Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής ανέθεσε την ανάπτυξη του ελληνικού τουρισμού στον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Ευφυής κίνηση αλλά ημιτελής. Ο μετέπειτα Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση απογείωσε το ελληνικό τουριστικό προϊόν κάτω από αντίξοες συνθήκες- αρκεί να θυμήσω ότι το Υπουργείο επί σειρά εβδομάδων λειτουργούσε στο… Πολιτικό του γραφείο- για να βρεθεί στο… Υπουργείο Υγείας! Πρώτο συμπέρασμα: Λέμε ότι ο τουρισμός είναι η «βαριά βιομηχανία» της χώρας, αλλά μάλλον είναι πολύ βαριά για να τη σηκώνουμε επί μακρόν.
Κύλησε ο καιρός και η ιστορία, πέρασε από τη «βαριά βιομηχανία» κόσμος και κοσμάκης, αλλά εκτός των υπουργών και των προέδρων στον ΕΟΤ δεν άλλαξε τίποτα. Εκ του ασφαλούς αφού η κυρίαρχη νοοτροπία είναι ότι τους έχουμε τους «πελάτες» οπότε τι χρειαζόμαστε τη στρατηγική; Το «δόγμα» να μετράμε εκατομμύρια και ό,τι να’ ναι καθιέρωσε την κυριαρχούσα αντίληψη για το τουριστικό προϊόν. Αφήστε που σε κάθε ανασχηματισμό η θέση του υπουργού «κούμπωνε» μετά από καραμπόλες. Η «βαριά βιομηχανία» με ελαφρά διάθεση. Μαγαζί γωνία η Ελλάδα, λίγο κρασί λίγο θάλασσα και ο τουρίστας δεδομένος.
Να, όμως, που έρχεται ένα έκτακτο γεγονός και ο βασικός τροφοδότης του ΑΕΠ, ο κλάδος που σηκώνει όλους τους άλλους, βρίσκεται στο κενό. Τώρα όλοι τρέχουμε μπας και προλάβουμε οι επιπτώσεις για την οικονομία να είναι όσο είναι δυνατόν λιγότερες. Η κυβέρνηση αντέδρασε γρήγορα και αυτό δημιουργεί μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Ωστόσο είναι πανθομολογούμενο ότι η προσπάθεια επικεντρώνεται στη διαχείριση των συνεπειών που θα προκληθούν στον προϋπολογισμό και όχι στην στρατηγική ανάπτυξης του προϊόντος. Παρ’ όλα αυτά είναι μια καλή ευκαιρία κάτι να αλλάξει έστω και σε συμβολικό επίπεδο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο θα άλλαζε το κλίμα και θα ακουγόταν καλά η αναβάθμιση του Υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης. Άλλωστε είναι αντιφατικό το υπουργείο της «βαριάς βιομηχανίας» να είναι 18ο στη σειρά των υπουργείων.
Easy Writer
