Σε αυτή τη δήλωση προχώρησε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Αρβανίτης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Kontra και στον δημοσιογράφο Πάνο Χαρίτο. Κληθείς να σχολιάσει την συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το μεταναστευτικό, ο Κώστας Αρβανίτης παρουσίασε μια «μαύρη κι άραχνη» εικόνα, αναφορικά με την εν λόγω συμφωνία, λέγοντας ότι τον ενδιαφέρει να μην γίνει η Ελλάδα το «Γκουαντάναμο» της Ευρώπης.
Ταυτόχρονα, τον ενδιαφέρει να μην μπορούν τα κράτη-υποδοχείς των λαθρομεταναστών, να επικαλεστούν «κατά το δοκούν» τις συνθήκες κρίσης, αλλά να πιστοποιείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι στις συνθήκες κρίσης τα κράτη, σύμφωνα με τον Κώστα Αρβανίτη, θα μπορούν να παραβιάζουν βασικά ζητήματα κράτους δικαίου. Δηλαδή και με τον «Αστυφύλαξ και με τον Χωροφύλαξ». Το ενδεχόμενο πως εάν αφεθεί στην κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για το πότε κάποιο κράτος-μέλος υφίσταται λαθρομεταναστευτική πίεση σε βαθμό κρίσης, θα πιστοποιείται σπανίως -αν όχι ποτέ, μιας και κανένα απολύτως κράτος δεν θέλει λαθρομετανάστες-, μάλλον δεν του πέρασε από το μυαλό.
Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον όμως, η τοποθέτηση του Κώστα Αρβανίτη, ότι τα κράτη σε συνθήκες λαθρομεταναστευτικής κρίσης «θα παραβιάζουν βασικά ζητήματα κράτους δικαίου». Αυτό, διότι ακόμη και η Σύμβαση της Γενεύης του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων, προβλέπει ρητά ακόμη και την απέλασή τους στο Άρθρο 32, Παράγραφος 1: «Αι Συμβαλλόμεναι Χώραι δεν θα απελαύνουν πρόσφυγας νομίμως διαμένοντας επί του εδάφους αυτών, ειμή μόνον δια λόγους εθνικής ασφαλείας ή δημοσίας τάξεως». Προφανώς, ουδεμία περίπτωση παραβίασης κράτους δικαίου υπάρχει για την περίπτωση λαθρομεταναστευτικής κρίσης, όταν η ίδια η Σύμβαση τη Γενεύης δίνει την δυνατότητα απέλασης προσφύγων (και όχι λαθρομεταναστών), οι οποίοι διαμένουν νομίμως στην εκάστοτε χώρα, σε συνθήκες κρίσης. Η συγκεκριμένη αιτίαση βρίσκεται στην σφαίρα της Ακροαριστερής ιδεοληψίας και μόνον.
Όσο για την αντίθεσή του στον όρο «Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής», τον οποίον στην προσπάθειά του να τον δηλητηριάσει νοηματικώς, τον αποδίδει στην Λε Πεν, η αλήθεια είναι η εξής μια: ο Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής υπάρχει ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε Λε Πεν, είναι αδιαπραγμάτευτος και προφανώς πρέπει να φροντίζει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση να τον διαφυλάξει. Ουδείς διανοείται μια Ευρώπη, στην οποία οι γυναίκες θα πρέπει να καλύπτονται μέχρι τα μάτια, θα πρέπει να κυκλοφορούν μόνο με συνοδεία ανδρός συγγενή τους και θα έχουν γενικότερα περίπου τα ίδια δικαιώματα, με αυτά των κατοικίδιων. Διότι το όραμα της Αριστεράς είναι ακριβώς αυτό και αυτό γίνεται προφανές με την εμμονή της, αφενός να μην γίνονται απωθήσεις λαθρομεταναστών στα σύνορα, κι αφετέρου, να εγκαθίστανται υποχρεωτικά σε όλες τις χώρες. Προφανώς, έτσι και περνούσαν αυτές οι θέσεις, θα ήταν ένα σήμα προς ολόκληρη την Ασία και την Αφρική να λαθρομεταναστεύσουν κατά εκατομμύρια, στην Ευρώπη.
