Όταν η πολιτική ξετσιπωσιά , εξικνείται στην υιοθέτηση ηθικής και πρακτικών Πολάκη…
Ο κ. Τσίπρας, από την στιγμή που έλαμψε το άστρο του και καλλιέργησε δικαίωμα εξουσιαστικής προσδοκίας, έχτισε το προφίλ του στην μίμηση.
της Λίνας Κλείτου
Στην πατρίδα μου εκεί στα βόρεια, στην αληθινή Μακεδονία, το λέμε «αντιπατάρα».
Εδώ κάτω το λένε «ξεπατικούρα». Τι «ξεπατίκωσε» λοιπόν ο λαοφιλής Αλέξης;
Πρώτα, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τον μεγαλύτερο γητευτή της Μεταπολίτευσης. Και να, οι μιμήσεις των λαρυγγισμών του εκλιπόντος , να, η χρήση των μαγικών λέξεων μιας άλλης εποχής, πίστεψε ότι έγινε πραγματικός ηγέτης.
Την ώρα που στην πραγματικότητα, ήταν ο «πρόθυμος…», το παρακάτω απαλείφεται για λόγους ευγενείας, που επιστρατεύτηκε από τους δανειστές, για να ολοκληρώσει αυτά που άλλοι πολιτικοί αρνήθηκαν να υπογράψουν εις βάρος του τόπου.
Από κοντά και οι ορδές του αλαλάζοντος – τω καιρώ των επαναστατικών πιθηκισμών- πλήθους, που προσδοκούσε ότι θα έρθει. ..σαν αστραπή ο νεανίσκος να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα σπάσουν τα μούτρα του οπισθοδρομικού ευρωπαϊκού κατεστημένου της συντήρησης. Εδώ μπαίνει το άλλο μέρος της μίμησης.
Διότι, μετά τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου , με την χαρακτηριστική θρασύτητα της άγνοιας που τον διακατέχει και του πολιτικού αμοραλισμού που τον χαρακτηρίζει, αποφάσισε να ξεπατικώσει, πρακτικές και μεθοδολογία Κώστα Καραμανλή του νεότερου, υιοθετώντας πρώην συνεργάτες του, σε μια προσπάθεια διεμβολισμού του χώρου της κεντροδεξιάς.
Πέντε χρόνια μετά, το έπος «Αλέξης ο Μέγας Τιμονιέρης», έχει μετατραπεί σε κακοστημένο μπουρλέσκ.
Τι πήγε στραβά; Η συρροή δύο παραγόντων:
— της αθεράπευτης αγραμματοσύνης, παρά την γοητεία που ασκεί.
–του βαθύτατου πολιτικού κυνισμού, όχι άγνωστης πραγματικότητας της εξουσίας, υπερβάλλουσα ιδιότητα, για έναν μπροστάρη της αριστεράς.
Για το πρώτο δεδομένο δεν χρειάζονται πολλές αναφορές, όταν ο ίδιος δηλώνει «διάτρητος», τα λόγια περιττεύουν. Για το δεύτερο όμως η οργή περισσεύει.
Όταν η πολιτική ξετσιπωσιά , εξικνείται στην υιοθέτηση ηθικής και πρακτικών Πολάκη, μετά δημοσίων θεαμάτων όπως έκανε ο κ.Τσίπρας στην Βουλή, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει . Βρισκόμαστε ενώπιον μιας εξουσίας που έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Ο κ.Τσίπρας και ο στενός του πυρήνας , επέλεξαν να ταυτιστούν με ότι σκοταδιστικό και απάνθρωπο , κατεγράφη στην δημόσια σφαίρα: τον Πολακισμό.
Το έπραξαν υποτιμώντας συνειδητά , τα όρια και τις αντοχές της κοινωνίας. Οι καθολικές αντιδράσεις από την πρώτη στιγμή, αιτιολογήθηκαν ως ένας επικοινωνιακός αντιπερισπασμός της Αντιπολίτευσης.
Η πολιτική κτηνωδία απεδόθη στο αψύ του χαρακτήρος του Σφακιανού..! Ο ρατσισμός και η απανθρωπιά στην αντιμετώπιση του Κυμπουρόπουλου, αιτιολογήθηκε με το επιχείρημα «ας πρόσεχε, είναι δημόσιο πρόσωπο, υποχρεούται να ανέχεται την κριτική».
Η κοινωνία βράζει και ο Αλέξης μαγεμένος από την εξουσία, καθεύδει…
Εφόσον τελειοποίησε την τέχνη της μίμησης όφειλε να έχει μελετήσει και την πορεία των πολιτικών που μιμείται. Είναι σαφές ότι διέλαθε της προσοχής του , ότι η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση Καραμανλή, άρχισε όταν δεν αντιμετώπισε εγκαίρως την εντεινόμενη δυσαρέσκεια της κοινωνίας για δύο κυβερνητικά του στελέχη, στα οποία έδωσε πλήρη πολιτική κάλυψη στην τελευταία ΔΕΘ που παρέστη ως πρωθυπουργός.
Αλλά είπαμε, η φιλομάθεια , δεν είναι το χαρακτηριστικό του Πρώτη Φορά Αριστερού Πρωθυπουργού, που δεν είναι σε θέση πια να επιβεβαιώσει το …έστι ουν τραγωδία…
