Μόλις πριν από λίγες ημέρες διαβάσαμε την ανακοίνωση του «Spiegel» ότι αποσύρει τις «ηρωικές» ανταποκρίσεις του δημοσιογράφου του στην Ελλάδα Γιώργου Χρηστίδη λόγω αμφιβολιών.
Γράφει ο Κώστας Δημητράκος
Το άκουσμα εκείνης της είδησης ακριβώς στα μέσα του περασμένου Αυγούστου ήταν σοκαριστικό. Μια μεγάλη ομάδα από 38 Σύρους πρόσφυγες ήταν παγιδευμένη σε μια νησίδα στον Εβρο που κανείς δεν ήξερε σε ποιον ανήκε, στην Ελλάδα ή στην Τουρκία. Η πληροφορία που ξεχείλισε τον χείμαρρο του «ανθρωπισμού, της οργής και της αγανάκτησης» ήταν ότι ανάμεσα στους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους βρισκόταν ένα νεκρό μικρό κορίτσι.
Αυτομάτως βαφτίστηκε Μαρία, στο πλαίσιο ενός ξεδιάντροπου πολιτικού – συναισθηματικού μάρκετινγκ του Δεκαπενταύγουστου, και διαδόθηκε ότι η μητέρα του το διατηρούσε άταφο μέσα στο νερό για να αποφύγει τη σήψη, μέχρι να μπορέσει να το θάψει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μία ακόμα φορά, άνοιξε αντιπολιτευτικές σαμπάνιες.
Ηταν άλλωστε και τα δημοσιεύματα του έγκριτου «Der Spiegel» και ο Ελληνας δημοσιογράφος που έγραφε πυρετωδώς από τα σύνορα. Είναι γνωστό, όμως, σε όλες τις κοινωνίες που έχουν βιώσει ολοκληρωτισμούς και βρόμικους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς: όταν η προβοκάτσια καταρρέει κάνει πολύ μικρότερο θόρυβο από αυτόν που σηκώνει όταν κυκλοφορεί…
Η χώρα διασύρθηκε διεθνώς. Η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο κύμα κατηγοριών περί δολοφονικής αναλγησίας, οι ζωντανές συνδέσεις με το τοπίο της δημοσιογραφικής ομίχλης στα ελληνοτουρκικά σύνορα ήταν δικαιολογημένες και φυσικά αδιάκοπες.
Η Ελλάδα με την πλάτη στον τοίχο, ο ΣΥΡΙΖΑ άρπαξε την ευκαιρία σαν μετανάστης που πνίγεται στο Αιγαίο και του πετούν σωσίβιο, οι επαγγελματίες δικαιωματιστές και κατήγοροι της χώρας κολλούσαν μερικά ένσημα ακόμα και το «Der Spiegel» απολάμβανε ακόμα μια διεθνή δημοσιογραφική επιτυχία χωρίς να μπορούσε –ή δεν ήθελε– να φανταστεί τη συνέχεια.
Και μόλις πριν από λίγες ημέρες διαβάσαμε την ανακοίνωση του «Spiegel» στη θέση των αναρτημένων «ηρωικών» ανταποκρίσεων του δημοσιογράφου του στην Ελλάδα Γιώργου Χρηστίδη και όχι μόνον. Η συγκεκριμένη ενότητα της online έκδοσης του γερμανικού περιοδικού έφερε τη βινιέτα: «Παγίδα θανάτου στα ευρωπαϊκά σύνορα».
Η ομολογία
«Σε αυτό το σημείο υπήρχε δημοσίευμα για την τύχη μιας ομάδας προσφύγων στον ελληνοτουρκικό ποταμό Εβρο το καλοκαίρι του 2022. Υπάρχουν πλέον αμφιβολίες για την προηγούμενη περιγραφή τού τι συνέβη εκείνη την εποχή. Ως εκ τούτου, έχουμε αφαιρέσει προσωρινά αρκετές αναρτήσεις σχετικά με αυτό το θέμα από τον ιστότοπό μας. Εξετάζουμε τις αναφορές μας και, μόλις ολοκληρωθεί η έρευνα, αποφασίζουμε εάν θα αναδημοσιεύσουμε ή όχι τα άρθρα σε διορθωμένη και ενημερωμένη μορφή».
