Φόβος, αδυναμία ή συνειδητή ακαμψία; Τα όρια σκέψης και αντίδρασης είναι τόσο στενά ή το σταθερό προβάδισμα της Ν.Δ. έναντι του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις «παγώνει» κάθε πρόθεση -εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει- του Αλέξη Τσίπρα για οποιαδήποτε μετατόπιση στην κριτική που ασκεί στην κυβέρνηση;
Η θέση του είναι δεινή, πάντως, και ο ίδιος δεν κάνει (ή δεν μπορεί να κάνει) τίποτα για να τη βελτιώσει. Το αντίθετο, θα έλεγε κάποιος: την επιδεινώνει. Πρόσφατα, σε περιοδεία του στην Ηλεία, βρέθηκε στην ουρά του βουλευτή Ηλείας της Ν.Δ. Κώστα Τζαβάρα, ο οποίος ανακοίνωσε ότι δεν προτίθεται να είναι ξανά υποψήφιος ύστερα από την απόφαση να καταργηθούν, επί της ουσίας, δύο τμήματα ΑΕΙ που έχουν την έδρα τους στην εκλογική του περιφέρεια: «Τα σχέδια αυτά, ακόμη και αν σε πρώτη φάση υλοποιηθούν, πολύ σύντομα θα καταργηθούν από μια προοδευτική κυβέρνηση, που θα βάλει σε προτεραιότητα το δίκιο και κυρίως το όφελος και το συμφέρον της κοινωνίας και των πολιτών και όχι τα συμφέροντα μιας μικρής ολιγαρχίας», είπε ο κ. Τσίπρας.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στη φράση αυτή; Τη σταθερή επανάληψη λέξεων/ αντιλήψεων που έχουν σαρωθεί από την πραγματικότητα; Ποιο είναι «προοδευτικό» και τι καταλογίζεται ως συμφέρον «μικρής ολιγαρχίας»; Αλήθεια, οι αποκαλύψεις που ταλανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον Νίκο Παππά, σε ποια κατηγορία κατατάσσουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Καθώς πλησιάζουν οι Πανελλαδικές, ο σπασμωδικός εναγκαλισμός των νέων γίνεται όλο και πιο τραχύς και πανικόβλητος. Κάτι σαν σανίδα σωτηρίας. «Να ανασταλεί η ελάχιστη βάση εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση» ζητάει με έντονο ύφος ο κ. Τσίπρας από το βήμα της Βουλής. «Να ανασταλεί η αθλιότητα, το κόψιμο 30.000 μαθητών». Παλαιοκομματικές αντιλήψεις, παλαιοκομματικά συμφέροντα, παλαιοκομματικές εξαρτήσεις από το ίδιο λάθος (να συντηρούνται σχολές με πολύ χαμηλή βάση εισαγωγής και ελάχιστο αριθμό αποφοίτων), ένας παλαιός κόσμος που επιβιώνει αναπαράγοντας δοκιμασμένα καταστροφικές αντιπαραθέσεις. Ενας παλαιός κόσμος που υπάρχει σε όλες τις παρατάξεις. Ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για τους νέους; Αυτός που δεν αγγίζει ένα διεκπεραιωτικό σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο οδηγεί, τελικώς, στην ανεργία ή κάποιος που βλέπει το αδιέξοδο και επιχειρεί να παρέμβει διορθωτικά; Πώς αντιλαμβάνεται το πολιτικό σύστημα τη μεταρρύθμιση; Με όρους ανάπτυξης ή παρασιτισμού; Η απάντηση εκκρεμεί.
(Της Μαρίας Κατσουνάκη – Πηγή: Καθημερινή)
