Όταν δεν έχεις τι να πεις για τα ουσιαστικά, αρχίζεις να φωνάζεις για τα συναισθηματικά. Το ΠΑΣΟΚ, βλέποντας ότι η αντιπολίτευση δεν ανεβάζει νούμερα με συνθήματα και παλιές υποθέσεις, άρπαξε την υπόθεση της Μαρίας Καρυστιανού για να παίξει πάνω στο συναίσθημα. Χωρίς επιβεβαιωμένα στοιχεία, χωρίς δεύτερη σκέψη, έσπευσε να υιοθετήσει όσα κατήγγειλε, ποντάροντας ξανά στη στρατηγική της θυματοποίησης.
Όμως αυτή τη φορά, τα δεδομένα δεν βοηθούν. Η ίδια η Ελληνική Αστυνομία, σε ανακοίνωσή της, αποσαφήνισε πως οι απειλές που κατήγγειλε η κυρία Καρυστιανού δεν έχουν καταγραφεί επίσημα. Η συνάντηση ναι μεν έγινε, αλλά χωρίς ονόματα, χωρίς συγκεκριμένα περιστατικά, χωρίς ουσία. Ένα ακόμη «καταγγέλλω γιατί κάτι άκουσα», μετατράπηκε σε πολιτική γραμμή ΠΑΣΟΚ.
Αντί να δείχνει σοβαρότητα, ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει απελπισία. Αντί να ρωτήσει «τι ισχύει», βγήκε να το εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά. Ποιο είναι το μήνυμα; Ότι και μόνο η υποψία απειλής αρκεί για να στηθεί αφήγημα; Ότι αρκεί ένα συναισθηματικό φορτίο για να χτίσεις αντιπολίτευση; Αυτό δεν είναι πολιτική· είναι μελόδραμα σε prime time.
Το ΠΑΣΟΚ δεν υπερασπίζεται τα θύματα. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να γίνει ήρωας σε μια ιστορία που δεν έχει ελεγχθεί. Και στο τέλος, όταν πέσει η αυλαία, αυτό που θα μείνει δεν είναι η συμπόνια. Είναι η εντύπωση ότι άλλη μια φορά, κάποιοι προσπάθησαν να κάνουν πολιτική πάνω σε ψίθυρους και εντυπώσεις.
