Τα κομματικά παπαγαλάκια της Αριστεράς (με τον απαραίτητο δημοσιογραφικό μανδύα) βρίσκονται σε απόγνωση.
Η απώλεια της εξουσίας το 2019 τα έχει κάνει να παραφρονήσουν τα καημένα. Βρίσκοντας απάγκιο στον σκοτεινό κόσμο του Διαδικτύου βυσσοδομούν, ολημερίς και ολονυχτίς, κατά πολιτικών αντιπάλων του κόμματος που με στοργή κι αγάπη τα φροντίζει και τα σιτίζει.
Και φυσικά ξερνούν χολή και μίσος κατά των δημοσιογράφων που δεν είναι αρεστοί στο «αριστερό καθεστώς». Δολοφονίες χαρακτήρων, μαζική παραγωγή fake news, συκοφαντίες, ύβρεις και απειλές είναι μέσα στα καθημερινά τους καθήκοντα.
Απ’ τ’ αχάραγα πιάνουν δουλειά μπροστά στο μαύρο και λασπωμένο πληκτρολόγιό τους και αργά τα μεσάνυχτα τελειώνουν το «θεάρεστο» έργο τους.
Το πλέον εντυπωσιακό μ’ αυτά τα παπαγαλάκια (σ.σ.: αν ζούσε ο Στάλιν θα τα έπαιρνε, αυθωρεί και παραχρήμα, μεταγραφή στη Μόσχα) είναι ότι η «καριέρα» τους στη δημοσιογραφία αρχίζει και τελειώνει με κάποιον διορισμό(!) στα μέσα του κόμματος.
Λέξεις όπως ρεπορτάζ, αναλύσεις και γνώμες είναι άγνωστες στο έτσι κι αλλιώς πάμφτωχο λεξιλόγιό τους.
Ωστόσο, δεν πρέπει να τα αδικούμε: Δεν έφταιγαν τα ίδια, τόσα ήτανε.
Κοντολογίς, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.
