Οι εσωκομματικές εκλογές ενός κοινοβουλευτικού κόμματος δεν αφορούν μόνο όσους μετέχουν στη διαδικασία με την ψήφο τους αλλά τους πάντες, ακόμα κι αν δεν μιλάμε για ένα κόμμα εξουσίας. Ο λόγος είναι πως η αντιπολίτευση είναι σημαντική για τη δημοκρατία. Τόσο σημαντική, που χωρίς την πρώτη δεν υπάρχει η δεύτερη.
του Μιχάλη Δεμερτζή
Στην Ελλάδα ευτυχώς υπάρχει δημοκρατία, αλλά είναι άλλο να υπάρχει κάτι και άλλο να λειτουργεί. Για να λειτουργεί η δημοκρατία μας, η αντιπολίτευση πρέπει να ασκείται. Στη χώρα μας, λοιπόν, έχουμε πολύ καιρό να δούμε να ασκείται ουσιαστικός έλεγχος στην κυβέρνηση στο θεσμικό επίπεδο, είτε μιλάμε για τη μείζονα είτε για την ελάσσονα αντιπολίτευση.
Αν πάρουμε ένα ένα τα κόμματα του Κοινοβουλίου, το ΚΚΕ ως γνωστόν δεν κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, κάνει αντίσταση στην πραγματικότητα… Η Ελληνική Λύση είναι πολύ γραφική για να ασκήσει κανονικό πολιτικό έλεγχο, αφού κινείται ανάμεσα στο «η ΝΔ μας αντιγράφει» και στην αποχώρηση από το Κοινοβούλιο… Όσο για το ΜΕΡΑ25, δεν είναι παρά ένα βιβλίο που, εκτός από ταινία, έγινε και κόμμα: Κάτω η Ευρώπη, ζήτω ο καταπληκτικός Γιάνης…
Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του. Το έχουμε πει πολλές φορές: Όταν δεν κάνει τον αντισυστημικό, όταν δηλαδή δεν ανεβαίνει στα τρακτέρ ή δεν κάνει πορείες στους δρόμους, απλά δεν μπορεί. Πολιτεύεται πουλώντας επανάσταση, άμεσα ή έμμεσα, και έξω από αυτό δεν έχει πραγματική πρόταση. Αυτά τα «η ακροδεξιά κάνει κουμάντο στη κυβέρνηση» και «ο νεοφιλελευθερισμός δεν θα περάσει», αν έχουν κάποιο νόημα, είναι για κόμματα διαμαρτυρίας. Βασικά, δεν είναι για κανένα σοβαρό κόμμα, αλλά, εν πάση περιπτώσει, όταν υποτίθεται ότι είσαι η δεύτερη πολιτική δύναμη της χώρας και βρίσκεσαι στον προθάλαμο να (ξανα)κυβερνήσεις, χρειάζεσαι και συναινέσεις, τις οποίες τις βρίσκεις στην κοινωνία όταν είσαι πιο θεσμικός, πιο μετριοπαθής. Ε, για τον ΣΥΡΙΖΑ θεσμική αντιπολίτευση είναι να λέει τα αντίθετα από αυτά που κάνει ή λέει η κυβέρνηση, κάτι που οδηγεί σε γελοίες αντιφάσεις… Δείτε, π.χ., τι γίνεται με τον κορωνοϊό: Τη μία μέρα ζητάει από την κυβέρνηση να λάβει μέτρα, και την άλλη της ζητάει τα ρέστα επειδή τελικά τα έλαβε!
Όλα τα παραπάνω δείχνουν πόσο ανάγκη έχει ο τόπος το ΚΙΝΑΛ. Πολλά γράφτηκαν αυτές τις ημέρες για τις εσωκομματικές του εκλογές, για τις ισορροπίες μες στο κόμμα, για τους υποψήφιους αρχηγούς και τι πρεσβεύουν, για τη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα και άλλα χρήσιμα, αλλά ελάχιστα από αυτά θα έχουν πραγματική σημασία, όταν το ΚΙΝΑΛ ξεκινήσει να κάνει αντιπολίτευση υπό το νέο αρχηγό του.
Με άλλα λόγια, το τι ακριβώς θα πρεσβεύει ιδεολογικά ο νέος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ και τι πρόταση διακυβέρνησης κομίζει, είναι σημαντικά μόνο τις δύο Κυριακές των εσωκομματικών και την προεκλογική περίοδο του 2023. Όλες τις υπόλοιπες ημέρες, σημαντικό είναι να έχουμε στη χώρα μας κάποιον που να ασκεί σοβαρή αντιπολίτευση, για να έχουμε μία λειτουργική δημοκρατία που να μπορεί να λύνει πραγματικά προβλήματα. Το ΚΙΝΑΛ ευτυχώς δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, το ξέρουμε αυτό, και εφόσον δεν έρθουν τα πάνω κάτω την ερχόμενη Κυριακή, ούτε πρόκειται να γίνει. Ωστόσο, αν είναι τα δύο επόμενα χρόνια να πορευτεί με το νου στο πώς θα κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα και όχι στο να υποδεικνύει τα λάθη και να συναινεί στα σωστά της κυβέρνησης, δεν έχει κάτι να προσφέρει. Κι ας πρεσβεύει ο αρχηγός του τα ευγενέστερα ιδεώδη του κόσμου. Ίδωμεν…
