Η αγωνιώδης προσπάθεια ενός τυφλού να περάσει από τον οδηγό όδευσης στο πεζοδρόμιο και να σκοντάφτει είτε πάνω στις κολόνες από το κιόσκι και τα τραπεζοκαθίσματα ενός καφέ είτε σε ένα «μπαροκάθισμα» είτε ακόμη και στα καφάσια που ξέμειναν από το γλέντι της προηγούμενης βραδιάς, είναι μόνο ένα μικρό –φτωχικό- καρέ στη θλιβερή, «μεγαλοπρεπή» εικόνα της πραγματικότητας των ατόμων με αναπηρία και κινητικά προβλήματα.
Ο τίτλος της ταινίας μικρού μήκους βγαίνει αβίαστα: «Τα πεζοδρόμια είναι αδιάβατα και απροσπέλαστα για τα ΑμεΑ» και... οι συνθήκες στις πολυδιαφημιζόμενες φιλικές και προσβάσιμες πόλεις τούς «προτρέπουν» να κλειστούν σπίτι τους και να.. φορέσουν το καβούκι της αναπηρίας τους. Πρόκειται για αυτούς τους συμπολίτες μας που η κεντρική διοίκηση και η αυτοδιοίκηση τούς κάνουν σύνθημα για να δείξουν την ευαισθησία τους και πρωτοσέλιδο στις διακηρύξεις τους, όταν έρχονται εκλογές. Θλιβερή η πραγματικότητα σε πολλές πόλεις της χώρας. Ασφυκτικές οι συνθήκες και στο κέντρο της Αθήνας. Στην Ομόνοια, στο Μεταξουργείο, στο Κολωνάκι, και σχεδόν σε όλη την περιοχή πέριξ του Συντάγματος.
Η Πολιτεία νομοθετεί και τα τελευταία χρόνια είναι πράγματι μεγάλη η καμπάνια ευαισθητοποίησης και ενίσχυσης των πολιτικών στήριξης για την ελεύθερη και ασφαλή πρόσβαση των ΑμεΑ στις καθημερινές λειτουργίες της πόλης. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι δημοτικές αρχές έχουν την τελική ευθύνη για την υλοποίηση των δράσεων που απαιτούνται για την εξασφάλιση πρόσβασης των ΑμεΑ στα κτήρια που βρίσκονται μέσα στα όρια ευθύνης των ΟΤΑ. Οι δήμοι και οι αρμόδιοι φορείς είναι αυτοί που δίνουν άδεια ή... κάνουν και τα «στραβά μάτια» για να... απλώσουν στο πεζοδρόμιο τα τραπεζοκαθίσματά τους τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Ο νόμος ορίζει πώς οφείλουν οι δήμοι να διαμορφώνουν τους κοινόχρηστους χώρους για την ανεμπόδιστη πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία. Συγκεκριμένα: Στους κοινόχρηστους χώρους επιτρέπονται µόνο μερικές, μικρές ή ελαφρές κατασκευές και ο απαραίτητος αστικός εξοπλισμός για την παραμονή των πολιτών σε αυτούς. Απαγορεύεται η κατασκευή κτηρίων, περιφράξεων, στεγάστρων µε μόνιμες κατασκευές που εξυπηρετούν ιδιωτικές χρήσεις, όπως αναψυκτήρια – εστιατόρια.
Πτυχή παραβίασης του δικαιώματος στον δημόσιο χώρο είναι και η κατάληψη των κοινόχρηστων χώρων από τραπεζοκαθίσματα καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος (εστιατόρια, καφετέριες), καθώς θίγονται ζητήματα ασφαλούς διέλευσης των πεζών και αμαξιδίων ΑμεΑ, και η λειτουργία των καταστημάτων αυτών αναπτύσσεται σε βάρος άλλων δραστηριοτήτων της περιοχής. Με την κατάργηση των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων από τον «Καλλικράτη», τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα για την αδειοδότηση, εκμίσθωση, μετατόπιση ασκούν οι δήμοι.
Σε αρκετές περιπτώσεις έχουν καταγραφεί περιστατικά αθέμιτων συναλλαγών και ρουσφετιών μεταξύ ιδιοκτητών καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος και παραγόντων της διοίκησης των δήμων. Αντικείμενο αυτών των συναλλαγών ήταν και η αυθαίρετη επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων. Εν τω μεταξύ, η περίοδος των περιορισμών ελέω Covid και τα επαναλαμβανόμενα lockdowns απελευθέρωσαν ανεξέλεγκτα την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων σε ελεύθερους χώρους, πεζοδρόμια και πλατείες. Αν και η πανδημία έκλεισε τον επικίνδυνο κύκλο της, τα τραπεζοκαθίσματα έμειναν πιστά στην… αναρχία τους.
