Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει ένα δράμα που ούτε τα πιο τολμηρά σενάρια του Netflix δεν θα τολμούσαν να γράψουν. Ο Αλέξης Τσίπρας έφυγε λέγοντας «αυτή η σχέση τελείωσε» και τώρα το κόμμα που άφησε πίσω του, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις να το σπρώχνουν εκτός Βουλής, προσπαθεί να τον ξανακερδίσει. Όχι με επιχειρήματα, αλλά με παρακάλια. Αν είχε φωνή η Κουμουνδούρου, θα τραγουδούσε «Αλέξη, έλα πάρε με από δω».
Η συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας έμοιαζε με οικογενειακό καβγά σε σπίτι που έχει ήδη καεί. Ο Σωκράτης Φάμελλος, μέχρι χθες λάβαρο «σοβαρότητας», ξαφνικά μίλησε για «συμπόρευση» με τον πρώην αρχηγό. Ο Ραγκούσης μίλησε για «νέα δεδομένα», η Δούρου σωπαίνει όπως πάντα όταν τα πράγματα αγριεύουν, και όλοι μαζί ψάχνουν σωσίβιο μέσα στο ναυάγιο. Μόνο που το σωσίβιο γράφει πάνω «Αλέξης» και χάνει αέρα.
Κι ύστερα ήρθε ο Παύλος Πολάκης. Ο αιώνιος φωνακλάς της παρέας, που βλέπει παντού προδοσίες και «συστήματα». Με την άνεση εκείνου που πριν ένα χρόνο πήρε 43,6% στις εσωκομματικές, θυμήθηκε να φωνάξει «είναι διάσπαση!». Λες και δεν έχει περάσει ο ίδιος τα μισά του πολιτικού βίου χτίζοντας μισά κόμματα και ολόκληρες εντάσεις. Ο άνθρωπος που φωνάζει για τη διάλυση ενός κόμματος στο οποίο συνέβαλε προσωπικά με κάθε του ανάρτηση, κάθε του καυγά, κάθε του ύβρη. Ο Πολάκης είναι το πολιτικό αντίστοιχο του ανθρώπου που βάζει φωτιά στο σπίτι και μετά φωνάζει «φωτιά!». Και πάντα, μα πάντα, πιστεύει ότι φταίνε οι άλλοι.
Κι ο Τσίπρας; Παρακολουθεί από μακριά, απολαμβάνοντας τη σκηνή. Έφυγε για να αποδείξει ότι τίποτα δεν υπάρχει χωρίς αυτόν – και τώρα το βλέπει να επιβεβαιώνεται. Όχι γιατί είναι χαρισματικός και αναντικατάστατος, αλλά γιατί πίσω του έχει αφήσει μόνο σύγχυση.
Η αλήθεια είναι σκληρή: ο ΣΥΡΙΖΑ πνίγεται γιατί έχασε την ταυτότητά του, κι ο Τσίπρας πλανάται γιατί νομίζει πως είναι ακόμη ο σωτήρας. Ο ένας προσποιείται ότι αλλάζει, ο άλλος ότι δεν έχει ευθύνη.
Κι έτσι, ολόκληρη η Αριστερά έχει καταντήσει σαν παλιό ζευγάρι που τσακώνεται για το ποιος φταίει, ενώ το σπίτι έχει ήδη καεί.
Στο τέλος, κανείς δεν σώζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά πίσω τον άνθρωπο που τον διέλυσε. Κι ο Αλέξης, σαν γνήσιος πρωταγωνιστής του δράματος, κοιτάζει αλλού. Γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι να τον φωνάζουν ακόμη με το μικρό του.
