδίας, κάποιοι άλλοι «δικαστές» έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση φέρει την ευθύνη;
Μήπως η κυβέρνηση συμμετείχε στους ντροπιαστικούς διαλόγους, έδινε λανθασμένες οδηγίες, έβαζε δύο τρένα στην ίδια γραμμή, έπαιρνε παραγγελίες για σουβλάκια, αστειευόταν για γκόμενες ή διασκέδαζε μετά μουσικής ζητώντας αναρρωτική άδεια αμέσως μετά την τραγωδία;
Και το καλύτερο μπλέντερ της αγοράς δεν θα μπορούσε να αλέσει τόσα ψέματα πολτοποιώντας την αλήθεια. Δηλαδή, εάν είχε υλοποιηθεί η σύμβαση 717, δεν θα είχε συμβεί η τραγωδία; Μήπως οι τραγωδίες αποτρέπονται με συμβάσεις;
Καταπληκτική λογική: να τη μεταλαμπαδεύσουμε σε όλο τον πλανήτη ώστε να εξαλειφθούν οι τραγωδίες.
