Το να περνάει η συλλογική μνήμη από το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» στο βαρύ και ασήκωτο ζεϊμπέκικο της… ευφορίας του Πολάκη δείχνει πόσο… προόδευσε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Προφανώς αδικεί τον δημιουργό της Ευδοκίας, αλλά σίγουρα αποτυπώνει την… ευδοξία ενός αρκετά σημαντικού αριθμού στελεχών της Αριστεράς ως προς τον τρόπο που συμπεριφέρονται.
του Χάρη Παυλίδη
Στην προκειμένη περίπτωση ο… ευαίσθητος τέως υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε υποδυόμενος τον αλληλέγγυο στην Μόρια και αφού εκπλήρωσε το καθήκον του έναντι των μεταναστών, ανέβηκε στην πίστα και άφησε το κορμί του να μετεωριστεί υπό τους ήχους του μπουζουκιού.
Για να μην αδικήσω τον άνθρωπο, μετά από μια άκρως εξαντλητική και επώδυνη περιοδεία ένας αριστερός όπως ο Παύλος Πολάκης δικαιούται να ρίξει το… βάρος του στην πίστα υπερασπιζόμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα ίδια με εκείνα που… υπεράσπιζε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όταν δημιουργούσε τη Μόρια.
Ωστόσο εκείνο που θα πρέπει να προβληματίσει δεν είναι το ύφος και το ήθος που συνεχίζει να εκπέμπει ο εν λόγω, αλλά το γεγονός ότι μετά από 7 μήνες ξαναρχίζουν οι πίστες να γεμίζουν με… Πολάκηδες που κουνούν πέραν του δακτύλου και τα κορμιά τους.
Μετά μάλιστα και τη συνέντευξη- εξομολόγηση του Αλέξη Τσίπρα και εφόσον η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στο απυρόβλητο, δεν θα με εξέπληττε το ενδεχόμενο να δούμε… όλα τα μωρά του ΣΥΡΙΖΑ στην πίστα. Διότι καλή η συναίνεση, αλλά επικίνδυνη όταν η αξιωματική αντιπολίτευση αφενός είναι ανεπίδεκτη μαθήσεως και αφετέρου τη χρησιμοποιεί προκειμένου να κερδίζει χρόνο ώστε να ανακάμψει.
