Ο Αλέξης Τσίπρας επανέρχεται στο προσκήνιο με το νέο του βιβλίο, όπου επιχειρεί να αναθεωρήσει την πολιτική του πορεία, συχνά αποδίδοντας ευθύνες σε όλους τους άλλους, εκτός από τον ίδιο. Από συνεργάτες και υπουργούς, μέχρι θεσμούς και διεθνείς πιέσεις, ο πρώην πρωθυπουργός παρουσιάζει ένα αφήγημα όπου οι λανθασμένες επιλογές, τα στρατηγικά κενά και οι αντιφάσεις της διακυβέρνησής του βαραίνουν πάντα κάποιον τρίτο.
Η σταθερή αυτή τάση αποστασιοποίησης από την προσωπική ευθύνη συνδέεται με ένα χαρακτηριστικό που του αποδίδεται συχνά: την πολιτική ευθυνοφοβία. Αντί για ουσιαστική αυτοκριτική, το βιβλίο λειτουργεί περισσότερο ως πολιτικό καταφύγιο, μια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία με τρόπο που προστατεύει τον ίδιο και αποφεύγει την αναγνώριση των λαθών που στιγμάτισαν την πρώτη του διακυβέρνηση.
Παράλληλα, ο Τσίπρας υποστηρίζει ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει «δεύτερη φορά», υπονοώντας ότι η εμπειρία του παρελθόντος τον έχει θωρακίσει. Ωστόσο, η αντίφαση παραμένει: πώς μπορεί κάποιος να διεκδικεί ξανά την εξουσία χωρίς να αναλαμβάνει ξεκάθαρα την ευθύνη για όσα έγιναν την πρώτη; Η έλλειψη συνοχής μεταξύ αυτοκριτικής και φιλοδοξίας αφήνει ερωτήματα για το κατά πόσο έχει πραγματικά αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την ηγεσία.
Αν ο Τσίπρας επιδιώκει να παρουσιαστεί ως ώριμος και έτοιμος για μια νέα πολιτική φάση, η ανάληψη προσωπικής ευθύνης θα ήταν το πρώτο ουσιαστικό βήμα. Χωρίς αυτό, η υπόσχεση για «δεύτερη φορά» μοιάζει περισσότερο με επανάληψη των ίδιων μοτίβων παρά με νέα αρχή.
