Η παρακμή που εδραιώθηκε στη Βουλή τα χρόνια της βαθιάς κρίσης κυριαρχεί πλέον στη δημόσια ζωή του τόπου έχοντας βρει υποστηρικτές που διευκολύνονται από την αγοραία γλώσσα και τη δήθεν σκληρή κριτική. Δήθεν, διότι φρασεολογία πεζοδρομίου επιστρατεύεται για να καλύψει τα πολιτικά κενά εκείνων που... είδαν φως και μπήκαν.
Η σημερινή εικόνα του Κοινοβουλίου προσβάλλει μια ολόκληρη χώρα, ενώ απειλεί να αποδομήσει έναν πολιτικό θεσμό που και στα πιο σκληρά χρόνια στάθηκε όρθιος και εκπροσώπησε τον ελληνικό λαό τηρώντας έστω τα προσχήματα.
Αναζητώντας κανείς στο διαδίκτυο, όσοι δηλαδή δεν έχουν ιδία άποψη από το παρελθόν, τις μεγάλες μάχες στη Βουλή όπου στο βήμα εναλλάσσονταν –από τη δεκαετία του ’80– πρόσωπα όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης και πολλοί άλλοι μέχρι και στις μάχες του Κώστα Καραμανλή με τον Γιώργο Παπανδρέου έχοντας περάσει από την περίοδο του εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού είναι διαφορετική, πως ο σεβασμός στον θεσμό έχει εκλείψει και κάποιοι διεκδικούν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν καταστρατηγώντας κάθε γραπτό και άγραφο κανόνα.
Εκτός κάθε ορίου
«Γυμνοσάλιαγκα», «λέσι» και «υποκείμενο». Αυτά ήταν τα πολιτικά (;) επιχειρήματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου –κεντρικό πρόσωπο της νέας κατάστασης– στην πολιτική κριτική του Μακάριου Λαζαρίδη, συμπληρώνοντας τον βουλευτή και σύντροφό της, Διαμαντή Καραναστάση, ο οποίος έκανε λόγο για «σιχαμένη ακαθαρσία». Το γεγονός αναδεικνύει μια λανθάνουσα κανονικότητα που εγκαταστάθηκε μόνιμα στο μικρό διάστημα που η Ζωή Κωνσταντοπούλου βρισκόταν στη θέση της προέδρου της Βουλής, ενώ συντηρήθηκε και από τον διάδοχό της, Νίκο Βούτση, επειδή πιθανότατα εξυπηρετούσε τις πολιτικές ανάγκες της περιόδου.
Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας δεν έχει διστάσει να χρησιμοποιήσει ακραία γλώσσα στην προσπάθειά της να εδραιωθεί στη συνείδηση των πολιτών ως αντιπολίτευση. Τα αποτελέσματα όμως μόνο υπέρ της δεν είναι καθώς μέρα με τη μέρα χάνει υποστηρικτές, οι οποίοι μάλλον έχουν τα όριά τους. Αυτή τουλάχιστον είναι η εικόνα που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις.
Παρ’ όλα αυτά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν βρίσκεται μόνη στο άρμα της χυδαιότητας. Είναι πολλοί εκείνοι που για να ακουστούν ξεπερνούν τα όρια. Οπως, για παράδειγμα, ο Κυριάκος Βελόπουλος. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, μετρ της κωλοτούμπας και του «λέω, ξελέω», χρησιμοποιεί το βήμα της Βουλής με ξεκάθαρη στόχευση να συγκρατήσει το πολιτικό του ακροατήριο που αρέσκεται σε ακρότητες.
Αν και ο ίδιος αρέσκεται στα fake news και στις υπερβολές, δεν καταφέρνει να αποφύγει τις κακοτοπιές μιας και υπεράνω όλων η (πολιτική) επιβίωση καθώς η εναλλακτική είναι δρόμος στρωμένος με κεραλοιφές και επιστολές. Βαριές εκφράσεις, κραυγές και πολύ δράμα είναι τα χαρακτηριστικά κάθε τοποθέτησης του ανθρώπου που επικαλείται τον ρόλο του αδιάφθορου (έως και μόνου καουμπόι). Μετρ της επικοινωνίας, δεν μετρά τα όρια της αλήθειας αν το παραμύθι πουλά καλύτερα.
