Εγινε κι αυτό. Ο διευθυντής της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ να “αδειάζει” δημόσια και μεγαλοπρεπώς τον αρθρογράφο της “Αυγής” Θανάση Καρτερό.
Οι τάσεις κατά πως φαίνεται προκαλούν ισχυρούς πονοκεφάλους στην Κουμουνδούρου και είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό-ακόμα και για την “κουλτούρα” του ΣΥΡΙΖΑ- ο διευθυντής της εφημερίδας να τα βάζει ανοιχτά με τον φίλο του Τσίπρα και συνταξιούχο αρθρογράφο της “Αυγής” Θ. Καρτερό.
Η ανάρτηση του διευθυντή της “Αυγής” Αγγελου Τσέκερη, στην προσωπική του ιστοσελίδα στο facebook:
“Τάσεις που να λειτουργούν ως «κόμματα μέσα στο κόμμα» έχουμε υποστεί κατά το παρελθόν. Με δικά τους γραφεία τύπου, δική τους πολιτική συμμαχιών, δική τους επικοινωνιακή τακτική, κάποιες φορες μέσα από τα ΜΜΕ του αντιπάλου. Τότε τις καλοσωριζαμε ως πλούτο ιδεών για τον οποίο ήμασταν περήφανοι, και τους δίναμε όλο τον χρόνο που χρειάζονταν μέχρι να μας διασπάσουν, εν ονόματι της πολυτασικής μας κουλτούρας. Σήμερα τις καταριόμαστε.
Προσωπικά δεν μου άρεσε το κείμενο της «Ομπρέλας». Τα εσωκομματικά κείμενα δεν έχουν αιχμές, ξοδεύουν πολλά λόγια για να πείσουν ότι τα κινητρά τους είναι κομματικά και συνήθως καταλήγουν εκεί από όπου θα έπρεπε να ξεκινάνε. Αυτό που καταλαβα είναι ότι το συγκεκριμένο κείμενο ζητάει συλλογικότερες διαδικασιες και συμφωνία πάνω σε κάποιους κανόνες και αρχές στις εσωκομματικές λειτουργίες . Μου φαίνεται αδιανόητο να στήνουμε στον τοίχο ιστορικά στελέχη του κόμματος επειδή τόλμησαν να ζητήσουν κάτι τέτοιο. Ειδικά όταν ο Τσίπρας έχει καλοσωρισει την κατάθεση της άποψης τους. Και δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ένα τέτοιο κείμενο μας οδηγεί σε εσωστρέφεια, όταν εδώ και ενάμισι χρόνο, η δολοφονία χαρακτήρων από διάφορους καλοθελητές πάει σύννεφο και δεν κουνιέται φύλλο.
Ο Καρτερός έχει δίκιο. Δεν είναι ώρα για τέτοια όταν ο εχθρός είναι απέναντι. Μόνο που ο εχθρός δεν είναι απέναντι. Είναι 15 μονάδες μπροστά. Και από τους δικούς μας, ένα 8% που ψήφισε τον Ιούλιο του 19 δείχνει απαθές στα προσκλητήρια συστράτευσης.
Φανταζομαι ότι το κόμμα ασχολείται σοβαρά με το τι πρέπει να γίνει. Κάποιοι λοιπόν θεωρούν ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να υπάρξουν συλλογικοτερες διαδικασίες και διαμόρφωση κανόνων και αρχών στις εσωτερικές λειτουργίες. Δεν μπορείς να τους απαγορεύσεις να το πουν. Και είναι αδιανόητο να τους καταλογίζεις προθέσεις που δεν έχουν. Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας”.
