Το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου έγινε δεκτό πανηγυρικά από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά εάν διαβάσει κάποιος ανάποδα τις αντιδράσεις, μάλλον ανακούφιση προκάλεσε στη Χαριλάου Τρικούπη, παρά έναυσμα για να αρχίσουν οι εορτασμοί του είδους: «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι, θα τον γλεντήσουμε τον φίλο, σίγουρα ναι, με το νταούλι και με τον ζουρνά» κ.λπ. κ.λπ.
Διότι μπορεί να αυξήθηκαν οι ψηφοφόροι του κατά 218.000 σε σχέση με τις εκλογές του 2019, αλλά το ισχυρό ποσοστό που προσδοκούσε ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν επιτεύχθηκε. Αυτό ενδέχεται να αλλάξει στις εκλογές της 25ης Ιουνίου, αλλά και πάλι δεν σηματοδοτεί την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στις παλιές καλές εποχές της κυριαρχίας των σοσιαλιστικών ιδεών. Αντιθέτως, όλοι παρατηρούν την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στο «παλιό» ΠΑΣΟΚ. Στον προπομπό του ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά αυτό την έντονη αντιδεξιά ρητορική κι έναν ανιστόρητο αντιμητσοτακισμό.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Νίκος Ανδρουλάκης επιδίδεται σ’ έναν αγώνα ταχύτητας προκειμένου να προλάβει στην τελική ευθεία τον Αλέξη Τσίπρα, αντιγράφοντας επί της ουσίας όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που στο παρελθόν εκείνος είχε επιτυχώς αντιγράψει από το ΠΑΣΟΚ, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε αρκετά στελέχη, εκείνου του ΠΑΣΟΚ, να συνεχίσουν την πολιτική τους καριέρα στην Κουμουνδούρου.
Αλλά ακόμα και με αυτή την τακτική φαίνεται δύσκολο, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση, το ΠΑΣΟΚ να… γίνει ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή να θυμηθεί τα νιάτα του και να ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ.
