Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε…
Εν αρχή, καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Ακόμα και όταν η δουλειά απαιτεί να ιδεολογικοποιείς τα κόμπλεξ σου. Επιπλέον η ντροπή γίνεται δουλειά- και μάλιστα καλά αμοιβόμενη- όταν με ένα πρωτοσέλιδο καταφέρνεις να πιάσεις πάτο. Πιο κάτω και από τον βασικό μέτοχο που υπαγορεύει το κατάντημα μιας πορείας 68 χρόνων.
του Χάρη Παυλίδη
Είπαμε, όμως, καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, όταν μάλιστα μπορείς να εκλογικεύσεις τη ντροπή ώστε να αισθάνεσαι ότι η κατάντια και η παρακμή αποτελούν το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού. Ακόμα και όταν το πρωτοσέλιδο είναι… φτυστό του Πολάκη- άλλο ένα επάγγελμα που δεν είναι ντροπή- η «δουλειά κάνει τους άντρες».
Στην προκειμένη περίπτωση η ντροπή στην πρώτη σελίδα ως δουλειά, έστω κι αν ανατέθηκε με εντολή του βασικού μετόχου που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ότι συκοφαντεί ψευδόμενη έναν νυν κι έναν πρώην πρωθυπουργό. Η ντροπή είναι ο φόβος, ο θυμός και η απόγνωση του ΣΥΡΙΖΑ από την ακύρωση της ανάγκης για δικαίωση και αναγνώριση.
Και η «Αυγή» πρόθυμη, γιατί είπαμε καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, ανέλαβε να ικανοποιήσει το ανικανοποίητο του βασικού μετόχου της διαπράττοντας μια αθλιότητα ώστε να συγκαλύψει τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής.
Σε σχήμα ταμπλόιντ θλιβερή θλίψη. Γιατί τι σόι ριζοσπαστική αριστερά είναι αυτή, θα σκεφτόντουσαν οι αναγνώστες εφημερίδας και οι ψηφοφόροι του κόμματος, όταν την υπόθεση της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης την άνοιξε ο Σαμαράς και την έκλεισε ο Μητσοτάκης;
Εμείς που είμασταν σύντροφοι, θα αναρωτιόντουσαν οι αναγνώστες της «Αυγής» στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής; Γιατί η δίκη επί , Αλέξη Τσίπρα καθυστέρησε 4,5 χρόνια, ενώ επί Μητσοτάκη μέσα σε λίγους μήνες εκδόθηκε απόφαση; Αφού ήταν δίκαιο γιατί δεν έγινε πράξη στην πρώτη φορά Αριστερά;
Σ’ αυτά τα ερωτήματα η «απάντηση» δόθηκε για να σταματήσουν οι περίεργες ερωτήσεις. Είπαμε καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά ενίοτε η ντροπή είναι δουλειά. Για την «Αυγή»… mox nox. Τουτέστιν… Σύντομα νύχτα.
Κάποιο μινόρε της «Αυγής»…
