Η εικόνα ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό, φιλεργατικό και υπέρμαχο της κοινωνικής δικαιοσύνης έρχεται σε ωμή αντίθεση, για να το θέσουμε κομψά, με την καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ – στον ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο και στην εφημερίδα «Η Αυγή». Οι καθυστερήσεις πληρωμών, η αβεβαιότητα, η σιωπή και τα επαναλαμβανόμενα «παραμύθια» των διοικήσεων έχουν μετατρέψει την εργασία σε Γολγοθά.
Οι δημοσιογράφοι , οι τεχνικοί και οι διοικητικοί υπάλληλοι των συγκεκριμένων ΜΜΕ βιώνουν μια παρατεταμένη δοκιμασία, που μοιάζει με Σταύρωση χωρίς Ανάσταση. Μήνες απλήρωτοι, με τις διοικήσεις να υπόσχονται κάθε τόσο «λύσεις» που ποτέ δεν έρχονται και με τους εκάστοτε προέδρους να αλλάζουν αφήγημα ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στην ηγεσία.
Η «Αυγή» και ο σταθμός Στο Κόκκινο παρουσιάζονται ως σύμβολα της προοδευτικής φωνής, όμως πίσω από τα μικρόφωνα και τις σελίδες κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα: μια κομματική εργοδοσία που δεν διαφέρει σε τίποτε από τις πιο κυνικές εκδοχές του ιδιωτικού τομέα.
Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό: την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να ηθικολογεί δημόσια για τα εργασιακά δικαιώματα, οι εργαζόμενοι στην «Αυγή» και στο ραδιόφωνο Στο Κόκκινο μένουν απλήρωτοι, όμηροι μιας κομματικής ηγεσίας που αποφεύγει να δώσει λύση. Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για απλήρωτα δεδουλευμένα μηνών, για γενικό κλίμα αβεβαιότητας και για έωλες –αν όχι προσβλητικές– υποσχέσεις ότι «κάτι θα γίνει». Ομως δεν έγινε –ούτε και φαίνεται να γίνεται.
Αυτό δεν είναι απλώς πρόβλημα διοικητικής ανεπάρκειας. Είναι πολιτική υποκρισία. Και γίνεται ακόμη πιο κραυγαλέα, όταν στο ίδιο διάστημα το ελληνικό Δημόσιο ενίσχυσε τον ΣΥΡΙΖΑ με 1.747.883,97 ευρώ τακτικής κρατικής χρηματοδότησης και επιπλέον 349.576,79 ευρώ για «ερευνητικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς». Δηλαδή, το κόμμα έλαβε πάνω από 2,09 εκατ. ευρώ, όπως αποτυπώθηκε επίσημα στο ΦΕΚ (Β' 3096) της 18ης Ιουνίου 2025.
Τα χρήματα υπάρχουν. Οι εργαζόμενοι όχι απλώς δεν πληρώνονται, αλλά παρακολουθούν την ηγεσία του κόμματος να σφυρίζει αδιάφορα. Οι καταγγελίες για αυταρχική διοίκηση, απόλυση ή απομάκρυνση «αντιφρονούντων» και συστηματική εγκατάλειψη των δομών ενημέρωσης του κόμματος πληθαίνουν.
Και όλα αυτά την ώρα που η «Αυγή» φυτοζωεί και το Στο Κόκκινο έχει περάσει σε... χαμηλές συχνότητες. Κανένα σχέδιο εξυγίανσης, καμία πρόνοια για βιώσιμη λειτουργία, καμία διάθεση ανάληψης ευθύνης.
Αυτή είναι η Αριστερά της «ευαισθησίας». Αυτή είναι η αλληλεγγύη στα λόγια και το φέσι στην πράξη.
Πρώτα το κόμμα, μετά η αξιοπρέπεια
Η αποδρομή της εφημερίδας «Η Αυγή» και του σταθμού Στο Κόκκινο δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα επιλογών. Επιλογών που προτίμησαν τον κομματικό έλεγχο αντί της δημοσιογραφικής ελευθερίας. Που έδιωξαν ικανά στελέχη επειδή δεν ήταν «αρκετά Συριζαίοι». Που απαξίωσαν το ίδιο τους το προϊόν, μετατρέποντάς το σε φερέφωνο ενός κόμματος χωρίς στρατηγική.
Κι ενώ οι φωνές διαμαρτυρίας των εργαζομένων πληθαίνουν, η ηγεσία περιορίζεται σε αόριστες ανακοινώσεις περί «στήριξης», ενώ στα πηγαδάκια της Κουμουνδούρου ψιθυρίζονται σενάρια για λουκέτο, «εκκαθαρίσεις» και –δήθεν– επανεκκίνηση.
Η αντίφαση είναι εκκωφαντική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που χρόνια κήρυττε «εργατικό ευαγγέλιο», δεν διστάζει να αφήσει τους δικούς του ανθρώπους στα κρύα του λουτρού. Και την ίδια στιγμή, να εισπράττει κανονικά κρατική χρηματοδότηση, βάσει της οποίας θα μπορούσε –αν ήθελε– να στηρίξει τα Μέσα του και όσους τα κρατούν ζωντανά.
Πρόκειται για φαινόμενο πολιτικής και ηθικής έκπτωσης. Μιας ηγεσίας που δεν μπορεί πια ούτε να διοικήσει ούτε να εμπνεύσει. Γιατί, πολύ απλά, δεν πιστεύει ούτε στα λόγια της.
Η κατάρρευση των κομματικών ΜΜΕ είναι το σύμπτωμα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αλλού: στην πλήρη αποσύνδεση ενός κόμματος από την κοινωνία και, τελικά, από την ίδια την πραγματικότητα.
