Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει μετατρέψει κάθε τραγωδία σε ευκαιρία προσωπικής προβολής, επιλέγοντας τον δρόμο των υπερβολών και των θεωριών συνωμοσίας αντί της σοβαρής πολιτικής δράσης. Οι δηλώσεις της για την τραγωδία των Τεμπών υποδηλώνουν περισσότερο θέατρο και μικροπολιτική σκοπιμότητα παρά ουσιαστική συμβολή στη διερεύνηση των ευθυνών.
Η προσπάθειά της να κατηγορήσει την κυβέρνηση και δικαστικούς λειτουργούς χωρίς στοιχεία είναι ένα ακόμα δείγμα του τρόπου με τον οποίο η ίδια επιχειρεί να δημιουργεί εντυπώσεις και να διχάζει την κοινή γνώμη. Αντί να εστιάσει στη συνεργασία με τις οικογένειες των θυμάτων για να προωθηθεί η δικαιοσύνη, επιλέγει τη ρητορική της υπερβολής.
Η Κωνσταντοπούλου επιδιώκει να εμφανιστεί ως υπερασπίστρια των θυμάτων, όμως οι συνεχείς καταγγελίες χωρίς νομική βάση αποδεικνύουν ότι πρωταρχικός της στόχος είναι η πολιτική προβολή. Η κοινωνία έχει καταλάβει ότι το θέαμα υπερισχύει της ουσίας, και η ίδια χάνει καθημερινά αξιοπιστία μέσα από τέτοιες κινήσεις.
Η συνεχιζόμενη τακτική της να παρουσιάζει κάθε εξέλιξη ως «συγκάλυψη» ή «σχέδιο της κυβέρνησης» έχει τελικά αντίθετο αποτέλεσμα: απομονώνει την ίδια και υποβαθμίζει τις πραγματικές προσπάθειες για διαλεύκανση των γεγονότων. Η υπερβολή και η προσωπική πολιτική προβολή δεν θα αντικαταστήσουν την αλήθεια και την ουσιαστική δικαιοσύνη.
