Την ώρα που η Ελλάδα θρηνούσε για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, η αντιπολίτευση έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: άρπαξε ό,τι ακούστηκε, όσο εξωφρενικό κι αν ήταν, και το χρησιμοποίησε ως όπλο για να «ρίξει τον Μητσοτάκη».
Στον βωμό του πολιτικού οφέλους, το δράμα μετατράπηκε σε θέατρο παραλόγου, με βασικό σκηνοθέτη τη φαντασίωση και παραγωγό την ανάγκη για μικροκομματική εκμετάλλευση.
Εκεί μπαίνει και ο Κώστας Λακαφώσης. Σε μια χώρα που ευδοκιμεί το «ό,τι δηλώσεις, είσαι», ο Κώστας Λακαφώσης βρήκε τη χρυσή συνταγή. Εμφανίστηκε ξαφνικά στις οθόνες μας ως «πραγματογνώμονας» της υπόθεσης των Τεμπών και δεν χρειάστηκε πολλά για να καθιερωθεί: ένα μικρόφωνο και μια φαντασία που δεν σταματάει πουθενά.
Γιατί ποιος χρειάζεται βαρετές λεπτομέρειες, ανίκανος σταθμάρχης, διαχρονικές παθογένειες του ΟΣΕ, όταν μπορεί να μιλά για παράνομες δεξαμενές ξυλολίου μέσα σε εμπορικά βαγόνια;
Τα κανάλια, φυσικά, τον αγκάλιασαν. Γιατί να επιμένεις στην πεζή πραγματικότητα όταν έχεις έναν κύριο που μιλά για μυστικά φορτία, περίεργες εκρήξεις και σκοτεινές διαδρομές επικίνδυνων υλικών; Το αφήγημα αλλάζει, η προσοχή αποσπάται, και όλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό – όχι από οργή, αλλά από «ενδιαφέρον».
Ξαφνικά, ο Λακαφώσης έγινε ήρωας της «εναλλακτικής αλήθειας». Μιλούσαν για εκρήξεις, για παρακρατικούς, για σαμποτάζ – σχεδόν περιμέναμε να ακούσουμε ότι στο βαγόνι υπήρχε και εξωγήινος συνεπιβάτης. Και ποιος ήταν ο στόχος; Όχι η αλήθεια. Ο Μητσοτάκης.
Για την αντιπολίτευση, κάθε τραγωδία είναι ευκαιρία. Κάθε φήμη, εργαλείο. Και κάθε «ειδικός» που ψελλίζει κάτι διαφορετικό, γίνεται αμέσως «μάρτυρας κατηγορίας» εναντίον της κυβέρνησης, ανεξαρτήτως αξιοπιστίας. Όσο πιο αφηρημένη η θεωρία, τόσο πιο δυνατά την αγκαλιάζουν.
Η κυβέρνηση, αντίθετα, μίλησε με στοιχεία. Ανέλαβε πολιτικές ευθύνες, ξεκίνησε έρευνες, ζήτησε απαντήσεις – όχι παραμύθια. Αλλά αυτά είναι «λίγα» όταν έχεις απέναντί σου έναν αντιπολιτευτικό μηχανισμό που λειτουργεί με όρους social media: αν κάτι κάνει θόρυβο, είναι και αλήθεια.
Ο Λακαφώσης, λοιπόν, δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι μια ολόκληρη πλευρά της πολιτικής σκηνής έφτασε στο σημείο να στήνει αφήγημα πάνω σε φανταστικά φορτία, φανταστικούς σαμποτέρ και φανταστικά πολιτικά πραξικοπήματα.
Αλλά η αλήθεια έχει έναν κακό εχθρό: τον πανικό τού να κερδίσεις ψήφους με κάθε κόστος. Κι αυτός ο πανικός, όσο κι αν μασκαρεύεται ως «ευαισθησία», πάντα μυρίζει πολιτική καπηλεία. Όχι ξυλόλιο.
