Οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας μετά τις διακοπές του Πάσχα δείχνουν ότι όσο πλησιάζει η ημέρα διεξαγωγής των ευρωεκλογών τόσο οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από το πρόσωπο και το κόμμα που εγγυάται τη σταθερότητα και την προώθηση των μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη της χώρας. Και παράλληλα γυρνούν την πλάτη στην τοξικότητα και τη λάσπη, όπως έκαναν και το 2023.
Είναι πλέον ορατό πως στόχος των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι η δημιουργία συνθηκών αποσταθεροποίησης ως προς τη δυνατότητα της κυβέρνησης να προχωρήσει στην υλοποίηση του έργου για το οποίο έχει δεσμευτεί. Στόχος τους είναι να δημιουργηθούν ρωγμές προκειμένου να συνεχιστεί η τοξική αντιπολίτευση πατώντας σε μια δήθεν αλλαγή συσχετισμών σε σχέση με τις εθνικές εκλογές που έδωσαν ισχυρή αυτοδυναμία στη σημερινή κυβέρνηση και στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Στο πλαίσιο αυτό τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων –και των τεσσάρων που έχουν δει μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας– έρχονται να επιβεβαιώσουν αφενός την πρωτιά της ΝΔ και την πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφετέρου την αδυναμία των υπολοίπων κομμάτων –κυρίως των αρχηγών τους– να πείσουν πως μπορούν με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών να φέρουν στο τραπέζι μια εναλλακτική, σοβαρή και υλοποιήσιμη, λύση.
Ο λόγος που ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει καταλληλότερος για πρωθυπουργός με μια διαφορά απίστευτη από τους δύο φερόμενους ως διεκδικητές της εξουσίας είναι πως διαθέτει σοβαρή πρόταση. Επίσης, ότι δίνει βάρος στον ρόλο που πρέπει να έχει η Ελλάδα στην Ευρώπη και στα κέντρα των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης την ώρα που οι Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης επιλέγουν μια τοξική και διχαστική ρητορική που εδράζεται σε μια καταστροφολογία για την οποία όμως δεν μπορούν να πείσουν ούτε τους δικούς τους.
Χωρίς πρόγραμμα. Χωρίς θέσεις. Χωρίς να μπορούν να υπερασπιστούν καν αυτά που καταγγέλλουν, ζητούν από τους πολίτες να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και ζητούν –αν κάτσει που λένε– την ψήφο τους να τη δώσουν σε αυτούς για να φύγει ο σημερινός πρωθυπουργός. Παράλληλα όμως δεν λένε τι θα γίνει μετά. Ούτε πώς θα κυβερνηθεί η χώρα, ούτε ποιον δρόμο θα πάρει. Ούτε πώς θα έρθουν τα δισεκατομμύρια που τάζει ο Στέφανος Κασσελάκης, ούτε πώς θα υλοποιηθούν τα σχέδια του θυμωμένου Νίκου Ανδρουλάκη.
Οι διαφορές είναι μεγάλες. Και δεν μιλάμε για τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων. Μιλάμε για τα πρόσωπα και τα κόμματα. Για τα προγράμματα και τις προοπτικές. Για το γεγονός πως η χώρα διαθέτει μια πολιτική σταθερότητα αναγκαία για την αλλαγή σελίδας. Οι πολιτικοί αντίπαλοι ζητούν από τους ψηφοφόρους να αφήσουν τη σταθερότητα και να παίξουν στα ζάρια το μέλλον τους. Να πειραματιστούν και πάλι με λεφτόδεντρα και με νταούλια που θα παίζουν για να χορεύουν οι αγορές. Πότε; Την ώρα που οι αλλαγές γίνονται αισθητές. Αργά αλλά σταθερά.
Κάπου εκεί χάνεται το παιχνίδι. Και κάπου εκεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται στην καταλληλότητα με ποσοστά που δεν συγκεντρώνουν όλοι μαζί οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί, στο σύνολό τους…
