Το σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα για τη δεύτερη φορά αριστερά.
Γράφει ο Χάρης Παυλίδης
Στη Φλωρεντία του 1498, ο Σαβοναρόλα ονειρευόταν να χτίσει έναν «επίγειο παράδεισο» όπου όλοι θα ζούσαν χαρούμενοι, τραγουδώντας και ψέλνοντας. Κι εκεί τα αγόρια και τα κορίτσια θα είχαν μορφές αγγέλων. Ο «παράδεισος» απεδείχθη πύρινος και η πόλη παρήκμασε, σύμφωνα με τις περιγραφές του Μακιαβέλι το 1520, για δύο σπουδαίους Μεδίκους: τον πάπα Λέοντα Ι΄ και τον Κλήμη Ζ΄.
Πριν από επτά χρόνια, ένας νεαρός πολιτικός έβαλε ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα με το υπερεγώ του: Να αλλάξει την Ευρώπη, αφού προηγουμένως άλλαζε την Ελλάδα. Οχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά, εφόσον οι συσχετισμοί τού το επέτρεπαν και τα φιλόδοξα σχέδιά του εκπληρώνονταν επί ιταλικού εδάφους και εκλεγόταν ευρωβουλευτής της επίγειας ιταλικής Αριστεράς.
Η Ευρώπη, τελικά, δεν πείστηκε να γίνει «παράδεισος», και έτσι ο Ελληνας Σαβοναρόλα έστρεψε όλο του το ενδιαφέρον στην Ελλάδα, που ονειρευόταν να τη μετατρέψει σ’ έναν επίγειο σοσιαλιστικό παράδεισο, όπου όλοι θα ήταν χαρούμενοι και θα τραγουδούσαν στην Πλατεία Συντάγματος με… σημαίες και με νταούλια. Και εν μέρει τα κατάφερε το βράδυ του δημοψηφίσματος, αλλά μόνο για λίγες ώρες αφού το πρωί ξημέρωσε… η «κόλαση».
Οσα ακολούθησαν ακόμα και ο Μακιαβέλι θα δυσκολευόταν να τα περιγράψει, όχι τόσο γιατί θα στεκόταν αμήχανος αντικρίζοντας την αφέλεια της νεανικής χορωδίας του ΣΥΡΙΖΑ, όσο γιατί ποτέ δεν θα μπορούσε να επινοήσει ότι μερικούς αιώνες μετά τις δικές του πρακτικές θα βρισκόταν ένας πολιτικός να επιβάλλει το… όραμά του με προεδρικά διατάγματα. Κατά τη διάρκεια εκείνης της παρακμιακής περιόδου, όπου ο κυνισμός υπαγόρευε την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων και ο ναρκισσισμός το… ηθικό πλεονέκτημα, η Ελλάδα ταξίδεψε πίσω στον χρόνο.
Το αποτέλεσμα ήταν μια εξαθλιωμένη μεσαία τάξη, φόροι επί φόρων και έκτακτες εισφορές πρώτων βοηθειών, μια κυβέρνηση πολιτικών νηπίων με μαθησιακές δυσκολίες, ένας πρωθυπουργός «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ» και μια κοινωνία υπό την επήρεια παραισθησιογόνων ουσιών ώστε να βλέπει παντού σκάνδαλα και συνωμοσίες που είχαν στόχο να πλήξουν την πρώτη φορά Αριστερά. Και τώρα, ύστερα από 4,5 χρόνια επίγειου σοσιαλιστικού παραδείσου την είσοδο του οποίου φυλούσαν οι «άλκιμοι» Ανεξάρτητοι Ελληνες, πάλι τα ίδια για μια… δεύτερη φορά Αριστερά.
Ο Αριστοτέλης είχε πει ότι «κανείς δεν αντέχει να είναι διαρκώς μεθυσμένος ή παιδί μέχρι το τέλος των ημερών του». Αυτοί μπορούν. Ισως επειδή ο νυν και αεί πρώην επικεφαλής του νηπιαγωγείου πιστεύει ότι… ο παράδεισος μπορεί να περιμένει. Κι αν δεν είναι σοσιαλιστικός, όπως την πρώτη φορά Αριστερά, ας είναι ό,τι να ’ναι, αρκεί αυτός να είναι καλά και τα συριζόπουλα του νηπιαγωγείου καλύτερα.
Η τετραετία εξαντλεί τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ
Για όσους δεν κατάλαβαν, αλλά και για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ο πρωθυπουργός επανέλαβε τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών. Θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Και όταν λέμε «τέλος», εννοείται ότι και ο Μάιος πληροί τα όρια της εξάντλησης της τετραετίας, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ.
Και στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί η υπομονή να κρατάει σε εγρήγορση όλους όσοι ελπίζουν ότι τη δεύτερη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι «αλλιώς», όπως διαλαλεί ο Πολάκης, αλλά η αναμονή ως απασχόληση κάθε άλλο παρά είναι δημιουργική. Αφήστε που προκαλεί εκνευρισμό και αυπνίες.
Και εδώ που τα λέμε, όπως πάνε τα πράγματα, όταν ακούω τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει με βεβαιότητα ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Σεπτέμβριο, έρχεται στη μνήμη μου η φράση του Ρωμαίου ποιητή Κάτουλλου: «Υπομονή, σε λίγο όλα θα τελειώσουν άσχημα».
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