Είναι μια έμμεση αλλά έμπρακτη συγγνώμη που, φυσικά, δεν έχει τέτοια διάσταση, αλλά αυτήν μιας δημοσιογραφικής επανόρθωσης. Αλλά η χώρα από τον περασμένο Αύγουστο και μετά έχει υποστεί ιδιαίτερη ζημιά. Οι καταγγελίες, τα ανυπόστατα ρεπορτάζ, τα fake news, που έγιναν ακόμα και ερωτήσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Κούλογλου και Αρβανίτη, οι διεθνείς ανταποκρίσεις.
Το γεγονός ότι οι Κούλογλου και Αρβανίτης είναι επαγγελματίες δημοσιογράφοι και κατέθεσαν ασμένως ερώτηση «για τη μικρή Μαρία που πέθανε από τσίμπημα σκορπιού», μάλλον δεν είχε σημασία μπροστά στον στόχο που ήταν να πληγεί η κυβέρνηση. Τις καταγγελίες τους είχαν υιοθετήσει, σχεδόν ακαριαία, και άλλοι Ευρωπαίοι ευρωβουλευτές. Ανάμεσά τους και η Ολλανδή ευρωβουλευτής Σοφί Ιντ Βελντ που πρόσφατα είχε έρθει στην Ελλάδα με την επιτροπή PEGA για τις υποκλοπές έχοντας υιοθετήσει –και πάλι– τις σχετικές καταγγελίες των δύο ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην εκστρατεία σπίλωσης της χώρας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Τον περασμένο Αύγουστο, πάντως, με αφορμή τις αναρτήσεις του «Der Spiegel», το βρετανικό Channel 4 είχε ανακαλύψει μέχρι και ανταλλαγή πυρών ελληνικών και τουρκικών δυνάμεων ώστε «οι Τούρκοι να επαναφέρουν τους ανθρώπους στην αρχική νησίδα που ήταν σε ελληνικό έδαφος ενώ οι Ελληνες προσπάθησαν να σπρώξουν τους ανθρώπους σε τουρκικό έδαφος». Και από κοντά και ο «Guardian» που είχε ανακαλύψει «απάνθρωπες τακτικές της ελληνικής κυβέρνησης».
Με τις πλάτες της Κουμουνδούρου
Και ο Γιώργος Χρηστίδης συνέχιζε να στέλνει ανταποκρίσεις από το «μέτωπο» σαν Χέμινγουεϊ που δεν είχε προλάβει να ξεμεθύσει: «Ξανά και ξανά πρόσφυγες προσπαθούν να διασχίσουν τον Εβρο από την Τουρκία με προορισμό την ΕΕ. Και ξανά και ξανά εμπόδιό τους είναι η βία των ελληνικών δυνάμεων ασφαλείας.
Η βία στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του 21ου αιώνα. Πρόκειται για ένα έγκλημα που καλύπτουν ανεξαιρέτως όλα τα κράτη της ΕΕ. Η ελληνική κυβέρνηση έχει μετατρέψει την περιοχή γύρω από τον Εβρο σε στρατιωτική ζώνη. Ακόμη και σε δημοσιογράφους και δικηγόρους απαγορεύεται η είσοδος στην περιοχή», έγραφε.
Από την ελληνική Βουλή και τα social media, από τις έντυπες εκδοχές του φιλικού προς τον ΣΥΡΙΖΑ Τύπου μέχρι και τις μεμονωμένες αναρτήσεις στελεχών του, στρατευμένων ή φίλα προσκείμενων δημοσιογράφων, η σπουδή της υιοθέτησης όλων αυτών των κακόβουλων πληροφοριών έριχνε καθημερινά λάδι στη φωτιά των ανθελληνικών σεναρίων και των αντικυβερνητικών πυρών. Μέχρι που ξαφνικά και σχεδόν αθόρυβα η αλήθεια άρχισε να αναδύεται.
O Νότης Μηταράκης από την πρώτη στιγμή είχε μιλήσει για «παραπλανητικά δημοσιεύματα». Μεταξύ των πολλών άλλων που αποκαλύφθηκαν υπήρχε και η σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, στην οποίαν αναφερόταν ότι συγκεκριμένη ΜΚΟ έλαβε άδεια να συνομιλήσει με τους μετανάστες όταν κατέστη δυνατόν να μεταφερθούν στο ελληνικό έδαφος ενώ ο φερόμενος ως δημοσιογράφος είχε λάβει άδεια εισόδου ως μεταφραστής, παραπλανώντας τις αρχές. Παράλληλα, ο ιδρυτής της ΜΚΟ HumanRights360, Επαμεινώνδας Φαρμάκης, είχε κάνει επισήμως λόγο για «εσφαλμένη πεποίθηση» ότι η νησίδα στον Εβρο, όπου βρέθηκαν οι 38 πρόσφυγες, βρισκόταν επί ελληνικού εδάφους.
Και είχε αναφέρει αυτολεξεί: «Η οργάνωσή μας δεν επιθυμεί, σε καμία περίπτωση, τη δημιουργία συνοριακού ζητήματος μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, ούτε άλλωστε αμφισβητεί τα σύνορα, μεταξύ των δύο χωρών». Διόλου τυχαία ήταν και η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη από το βήμα της ΔΕΘ: «Υπάρχουν ΜΚΟ για τις οποίες το προσφυγικό είναι μπίζνα», είχε πει. Ο ιδρυτής της ΜΚΟ, όμως, «άδειασε» και τον ανταποκριτή που ήδη είχε αρχίσει να αραιώνει τις ηρωικές αναρτήσεις του από τα social media: «Η είσοδος δημοσιογράφου στο ΚΥΤ Φυλακίου Εβρου έγινε με αποκλειστική πρωτοβουλία του, χωρίς προηγούμενη γνώση, ενημέρωση ή συμμετοχή της διοίκησης της οργάνωσής μας.
Αλλωστε, ο ανωτέρω ουδέποτε υπήρξε εργαζόμενος ή συνεργάτης της οργάνωσής μας, όπως ανακριβώς δηλώθηκε στο διαβιβαστικό έγγραφο του αιτήματος εισόδου του». Ακολούθησε και ένα ρεπορτάζ της εφημερίδας «Lifo» με την απεσταλμένη της, Βασιλική Σιούτη, να συνομιλεί με τους 38 και να αποκαλύπτει ότι όσα είχαν δει το φως της δημοσιότητας με τόσο επεισοδιακό και ηχηρό τρόπο δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από στημένη προβοκάτσια που ικανοποίησε τρία βασικά μέτωπα: αυτό της τουρκικής πλευράς που επεδίωκε να πλήξει την ελληνική κυβέρνηση και να αποσείσει τις ευθύνες της στο τεράστιο θέμα της δράσης των κυκλωμάτων εμπορίας ανθρώπων στο έδαφός της και της συνεργασίας τους με τις τουρκικές αρχές.
Αυτό της μανιώδους αντιπολιτευτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ που υιοθετεί, στηρίζει και φουντώνει ανερυθρίαστα κάθε fake news και εκδοχή πλαστής πραγματικότητας αρκεί να πιστεύει ότι μπορεί να βλάψει την κυβέρνηση και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και μερικούς επαγγελματίες δικαιωματιστές και ισόβιους εργολάβους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…