Η δήλωση του Κώστα Αρβανίτη
Κώστας Αρβανίτης: «Το θέμα είναι ότι πήγαμε με μια πολύ καλή πρόταση από το Ευρωκοινοβούλιο, με πέντε βασικά σημεία -για εμένα κόκκινες γραμμές- όπως είναι η υποχρεωτική μετεγκατάσταση -και για τη χώρα μας δηλαδή με ενδιαφέρει- το "prima facie" και τα άλλα, θα τα δούμε. Και έπεσε τόσο νερό στο κρασί, που δεν έμεινε κρασί. Δηλαδή, ουσιαστικά μπορεί να πανηγυρίζει ο οποιοσδήποτε, αλλά δεν είναι δυνατόν να πανηγυρίζουνε οι λαοί που είναι στα σύνορα της Ευρώπης. Δηλαδή, σημαίνει ότι αν έρθουν άνθρωποι σε περίοδο κρίσης - και θα το δούμε κι αυτό μετά που έχει ένα ενδιαφέρον, ποιος την ορίζει την κρίση. Το κράτος-μέλος, ή το πιστοποιεί και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Διότι, κατά το δοκούν, μπορεί οποιαδήποτε χώρα, ανάλογα με τον πολιτικό χάρτη που είναι στα πράγματα, να πει "έχω κρίση", που σημαίνει "μπορώ να παραβιάζω τα βασικά ζητήματα κράτους δικαίου". Ενώ εμείς λέγαμε, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πιστοποιεί ότι η χώρα είναι σε κρίση και παρεμβαίνουμε. Το πιο σημαντικό που μας ενδιαφέρει: όταν οι χώρες έχουν τη δυνατότητα να μην παράσχουν αλληλεγγύη επί της ουσίας, παίρνοντας αυτό που τους αναλογεί σε πληθυσμό και δίνοντας στις χώρες υποδοχής ένα αντίτιμο -μια οικονομική βοήθεια-, αυτό σημαίνει ότι γίνονται φυλακές της Ευρώπης. Τους κρατάμε εμείς. Με τι πολιτικές ένταξης και πόσους; Δεν είναι αυτό αλληλεγγύη, αυτό είναι ανάθεση ευθύνης. Όχι δικής μας ευθύνης, της κυρίας Φον Ντερ Λάιεν και της κυρίας Μέτσολα».
Πάνος Χαρίτος: «Κατανοώ ότι η ένστασή σας είναι στο ποιος ορίζει αν έχουμε μια κρίση μεταναστευτική και ποιοι είναι οι αριθμοί που θα επιβεβαιώσουν την κρίση».
Κώστας Αρβανίτης: «Ακριβώς.»
Πάνος Χαρίτος: «Υπάρχει μια δυνατότητα ακόμα για μεταρρυθμίσεις, από την πλευρά όσων νομοθετούν, πριν από τις ευρωπαϊκές εκλογές του 2024. Ευελπιστείτε ότι εκεί ενδεχομένως να υπάρξουν αυτές οι πινελιές, ούτως ώστε να κάνουν τη διαφορά που περιγράφετε;»
Κώστας Αρβανίτης: «Κύριε Χαρίτο, είστε τόσο έμπειρος. Όταν έχουμε ένα πολύ κακό σύμφωνο, τι πινελιά να κάνει στο μαύρο πλάνο; Είναι μαύρο, όλο. Εμάς μας ενδιέφεραν τρία βασικά ζητήματα. Πρώτον, να μην μπορούν να εργαλειοποιούν κατά το δοκούν οι χώρες το θέμα της κρίσης -τι είναι κρίση-, το πιο σημαντικό για εμένα - για την Ελλάδα δηλαδή, να μην μετατραπεί η χώρα μου σε Γκουαντάναμο της Ευρώπης. Γιατί το λέγαμε, υποχρεωτική μετεγκατάσταση, το λέγαμε απ' την αρχή, ήμασταν απέναντι στον κύριο Σχοινά, όταν έφερε τον "Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής" και την εθελοντική μετεγκατάσταση (...) είχαμε μια ευκαιρία, με ένα εξαιρετικό κείμενο που είχε στα χέρια του ο κύριος Λοπέζ Ακγιλάρ, με τις υπογραφές 5 πολιτικών ομάδων: της Δεξιάς, των Σοσιαλιστών, του Renew, των Πρασίνων και της Αριστεράς. Μας έκαναν αυτή την απόφαση του ευρωκοινοβουλίου, κουρελόχαρτο. Μέσα όμως σε όλο αυτό, κρύβεται και μια ιδεοληψία της Δεξιάς και της ακραίας Δεξιάς. Και είναι αυτό που λέμε, η Δεξιά πλέον, έχει ιδεολογική ηγεμονία: αυτός ο λεγόμενος "Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής"».
