Όχι, δεν είναι σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Δε χρειάζεται να είναι για να ασχοληθεί κάποιος με αυτό το θέμα. Η ίση μεταχείριση για όλους τους πολίτες είναι για πολλές και πολλούς μια αυτονόητη λειτουργική βάση της Δημοκρατίας μας. Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνει αυτό, τουλάχιστον όχι ακόμα.
Γράφει η Αντωνία Σταυρίδου*
Ακόμα και αν έχουν γίνει βήματα μπροστά, ακόμα και αν έχουν γίνει βελτιώσεις ή έχουν συμπεριληφθεί νέες κατακτήσεις σε αυτό το τοπίο, υπάρχει ακόμα δρόμος για να διανυθεί. Να γίνω σαφέστερη. Έχω στο μυαλό μου τα άτομα με αναπηρία και τις ευκαιρίες έκφρασης αυτή της ίσης μεταχείρισης που εμείς, οι σωματικά και νοητικά αρτιμελείς, τους παρέχουμε.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κινητικότητα. Αναφέρομαι σε όρους ισόνομης συμμετοχής σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, της εκπαιδευτικής διαδικασίας όλων των βαθμίδων, της πρόσβασης στην αγορά εργασίας και ασφαλώς στη μετακίνηση. Σε όλα αυτά που περιγράφουν ίσες ευκαιρίες για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Τα τελευταία χρόνια, είναι αλήθεια, ότι έχουν γίνει βήματα μπροστά. Οι υποδομές για τα ΑμεΑ σήμερα είναι πολύ καλύτερες από ό,τι τις προηγούμενες δεκαετίες και συνεχίζουν να αναλαμβάνονται σχετικές πρωτοβουλίες, με στόχο την υποστήριξη της αξιοπρέπειας και της ευημερίας τους.
Άλλωστε, τα δικαιώματα των ΑμεΑ ήταν η πρώτη οριζόντια δημόσια πολιτική που ανέλαβε η παρούσα Κυβέρνηση το 2019.
Με δεδομένο και το γεγονός ότι υπάρχει ωρίμανση στην κοινωνία αναφορικά με το εν λόγω ζήτημα, θεωρώ ότι έχουν πραγματοποιηθεί πολλαπλές δράσεις που αφορούν τη διευκόλυνση της καθημερινότητας των πολιτών αυτών, όπως το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, η θεσμοθέτηση του Προσωπικού Βοηθού τους και η Κάρτα Αναπηρίας.
Επίσης, το ποσοστό της αναπηρίας, προκειμένου να αφορά και κατηγορίες των συμπολιτών μας που μέχρι πρότινος είχαν προβλήματα, αλλά όχι δικαιώματα, μειώθηκε από το 67% στο 50%. Άξιο αναφοράς είναι και το γεγονός πως το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, μέσω της αρμόδιας Διεύθυνσης Πολιτικών ΑμεΑ της Πρόνοιας, έχει εκπονήσει και εποπτεύει την εφαρμογή 9 προγραμμάτων οικονομικής ενίσχυσης για τα άτομα αυτά.
Συμβολικά, εξάλλου, και έμπρακτα είδαμε να εξασφαλίζονται όροι προσβασιμότητας μέσα από την απτική διαδρομή για άτομα με οπτική αναπηρία, αλλά και μέσω ασανσέρ για ΑΜΕΑ στο κορυφαίο ιστορικό τοπόσημο της Αθήνας, την Ακρόπολη.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αρκετά άλλα που πρέπει να γίνουν, προκειμένου να μειωθούν ακόμα περισσότερο οι ανισότητες και τα άτομα με αναπηρία να έχουν τελικά τη θέση που τους ανήκει στην κοινωνία μας.
Και πέρα από ό,τι κάνει η πολιτεία, χρειάζεται μία ακόμα μεγαλύτερη δόση κοινωνικής ενσυναίσθησης, αλλά και κοινωνικής ευαισθητοποίησης και εκπαίδευσης. Εκπαίδευση για όλους εμάς που ούτε μας μπαίνει στο μυαλό πώς είναι να επιβιώνεις σε πόλεις που δυσκολεύεται κανείς να κινηθεί ούτως ή άλλως, ανάπηρος ή μη.
Είναι και δική μας ευθύνη να κάνουμε ό,τι μπορούμε που να έχει αντίκτυπο στη βελτίωση της ζωής των ΑμεΑ. Από το να μάθουμε ποιοι είναι οι δόκιμοι όροι ώστε να μην τους προσβάλλουμε, μέχρι το να φροντίσουμε να μη παρκάρουμε σε μέρη αποκλείοντας την πρόσβασή τους, και μιλάω για τα πιο απλά.
Οφείλουμε, να γίνουμε όλοι κοινωνοί της αντίληψης ότι τα άτομα με αναπηρία αποτελούν ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας και αξίζουν τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή, την εργασία και την καθημερινότητα. Ας εντείνουμε, συνεπώς, τις προσπάθειές μας ώστε να μετουσιώσουμε σε πράξη την ευαισθησία μας, με τρόπο που θα αλλάξει την αντίληψή μας.
Για να γίνουμε επιτέλους όλοι αλληλέγγυοι συνεταίροι στη σύγχρονη και ανοιχτή κοινωνία που προσδοκούμε για το αύριο.
*Η Αντωνία Σταυρίδου είναι Επικοινωνιολόγος, Μέλος πολιτικής επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας
