Κάποιες φορές, ένας πολιτικός δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για να εκτεθεί. Αρκεί να αφεθεί να μιλήσει. Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ξεκάθαρο πως ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Χθες στους «Αταίριαστους», αποφάσισε να εξηγήσει τι σημαίνει «έγκλημα τιμής» και να διαχωρίσει τις βεντέτες από τη διαφθορά. Το είπε με τόση αυτοπεποίθηση, που για λίγο νόμιζες πως μιλά κάποιος ειδικός. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι περιγράφει ανθρωποκτονίες σαν να ήταν παραδοσιακές παρεξηγήσεις με τιμή και κώδικες.
Η Κρήτη έχει πράγματι τη δική της ιδιομορφία, έχει περηφάνια και φιλότιμο. Δεν χρειάζεται όμως πολιτικούς που τη μπερδεύουν με σκηνικό για τηλεοπτικές θεωρίες. Οι βεντέτες δεν είναι «εγκλήματα τιμής». Είναι δολοφονίες. Και το να τις ξεχωρίζεις από «συμμορίες διαφθοράς» δείχνει μια ελαφρότητα που δεν ταιριάζει σε αρχηγό κόμματος. Δεν ταιριάζει στον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά, τουλάχιστον μη μιλάς σαν να θες να βγεις συμπαθής στους δικούς σου.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και το δεύτερο λάθος: οι αριθμοί. Ο Ανδρουλάκης είπε ότι η Κρήτη «έχει μόλις το 2,5% των ανθρωποκτονιών της χώρας». Ωραίο θα ήταν, αν ήταν αλήθεια. Οι πραγματικοί αριθμοί είναι πάνω από το διπλάσιο. Δεν χρειάζεται να ξέρεις στατιστική για να δεις τη διαφορά, αρκεί να μη θες να χαϊδέψεις αυτιά.
Η αλήθεια είναι απλή: προσπάθησε να προστατεύσει την εικόνα της Κρήτης, αλλά το έκανε άτσαλα. Και το αποτέλεσμα δεν ήταν αγάπη για τον τόπο του, ήταν καθαρή πολιτική ανευθυνότητα. Γιατί όταν μιλάς για αίμα, δεν παίζεις με τα νούμερα ούτε με τις λέξεις.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από ωραιοποιήσεις και φτηνά επιχειρήματα. Έχει ανάγκη από ανθρώπους που να σέβονται τα γεγονότα. Ο Ανδρουλάκης δεν το έκανε. Και αυτό είναι το πραγματικό «έγκλημα τιμής» του κραταιού Νικόλα.
