Ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε ένα όνειρο τόσο τρελό που θα μπορούσε να γίνει σενάριο ελληνικής κωμωδίας: να κερδίσει τις εκλογές έστω και με μία ψήφο διαφορά ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ναι, μια ψήφο. Σαν να λέμε, «θα κυβερνήσω επειδή ένας μοναχικός ψηφοφόρος αποφάσισε να κάνει τη διαφορά». Η πολιτική του στρατηγική έμοιαζε περισσότερο με λοταρία παρά με σοβαρό σχέδιο διακυβέρνησης.
Κι όσο η ίδρυση νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα γίνεται πραγματικότητα, το όνειρο αυτό διαλύεται σαν ομίχλη στον ήλιο. Το ΠΑΣΟΚ βλέπει τη δεύτερη θέση να γίνεται μάχη επιβίωσης, κι ο Ανδρουλάκης συνεχίζει να ονειρεύεται τον θρίαμβο που ποτέ δεν θα έρθει. Οι μοναδικές «νίκες» του μέχρι σήμερα περιορίζονται στις εσωκομματικές εκλογές, όπου μπορείς να κερδίσεις ακόμη και με την καλή διάθεση των συντρόφων σου. Στην πραγματική κάλπη όμως, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ήρθε ποτέ από δική του δύναμη αλλά χάρη στην πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ — ένα δώρο που ο ίδιος δεν κέρδισε.
Και τώρα, με την πολιτική σκηνή να γίνεται πιο σύνθετη, η «μία ψήφος διαφορά» δεν είναι μόνο ανέφικτη, αλλά αποκτά και ένα είδος κωμικής διάστασης. Ο Ανδρουλάκης μοιάζει σαν ήρωας που ζει σε παράλληλο σύμπαν, όπου οι εκλογές κερδίζονται με μαγικά νούμερα, οι αντίπαλοι εξαφανίζονται δια μαγείας και οι πολίτες ψηφίζουν σύμφωνα με τις φαντασιώσεις του.
Στο τέλος, η εικόνα είναι θλιβερά σαρκαστική: ένας πολιτικός που σχεδίαζε κυβέρνηση με την ελάχιστη δυνατή υποστήριξη, ζώντας σε έναν κόσμο όπου οι αριθμοί υπακούν στις επιθυμίες του. Η «μία ψήφος διαφορά» δεν είναι πια στόχος, είναι σήμα κατατεθέν της αυταπάτης ενός κόμματος που αρνείται να δει την πραγματικότητα. Και η κωμωδία; Η χώρα παρακολουθεί, γελάει, και περιμένει τον κραταιό Νικόλα…. να ξυπνήσει από το όνειρο.
