Ο Νίκος Ανδρουλάκης υποστηρίζει ότι η ΔΕΘ δεν πρέπει να είναι «παζάρι δεσμεύσεων», αλλά η ίδια του η επερχόμενη τοποθέτηση μοιάζει με επανάληψη αυτής ακριβώς της παροχολογίας που κατακρίνει. Με λόγια περί «ολοκληρωμένων σχεδίων» και «διαλόγου», το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να ανακαλύπτει ξανά τον τροχό, ενώ η ιστορία του κόμματος αποδεικνύει το αντίθετο.
Μιλά για κοινωνικές ανισότητες και έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, ξεχνώντας ότι το ίδιο το κόμμα είχε ενεργό ρόλο σε πολιτικές που δημιούργησαν αυτά τα προβλήματα. Η κριτική ακούγεται σαν ευκαιρία για γενική αντιπολίτευση, παρά σαν συγκεκριμένο σχέδιο που θα αλλάξει κάτι στην καθημερινότητα των πολιτών.
Η «Ελλάδα του αύριο» που περιγράφει είναι αόριστη και φιλόδοξη, σαν όνειρο που αναβάλλεται συνεχώς. Δεν ακούγεται καμία σαφής πρόταση για το κόστος ζωής, τη φορολογία ή την παραγωγικότητα. Στην ουσία, είναι λόγια μεγάλου μεγέθους αλλά μικρής ουσίας.
Κλείνει λέγοντας ότι το ΠΑΣΟΚ θα είναι «αξιόπιστος και υπεύθυνος συνομιλητής», αλλά η πραγματικότητα απαιτεί απτές λύσεις και συγκεκριμένα βήματα. Η υπόσχεση μιας Ελλάδας στο επίκεντρο της Ευρώπης ακούγεται περισσότερο σαν φιλολογικό όνειρο παρά ως πολιτικό σχέδιο που μπορεί να εφαρμοστεί.