Από κοντά το... νέο αίμα, ο άνθρωπος που θα έσωζε το ΠΑΣΟΚ για να σώσει την Ελλάδα, ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Τα περιθώρια στενά και ο ίδιος –ελλείψει άλλων δυνατοτήτων– επιλέγει να κινείται μεταξύ Ζωής Κωνσταντοπούλου και Κυριάκου Βελόπουλου για να συντηρήσει τη δεύτερη θέση και να παρηγοριέται από τον τίτλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επίθεση για την επίθεση, αμφιλεγόμενες θέσεις, και με τον χωροφύλακα και τον αστυφύλακα, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να μην τα σπάσει με κανέναν. Και το κενό των καθαρών θέσεων επιχειρεί να καλύψει με θεατρικές ερμηνείες, που όμως δεν πείθουν.
Τάχα προοδευτικοί
Και κάπου ανάμεσα το... μπουλούκι του ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι περίμεναν ότι η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου θα επέβαλλε την πολιτική ορθότητα απογοητεύτηκαν γρήγορα, ενώ και ο ίδιος υποχρεώθηκε να ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξαν οι πάσης φύσεως Πολάκηδες, από τον ίδιο τον Παύλο Πολάκη μέχρι τους Παππάδες, εγχώριο και «Ευρωπαίο».
«Χυδαίος ζήτουλας της προσοχής μέσω ύβρεων ο Πολάκης», είχε συμπεράνει από τη θέση του ως πρόεδρος της Βουλής ο Κωνσταντίνος Τασούλας πριν επιβάλει ποινή στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζοντας και τον τότε πρόεδρο του κόμματος, Στέφανο Κασσελάκη, να θέσει εκτός ΚΟ έναν εκ των υποστηρικτών του. Βέβαια, με την πάροδο του χρόνου, αποκαταστάθηκε και πλέον βρίσκεται στο πλευρό του Σωκράτη Φάμελλου, ο οποίος εκ των πραγμάτων δείχνει να αποδέχεται τον πολλές φορές σεξιστικό λόγο του βουλευτή του, πάντα εκτός πλαισίου και εξίσου συχνά κακοποιητικό.
Η στάση αυτή έχει ανοίξει τον δρόμο και σε άλλους όπως, για παράδειγμα, τον ξυπόλητο πρίγκιπα του Ευρωκοινοβουλίου, Νίκο Παππά, ο οποίος δηλώνοντας αυτόνομος αλλά παραμένοντας στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην έχει όρια: φυτώριο βιαστών παιδόφιλων και δολοφόνων η Νέα Δημοκρατία, κίνδυνος «να μας τουφεκίσει κανένας λιμενικός», σεξιστικές επιθέσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιθέσεις σε αστυνομικούς αλλά και πολίτες.
Η λίστα μακριά, αλλά δεν ξενίζει. Σε ό,τι αφορά τον εγχώριο Νίκο Παππά, άλλοτε δεξί χέρι του Αλέξη Τσίπρα, στη συνέχεια του Στέφανου Κασσελάκη κ.ο.κ. μέχρι και το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, τον χαρακτήρισε «τοξικό υβριστή», ενώ ο ίδιος δεν δίστασε ακόμα και να καλέσει τον πρωθυπουργό να λύσουν τις διαφορές τους... μετά! Ισως σε κάποια αλάνα με τα μανίκια σηκωμένα...
Ο εύκολος δρόμος της κατρακύλας, πάντως, φαίνεται να παρασύρει ακόμα και την –υποτίθεται– σοβαρότερη Νέα Αριστερά με τον Νάσο Ηλιόπουλο να δίνει και το στίγμα και ενίοτε να ακολουθεί ακόμα και ο Αλέξης Χαρίτσης. Η τάση αυτή δείχνει ότι η χυδαιότητα κερδίζει σταθερά έδαφος στην κοινοβουλευτική ζωή του τόπου.
