Η δήλωση της Κάγια Κάλας, επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, ήταν περισσότερο από αιχμηρή: οι 50 μέρες που δίνει ο Ντόναλντ Τραμπ στον Πούτιν για να «τερματίσει» τον πόλεμο είναι πάρα πολλές. Είναι 50 μέρες θανάτου, 50 μέρες πλήγματος στη διεθνή αξιοπιστία της Δύσης. Και, κυρίως, είναι 50 μέρες εγκατάλειψης ενός λαού που αγωνίζεται για την ελευθερία του.
Δεν πρόκειται μόνο για μια διαφωνία τακτικής. Πρόκειται για τη βαθιά πολιτική και ηθική απόσταση ανάμεσα στη σκληρή, διαπραγματευτική «γραμμή» του Τραμπ και στη θεσμική, αξιακή προσέγγιση της Ευρώπης.
Ο Ντόναλντ Τραμπ υποσχέθηκε «ειρήνη εντός 24 ωρών», αλλά με όρους που θυμίζουν ψυχροπολεμικό παζάρι και όχι υπεύθυνη ηγεσία. Έχει υπαινιχθεί ότι θα σταματήσει κάθε αμερικανική στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, εάν οι Ευρωπαίοι «δεν πληρώνουν το μερίδιό τους». Έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να πιέσει το Κίεβο να δεχθεί εδαφικούς συμβιβασμούς. Και το σημαντικότερο: δεν κρύβει τη δυσπιστία του απέναντι στο ΝΑΤΟ, απειλώντας να μετατρέψει την Ευρώπη σε μια ήπειρο που θα πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Η Ευρώπη δεν πρέπει να περιμένει να δει πώς θα διαμορφωθεί το «παζάρι» Τραμπ με το Κρεμλίνο. Δεν μπορεί να πορευτεί με προσωρινές ανακωχές ή ημίμετρα. Χρειάζεται ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της, πραγματική στρατηγική αυτονομία και ξεκάθαρο μήνυμα αλληλεγγύης προς την Ουκρανία.
Οι δηλώσεις της Κάγια Κάλας υπενθυμίζουν ακριβώς αυτό: πως σε εποχές πολέμου, η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι θέση. Και καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να μείνει σιωπηλή.
