Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν καθαρή, μεγάλης έκτασης, στρατηγική. Ουσιαστικά ήταν προαναγγελμένη από τις Ευρωεκλογές που είχε ηττηθεί με 9.5 μονάδες διαφορά και την πανωλεθρία στις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές. Το ηχηρό μήνυμα αυτού του εκλογικού χαστουκιού δεν μπορεί να το προσπεράσει η ηγεσία του εύκολα υποβαθμίζοντάς το, ούτε αναμασώντες πολιτικές ανοησίες, όπως ότι πολεμήθηκε από την οικονομική ολιγαρχία και το μιντιακό σύστημα.
του πολιτικού αναλυτή, Ζαχαρία Ζούπη
Όλοι γνωρίζουν καλά πια, ότι σημαντικότατο τμήμα του κεφαλαίου, κύκλων της Ε.Ε και των Η.Π.Α αντιμετώπισαν τον Α.Τσίπρα ως αγαπημένο και πρόθυμο παιδί. Από την πλευρά του ο ό ίδιος ως ο πιο μακρόχρονος μνημονιακός Πρωθυπουργός , έδειξε υπερβάλοντα ζήλο ψηφίζοντας μέτρα σαν την εκχώρηση της Δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο για ένα αιώνα, πλεονάσματα μέχρι το 2060 κ.ά. Ακλομα και η συμφωνία των Πρεσπών φαίνεται να ήταν στο πακέτο δεσμεύσεων που είχε αναλάβει εδώ και καιρό.
Η ήττα αυτή που θα τον ταλανίσει για καιρό , οφείλεται βασικά:
– Στην διάψευση προσδοκιών και της ελπίδας που εξέφρασε σαν Αντιπολίτευση , υποσχόμενος λαικίστικα και τυχοδιωκτικά τα πάντα και τα αντίθετά τους.Ποτέ στο παρελθόν Κυβέρνηση δεν είπε τόσα πολλά ψέματα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Η τιμωρία θα ερχόταν και ήταν απλά θέμα χρόνου το πότε.
– Στην δήθεν ταξική πολιτική που ακολούθησε και που οδήγησε στην καταστροφή της μεσαίας τάξης με την υπερφορολόγηση, στην παραπέρα φτωχοποίηση ομάδων του πληθυσμού στο όνομα των υπερπλεονασμάτων. Η μεσαία τάξη που ήταν η κύρια δύναμη ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ τις στιγμές του σοκ των πρώτων μνημονίων αναδεικνύεται και στον δήμιό του. Η στασιμότητα στην Οικονομία, η υπερχρέωση σειράς Οργανισμών ( ΔΕΗ, Αστικές Συγκοινωνίες κ.λ.π) , το εχθρικό κλίμα στις επενδύσεις σε συνδυασμό με την ζημιά ύψους 100 δις.ευρώ από το πρώτο επτάμηνο του 2015 οδήγησαν στην στασιμότητα, στην απουσία ανάπτυξης, στην άντληση πόρων από τους ίδιους και τους ίδιους, κάτι που εκφραζόταν ασφυκτικά στο οικογενειακό εισόδημα.
– Στο ήθος και ύφος μιας Κυβέρνησης αριστερο-ακροδεξιάς που συμπεριλάμβανε επιθέσεις και ενοχοποίηση κάθε πολιτικού αντιπάλου ή οποιοδήποτε είχε άλλη άποψη, προσπάθεια ελέγχου των Μ.Μ.Ε με τρόπος που θύμιζαν ολίγον Όρμπαν, η χυδαιότητα του Πολακισμού- Τσιπρισμού. Που συμπεριλάμβανε επίσης προσπάθεια άλωσης της Δικαιοσύνης , παλαιοκομματικό πελατειασμό, μόνιμα διχαστική ρητορική, προσπάθεια εδραίωσης καθεστώτος, ανοχή της δράσης γνωστών ομάδων κ.ά Αυτά σε συνδυασμό με την ανικανότητα (;) στην πάταξη της ανομίας τροφοδοτούσαν ένα κλίμα οργής.
– Η πλήρης στρατηγική – πολιτική- προγραμματική- ιδεολογική απροσδιοριστία του ΣΥΡΙΖΑ που από κόμμα υποτίθεται της ριζοσπαστικής Αριστεράς κατέληξε να είναι ένας στυγνός μηχανισμός εξουσίας δίχως κρατήματα, δίχως αρχές, με κυνισμό και εξουσιασμό.
– Σημαντικά θέματα όπως η Συμφωνία των Πρεσπών κ.ά διαδραμάτισαν επίσης τον δικό τους ιδιαίτερο ρόλο.
Όλοι οι παραπάνω παράγοντες δημιουργούσαν τα τελευταία χρόνια ειδικά μετά την εκλογή του Κ.Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ ένα κοινωνικό μέτωπο που έσπαγε διαχωριστικές γραμμές και ένωνε το 70% των πολιτών στο απλό « Φυγέτε» και στην αναζήτηση μίας νέας συλλογικής , εθνικής ελπίδας ! Η ήττα ήρθε επομένως ως φυσιολογικό αποτέλεσμα αυτής της πορείας και οι διαστάσεις της μόνο καθορίστηκαν στην τελική ευθεία, όσο ο Κ. Μητσοτάκης κέρδιζε την μάχη του Κέντρου, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ απομονωνόταν κοινωνικά και πολιτικά.
Έτσι φτάσαμε σ΄αυτό το εκλογικό χαστούκι.Θα κατορθώσει ο ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει την ήττα, να κάνει αυτοκριτική, να αλλάξει αντίληψη και να προσαρμοστεί στον ρόλο μίας σοβαρής Αντιπολίτευσης ; Δεν νομίζω ότι είναι και εύκολο. Θα πρέπει πάντως η ηγεσία του να κατανοήσει τουλάχιστον ότι το 2019 δεν είναι 2010 και ότι κάθε προσπάθεια αναβίωσης καταστάσεων που ζήσαμε, θα μοιάζει μάλλον με φάρσα. Είναι τόσο ενοχοποιημένος για τα πεπραγμένα του που αν συνεχίσει με μία από τα ίδια, θα αντιμετωπίσει την παραπέρα απομόνωσή του.
