Το 1989, ο Κώστας Σημίτηςοργανώνει στην Πάντειο ένα σεμινάριο για τον λαϊκισμό, με τη συμμετοχή των Νίκου Μουζέλη, Θάνου Λίποβατς και Μιχάλη Σπουρδαλάκη, το οποίο μετουσιώνεται, με φροντίδα και εισαγωγή του ίδιου, σε βιβλίο (εκδ. Γνώση). Το εισαγωγικό κείμενο του πρώην πρωθυπουργού έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί αποκρυσταλλώνει την εντός ΠΑΣΟΚ κριτική στον λαϊκισμό του… ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν, στο σημερινό ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη η εμβέλεια της έννοιας «λαϊκισμός» διευρύνεται, αφού το κόμμα παράγει πλέον έναν πολιτικό λόγο θολό και μπερδεμένο, ο οποίος δεν ζητά την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών, αλλά αντιθέτως στέκεται απέναντι σε οποιαδήποτε κυβερνητική πρωτοβουλία οδηγεί σε μια καλύτερη πραγματικότητα.
Με λίγα λόγια, η πολιτική που επιχειρεί να επιβάλει ο Νίκος Ανδρουλάκης στο ΠΑΣΟΚ και στα στελέχη του αφορά στην ουσία μια αποσπασματική αντιμετώπιση των πολιτικών προβλημάτων. Μια πολιτική που είναι ολοφάνερο ότι επιδιώκει το άμεσο πολιτικό όφελος σε βάρος των μακροπρόθεσμων αλλαγών που επιχειρούνται υπέρ του κοινωνικού συνόλου.
Την ίδια ώρα, ο κομπασμός του Νίκου Ανδρουλάκη για τα μέχρι τώρα επιτεύγματά του φαίνεται ότι δεν περνά απαρατήρητος από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική του «one man show» παραπέμπει ήδη στις πρακτικές της προηγούμενης θητείας του, όπως και η επιβολή των θέσεών του χωρίς τη συναίνεση ή έστω την αποτύπωση της γνώμης των άλλων κορυφαίων στελεχών, φαίνεται ότι ξεδιπλώνουν εκ νέου το κλίμα της εσωτερικής γκρίνιας.
Ο κριτικός σχολιασμός στελεχών του κινήματος για «κλειστές θύρες» και για κουμάντα μιας «κλειστής ομάδας», όπως δηλαδή συνέβαινε και κατά την προηγούμενη θητεία του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που γίνεται στο παρασκήνιο, φαίνεται να φέρνει πάλι στο προσκήνιο ανάλογες συζητήσεις. Η αντίστροφη μέτρηση για την επάνοδο της εσωστρέφειας, απ’ όσο φαίνεται, ξεκίνησε…
