Η ίδια δύναμη εμφανίζεται σε δύο αντίθετες κατευθύνσεις, γεγονός που οδηγεί στο γνωστό αξίωμα της απώθησης των ομώνυμων φορτίων και στην έλξη των ετερώνυμων. Από αρχαιοτάτων χρόνων η φύση έχει βάλει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση ώστε να μην εκπλήσσει η σύγκλιση και η ταύτιση των άκρων. Ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να ανατρέξω στα σκονισμένα βιβλία που μου υπενθυμίζουν τις σπουδές μου στην ψυχολογία ώστε να αναλύσω τη συμπεριφορά των άκρων και τις σχέσεις τους με το κοινωνικό σύνολο. Τα πράγματα είναι πολύ απλά και γι’ αυτό φρόντισαν να τα κάνουν απλούστερα (στην ελληνική τους έκδοση) ο Αλέξης Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάνο Καμμένο των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Τότε που η «πρώτη φορά Αριστερά» με το αφήγημα της σωτηρίας της χώρας από το «παλιό» πολιτικό σύστημα τα βρήκε μια χαρά (και δύο τρομάρες) με τη λαϊκίστικη Δεξιά του Πάνου Καμμένου. Αυτήν τη συνύπαρξη των άκρων σήμερα οι «προοδευτικοί» της Αριστεράς την κάνουν κατά το κοινώς λεγόμενο «γαργάρα». Μήπως ακούσατε τον κύριο Plan B που μας είπε για το «σωτήριο δημοψήφισμα», την «παρεοκρατία» της κυβέρνησης Μητοστάκη και πολλά άλλα, να κάνει έστω μια αναφορά στον συγκυβερνήτη του Πάνο Καμμένο; Μήπως θέλει να ξεχάσουμε ποιοι έστηναν στις πάνω και στις κάτω πλατείες τα λαϊκά δικαστήρια και ποιοι γιαούρτωναν τους πολιτικούς τους αντιπάλους;
Για να μη μακρηγορούμε, οι φίλοι του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, ο Μελανσόν στη Γαλλία, ο Ιγγλέσιας στην Ισπανία μια χαρά τα βρήκαν με τους «Καμμένους» των χωρών τους. Κι αυτό που γίνεται στη Γαλλία κάθε άλλο παρά «ανίερο» είναι: αντιθέτως, είναι απολύτως αναμενόμενο ότι θα συνέβαινε και η γαλλική ακροδεξιά μαζί με την ακροαριστερά θα αξιοποιούσαν την ευκαιρία που τους έδωσε η μοιραία απόφαση του Προέδρου Μακρόν να προκηρύξει εκλογές. Το μίσος και η εχθροπάθεια των άκρων όπως εκδηλώθηκε στην Ελλάδα εκδηλώνεται στη Γαλλία. Προφανώς οι συνθήκες και οι λόγοι διαφέρουν, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αν μάλιστα ανατρέξουμε στο παρελθόν, πρόσφατο και απώτερο, θα συναντήσουμε πολλούς «Τσίπρες», «Καμμένους», «Λεπέν» και «Μελανσόν» που, επικαλούμενοι τη Δημοκρατία (στην ίδια λογική που οι ιεροεξεταστές επικαλούμενοι τον Χριστιανισμό βασάνιζαν και έστελναν στην πυρά τους «άπιστους»), περνούσαν τη θηλιά στον λαιμό της.
Κάθε άλλο λοιπόν παρά μας ξαφνιάζει το «λαϊκό μέτωπο» της ακροδεξιάς με την ακροαριστερά στη Γαλλία και το οποίο σε καμία περίπτωση δεν συνιστά «ανίερη συμμαχία» όπως θέλουν να τη χαρακτηρίζουν οι πολιτικοί αναλυτές του «προοδευτικού» χώρου και να πιπιλίζουν ως καραμέλα τα «προοδευτικά» κόμματα. Απλά στην Ελλάδα την «πρόβα νυφικού» που ένωσε τις σάρκες της άκρας Δεξιάς με την άκρα Αριστερά τη ζήσαμε, και τώρα έρχεται η σειρά των Γάλλων να τη γνωρίσουν. Το θέμα είναι ότι δεν μάθαμε και γι’ αυτό μερίδιο ευθύνης έχουν οι πολιτικοί και τα κόμματα του κεντρώου και κεντροδεξιού χώρου.
