Μπορεί ένα πρόθημα, στην προκειμένη περίπτωση το «ημι», να αποτελέσει δικαιολογία έναντι ενός θύματος; Μπορεί ένας «ημι-πιτσιρικάς» ετών 35 να επιδεικνύει παραβατική συμπεριφορά (στην καλύτερη περίπτωση), αλλά ο νόμος στη δική του περίπτωση να είναι «ημι» νόμος; Δεν μπορεί κ. Βούτση.
του Χάρη Παυλίδη
Εάν μπορούσε τότε κατά την ίδια έννοια, ένας «ημι»-τρομοκράτης θα είχε τη δικαιολογία να σκοτώσει και το θύμα του να ήταν ημιθανές. Δεν συμβαίνει όμως αυτό κ. Βούτση και το γνωρίζουν πρωτίστως οι οικογένειες των θυμάτων της τρομοκρατίας. Προφανώς ο «ημι»- πιτσιρικάς του κ. Βούτση δεν έχει σχέση με την τρομοκρατία.
Αλλά το «ημι» ως αχώριστο μόριο που σημαίνει «μισός», το οποίο χρησιμοποίησε ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής και ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει το γιό του, «διευκολύνει» και άλλα «παιδιά» που έχουν ως πρότυπο τους «Κουφοντίνες» να στραφούν κατά της δημοκρατίας.
Είναι προφανές ότι στο λεξικό της αριστερίστικης γραμματικής η παρανομία μεταφράζεται ως «παρέμβαση» και η δολοφονία ως απονομή δικαίου. Αλλά η ερμηνεία δεν αλλάζει το αποτέλεσμα, όπως θέλει να πιστεύει ο κ. Βούτσης και πολλοί σαν κι αυτόν μέσα και έξω από το ΣΥΡΙΖΑ.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν κρίνεται ο πατέρας Βούτσης, αλλά ο πολιτικός Βούτσης. Ο πατέρας Βούτσης έχει την κατανόησή μας και μπορώ να πω και του σεβασμού μας για την προσπάθεια που καταβάλλει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο πολιτικός, όμως, Βούτσης όφειλε να ζητήσει συγγνώμη και να πάει σπίτι του.
Αυτό όφειλε να κάνει και ως πατέρας κατά τη γνώμη μου. Διότι, μια συγγνώμη είναι καλύτερη από μια κακή δικαιολογία. Και ο κ. Βούτσης επέλεξε μια κακή δικαιολογία. Προσπάθησε μ’ ένα πρόθημα να εξισώσει το θύμα με το θύτη. Το κακό είναι ότι ο κ. Βούτσης δεν αποτελεί μια μεμονωμένη περίπτωση.
Το κακό είναι ότι η «αντίληψη» Βούτση είναι κυρίαρχη αντίληψη στο ΣΥΡΙΖΑ, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κυβερνώντας επί 4,5 χρόνια κατόρθωσε να συγκεράσει την όποια απόσταση χώριζε την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά με την κοινοβουλευτική Αριστερά φέρνοντας το περιθώριο στο προσκήνιο.
Είναι λυπηρό και συγχρόνως προβληματικό αν σκεφθεί κανείς ποιοι κυβερνούσαν τη χώρα πριν από μερικούς μήνες. Και είναι άκρως ανησυχητικό ότι παρά το ότι δεν κυβερνούν, οι «ημι» τρελες απόψεις τους έχουν ακροατήριο. Και άκρως επικίνδυνο γιατί στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν πολλοί «πατεράδες» που θεωρούν ότι δεν οφείλουν καμία συγγνώμη στη κοινωνία και στη δημοκρατία.
Κάποτε λέγαμε ότι τα παιδιά πληρώνουν τις αμαρτίες των γονιών τους. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν ισχύει το «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα», αλλά το δικαιολογίες γονέων «παιδεύουσι» τη δημοκρατία. Καλύτερα, με όρους ψυχανάλυσης, οι κρυφές πολιτικές διαταραχές μιας γενιάς αριστερών ως προβολή σε μια νεώτερη γενιά αποκαλύπτουν τα κόμπλεξ του «ημίαιμου» ΣΥΡΙΖΑ.
