Με το συνέδριο να καθυστερεί και τις εξελίξεις να τρέχουν, το πολιτικό κεφάλαιο (αν υπήρξε ποτέ) του Αλέξη Τσίπρα εξαντλείται και αυτό δεν είναι μυστικό. Το κόμμα τριχοτομημένο (τουλάχιστον) αναζητά βηματισμό όμως η κάθε ομάδα εν τέλει επιλέγει τον δρόμο της αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο σύνολο.

Από την πολυφωνία περάσαμε στην πολυπραξία και εκείνος παρατηρητής περιμένει τον επόμενο να του δώσει το κλειδί και να αποσυρθεί πιθανότατα στο Σούνιο όπου κάποια στιγμή –γιατί όχι;- θα γράψει τα απομνημονεύματά του.

Το πρόβλημα όμως είναι πως ο επόμενος καθυστερεί. Γιατί μόλις πρόσφατα μια μικρή μειοψηφία κατάλαβε πως ο νυν είναι κουτσό άλογο, φθαρμένο πρόσωπο και τύχη δεν έχει στην εκλογική παλαίστρα. Και αναζητούν τον επόμενο που όμως πεισματικά αρνείται να εμφανιστεί.

Κάποιες αναφορές στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη έχουν μόνο ψήγματα αλήθειας. Ο πάλε ποτέ κυβερνητικός εκπρόσωπος που όμως διαχώρισε τη θέση του και ακολούθησε διαφορετική πορεία έχει όντως έρθει πιο κοντά με στελέχη του κόμματος το τελευταίο διάστημα. Όχι όμως τόσο κοντά ώστε να βάλει το κεφάλι του αυτοβούλως στη γκιλοτίνα. Όσοι δε διακινούν τα σενάρια απλά εκφράζουν προσωπική επιθυμία.

Άλλος προς ώρας που να μπορούσε να σταθεί με αξιώσεις δεν υπάρχει. Όλοι οι πρωταγωνιστές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κάηκαν πρόωρα και η ασθμαίνουσα νεολαία δεν έχει το πολιτικό προσωπικό από το οποίο θα μπορούσε να προκύψει η εναλλακτική.

Και ο Αλέξης Τσίπρας είναι καταδικασμένος να βιώνει το τέλος του ξανά και ξανά κάθε μέρα, ανήμπορος να ξεφύγει από τον εφιάλτη που μόνος του έφτιαξε.