Η δήλωση του φανατικού ανώτατου ηγέτη του Ιράν Αλί Χαμενεΐ ότι «τα χτυπήματα ενάντια στο Ισραήλ θα γίνουν ισχυρότερα και πιο οδυνηρά», δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για την παγκόσμια ειρήνη. Η σταθερότητα και η παγκόσμια ασφάλεια δεν αποτελούσαν ποτέ την προτεραιότητα των μουλάδων. Η Τεχεράνη είναι παντού, όπου χύνεται αίμα: στη Συρία οι Φρουροί της Επανάστασης πολεμούν στο πλευρό του Ασαντ. Στον Λίβανο, οι Ιρανοί χειραγωγούν διά της Χεζμπολάχ τον σιιτικό πληθυσμό, έχοντας καταστήσει την οργάνωση κράτος εν κράτει. Η Τεχεράνη εξοπλίζει με drones και πυραύλους τη Μόσχα, ενώ δεν κρύβει και τις σχέσεις της με το Πεκίνο. Ο δε έλεγχός της επί του Ιράκ εμπεδώνεται, ενώ η στενή σχέση της με τους Χούθι στην Υεμένη της επιτρέπει να χτυπά το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία κατά το δοκούν.
Πώς ήταν η Περσία (ονομασία του Ιράν μέχρι το 1935) επί των ημερών του Σάχη και πώς κατάντησε... Ηταν μια χώρα με κοσμικό καθεστώς, που άλλαξε ρότα μετά την επικράτηση της Ισλαμικής Επανάστασης, το 1979. Από παράδεισος, κατέστη κολαστήριο, χώρα όπου η παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί πλέον τον κανόνα. Ο δε σημερινός ανώτατος ηγέτης της, ο 85χρονος Αλί Χαμενεΐ, θα μπορούσε κάλλιστα να αποκληθεί «πρίγκιπας του σκότους», καθώς το μόνο με το οποίο ασχολείται είναι να σπέρνει τον όλεθρο διεθνώς.
Η ευθύνη για το νέο αιματοκύλισμα στη Μέση Ανατολή, έναν χρόνο τώρα, του ανήκει. «He owns it», όπως λένε οι Αμερικάνοι και έχουν απόλυτο δίκιο. Το μίσος του για το Ισραήλ και τη Δύση είναι αβυσσαλέο και έφτασε να συνεργάζεται -αν και φανατικός σιίτης κληρικός ο ίδιος- με τους σουνίτες της Χαμάς, προκειμένου να επιφέρει χτυπήματα παντοιοτρόπως σε αυτούς που με το ισλαμιστικό πρίσμα του (το μόνο που έχει) αντιλαμβάνεται ως εχθρούς.
Προηγούμενες αμερικανικές διοικήσεις τον αντιμετώπισαν με σχετική ηπιότητα. Το έκαναν αυτό στο πλαίσιο της προσπάθειας εξεύρεσης αντίβαρου στο σουνιτικό εξτρεμισμό. Αυτό, παρά το γεγονός αιματηρών συμβάντων όπως η βομβιστική επίθεση – με ιρανική ανάμειξη- στο Asociación Mutual Israelita Argentina του Μπουένος Αϊρες τον Ιούλιο του 1994, που δεν άφηνε αμφιβολίες για τα πραγματικά κίνητρα των μισαλλόδοξων μουλάδων της Τεχεράνης, το οποίο εξελήφθη από τους Ιρανούς ως αδυναμία και τώρα το πληρώνει όλη η διεθνής κοινότητα.
Αποδεικνύεται ότι το Ισραήλ διαχρονικά είχε δίκιο όταν –διά του Μπενιαμίν Νετανιάχου- διαμαρτυρόταν. Και ιδού η Χαμάς, ιδού η σιιτική Χεζμπολάχ, ιδού και οι σιίτες Χούθι. Με τον πολεμοχαρή Αλί Χαμενεΐ επικεφαλής στην Τεχεράνη να βαυκαλίζεται ότι ηγείται μιας «ημισεληνοφορίας» κατά της Δύσης, δεν μπορούμε δυστυχώς να περιμένουμε τίποτα καλό για την παγκόσμια ειρήνη.
O Μεγάλος Αγιατολάχ Αλί Αγιατολάχ Σεγιέντ Αλί Χοσαϊνί Χαμενεΐ, όπως είναι το πλήρες όνομά του, είναι ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν και κυρίαρχος στη χώρα του. Διεθνώς γνωστός ως Αλί Χαμενεΐ, τηρεί κατά γράμμα τα κελεύσματα του ηγέτη της Ισλαμικής Επανάστασης, Αγιατολάχ Χομεϊνί. «Συντηρητικός» όσο δεν πάει, είναι στην εξουσία 35 ολόκληρα χρόνια. Επί των ημερών του, οι πιστοί σε αυτόν Φρουροί της Επανάστασης (τους οποίους ελέγχει απόλυτα) έχουν αποκτήσει ανεξέλεγκτη ισχύ, «παρεμβαίνοντας» κάθε φορά που το καθεστώς των μουλάδων «ζορίζεται» και καταστέλλοντας με βιαιότητα διαδηλώσεις.
Αποφασίζει για τα πάντα
Πριν από το 1979, το καθεστώς του Σάχη βαρέθηκε να συλλαμβάνει τον Αλί Χαμενεΐ κάθε λίγο και λιγάκι και τον εξόρισε. Τραυματίστηκε σοβαρά (το δεξί του χέρι παρέλυσε) αλλά γλίτωσε τη ζωή του παρά τρίχα από απόπειρα δολοφονίας εναντίον του τις 27 Ιουνίου 1981. Απαιτήθηκε όμως η επί μακρόν νοσηλεία του. Είναι ο δεύτερος Αγιατολάχ και ήταν ο τρίτος πρόεδρος στην ιστορία της Ισλαμικής Επανάστασης (1981 – 1989), τη δύσκολη δηλαδή εποχή του πολέμου με το Ιράκ (1980 - 1988). Εξελέγη αρχικά με ποσοστό 97% και επανεξελέγη το 1985 με 85%. Είναι ο αρχηγός του κράτους, ο επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων και αποφασίζει περίπου για τα πάντα.
Ο δρόμος του ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι χαρακτηρισμένος από το Ισραήλ ως ο νούμερο ένα εχθρός του, καθώς βαρύνεται με αναρίθμητα εγκλήματα εναντίον του κράτους-προπυργίου της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Εχει διαχειριστεί πολλές εσωτερικές κρίσεις στο Ιράν, κυρίως εξεγέρσεις και πολιτικές αναταραχές, κατά καιρούς πολύνεκρες. Ο λόγος για τις ταραχές του 1994 στο Καζβίν, τις φοιτητικές ταραχές του 1999, τις μετεκλογικές ταραχές του 2009, τις ταραχές του 2011, του 2012, του 2017, του 2018, του 2019, του 2020, του 2021 και τις ταραχές του 2022-2023 που ακολούθησαν τον θάνατο στα χέρια της αστυνομίας του καθεστώτος της Μάχσα Αμίνι, η οποία συνελήφθη γιατί θεωρήθηκε πως δεν φορούσε όπως έπρεπε το κάλυμμα της κεφαλής της.
