Το βίντεο από τα Γλυκά Νερά είναι από αυτά που δεν μπορείς να δεις δεύτερη φορά. Ένας 23χρονος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα χάνεται. Κυριολεκτικά. Δεν υπάρχει ούτε ήρωας ούτε κακός σ’ αυτό το καρέ. Υπάρχει μόνο μια στιγμή και ένα τέλος που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Δεν φταίει η πολιτεία, δεν φταίει η μοίρα, δεν φταίει καν ο δρόμος. Φταίει η ψευδαίσθηση αθανασίας που πιάνει πολλούς νέους (και όχι μόνο) όταν πιάνουν τιμόνι ή τιμόνι μηχανής. Αυτή που λέει «εμένα δε θα μου τύχει». Κι όμως, πάντα σε κάποιον «άλλον» τυχαίνει, μέχρι να γίνει ο «άλλος» εσύ.
Ο νέος ΚΟΚ που προωθεί η κυβέρνηση είναι ένα βήμα προς τα εμπρός, και καλώς γίνεται. Η Νέα Δημοκρατία δείχνει ότι έχει πάρει σοβαρά το ζήτημα της οδικής ασφάλειας, επιμένοντας σε ποινές, έλεγχο, κάμερες, εκπαίδευση. Αλλά όσο σωστό κι αν είναι το πλαίσιο, αν δεν μπει μέσα μας το φρένο, τίποτα δεν θα μας σώσει. Ούτε ο καλύτερος νόμος δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να μην πατήσουμε τέρμα το γκάζι.
Δεν είναι πολιτικό το θέμα, είναι κοινωνικό. Μια χώρα που έχασε χιλιάδες νέους στα τροχαία δεν χρειάζεται άλλο αίμα για να καταλάβει ότι ο δρόμος δεν αστειεύεται. Χρειάζεται μια νέα νοοτροπία. Όχι «ο άλλος φταίει», όχι «έτσι κάνουμε όλοι». Χρειάζεται να θυμηθούμε πως κάθε φορά που κρατάμε τιμόνι, κρατάμε και ζωές.
Κι αυτό είναι που λείπει: η ατομική ευθύνη. Η σιωπηλή απόφαση του καθενός να μη δοκιμάσει τα όρια, να μη «παίξει» με τον θάνατο, να μην κάνει τους δρόμους πίστα. Δεν είναι θέμα κομμάτων, είναι θέμα συνείδησης.
Ας ελπίσουμε πως το βίντεο αυτό, όσο σκληρό κι αν είναι, θα λειτουργήσει σαν καθρέφτης. Γιατί κάποια φρένα πρέπει να πατηθούν πριν, όχι μετά.
